Τον γύρο του ευρωπαϊκού αλλά και ελληνικού Τύπου κάνει η είδηση της δικαίωσης του Ακίφ Ραζούλι και του Αμίρ Ζαχίρι, των δυο νεαρών Αφγανών, που είχαν καταδικαστεί άδικα ως διακινητές σε 50 χρόνια φυλάκισης ο καθένας. 

Υπενθυμίζεται ότι στο Εφετείο της Μυτιλήνης, την περασμένη Πέμπτη, εκδικάστηκε η έφεση τους και η απόφαση ήταν αθώωση του Ακίφ, και μετατροπή της ποινής του Αμίρ από κάθειρξη σε 8 χρόνια φυλάκιση, και δεδομένου ότι ήδη έχει περάσει στη φυλακή το απαραίτητο χρονικό διάστημα έκτισης αυτής, αποφυλακίζεται και αυτός. 

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Στέλιος Κούλογλου, που έχει οργανώσει τη διεθνή καμπάνια «142 χρόνια φυλακή: Μια δίκαιη δίκη για τον Μοχαμάντ», η οποία υποστηρίζεται από περισσότερους από 2000 ευρωβουλευτές, ΜΚΟ και μέλη της κοινωνίας των πολιτών και στοχεύει στην υποστήριξη προσφύγων που καταδικάζονται άδικα ως διακινητές – μια πρακτική της ελληνικής κυβέρνησης που φιλοδοξεί στην αποτροπή των προσφυγικών ροών, δήλωσε, μεταξύ άλλων, μετά τη δίκη: 

«Επιτέλους διεξήχθη μια πραγματική δίκη, που έδωσε τη δυνατότητα στους κατηγορούμενους να απολογηθούν. Η απόφαση του δικαστηρίου αποκαθιστά εν μέρει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Από εδώ και στο εξής οι ελληνικές αρχές  θα πρέπει να πληρώσουν τις συνέπειες αυτής της πολύ μεγάλης αδικίας που κόντεψε να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου».

«Κόντρα στην ποινικοποίηση των προσφύγων, δυο πρόσφυγες που είχαν καταδικαστεί ως διακινητές, απελευθερώνονται», γράφει η γαλλική LeMonde, που σε εκτενές ρεπορτάζ της ανταποκρίτριας της, Marina Rafenberg, αναφέρεται στην ιστορία του Ακίφ και του Αμίρ, ενώ περιγράφει τις συγκινητικές στιγμές στην αίθουσα του δικαστηρίου μετά την ανακοίνωση της απόφασης: 

«Η Ζαχρά τρέχει στον πατέρα της. Δάκρυα χαράς κυλούν. Ο Χαμίντ, ο μικρός της αδερφός, διστάζει. Δυόμισι χρονών δεν γνωρίζει σχεδόν καθόλου τον πατέρα του. Τον Μάρτιο του 2020, όταν ο Αμίρ επιβιβάστηκε από μια παραλία κοντά στη Σμύρνη της Τουρκίας, με την κόρη του και την επτά μηνών έγκυο σύζυγό του, δεν περίμενε να συλληφθεί όταν θα έφτανε στη Λέσβο. Ο Τούρκος λαθρέμπορος τους είχε εγκαταλείψει μετά από λίγα μέτρα στη θάλασσα, μαζί με περίπου είκοσι ακόμη επιβάτες».

Για μεγάλη νίκη κάνει λόγο ο Fabien Perrier στη γαλλική Liberation: «Μετά από δύο χρόνια δικαστικών διαδικασιών που στιγματίστηκαν από παρατυπίες, δύο μετανάστες που κατηγορούνται ως διακινητές αθωώθηκαν ή μειώθηκαν οι ποινές τους από την ελληνική δικαιοσύνη. “Μεγάλη νίκη” για τους υποστηρικτές τους». Φιλοξενεί, δε, δηλώσεις της συζύγου του Αμίρ: «[Ο Ακίφ και ο Αμίρ], ήθελαν απλώς να σώσουν τη ζωή τους, των οικογενειών τους και των άλλων επιβατών του σκάφους με το οποίο προσπαθούσαν να φτάσουν στην Ελλάδα. Η Fatima Zahiri λέει: “Στο Αφγανιστάν, μας κυνηγούσαν οι Ταλιμπάν. Πουλήσαμε ό,τι έπρεπε να πληρώσουμε για το ταξίδι”.»

Ο βρετανικός Guardian είναι ξεκάθαρος: «Μετά από δυο χρόνια άδικης φυλάκισης, και ένα  δικαστικό μαραθώνιο, το δικαστήριο έκρινε ότι ο Ακίφ Ραζούλι είναι αθώος και αναίρεσε την ποινή του λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχειών». Η ανταποκρίτρια της βρετανικής εφημερίδας, Helena Smith, γράφει ακόμη ότι «περισσότερο από το 20% του πληθυσμού των ελληνικών φυλακών έχει καταδικαστεί ή κατηγορείται για διακίνηση». Μάλιστα αναφέρεται και στην υπόθεση του Μοχαμάντ Χανάντ Αμπντί, του Σομαλού πολιτικού πρόσφυγα-σύμβολο της εκστρατείας «142 χρόνια φυλακή: Μια δίκαιη δίκη για τον Μοχάμαντ», που ενώ έσωσε 33 ζωές από τη θάλασσα καταδικάστηκε σε αυτή την εξοντωτική ποινή. 

Ενόψει της εκδίκασης της έφεσης του, στις 9 Ιανουαρίου, ο Στ. Κούλογλου καλεί μέσω του Guardian σε διεθνή αλληλεγγύη: «Στην Ελλάδα βρίσκονται στη φυλακή καταδικασμένοι ως διακινητές 2282 άνθρωποι. Η υποστήριξη, αυτών των ανθρώπων που καταδικάζονται άδικα σε εξοντωτικές ποινές, πρέπει να ενταθεί».

Για «δικαίωση» των δυο Αφγανών κάνει λόγο και η ΕΡΤ, υπενθυμίζοντας ότι η υπόθεση δεν είναι μοναδική.  

Το Documento στο ρεπορτάζ του επισημαίνει πως παρά τη θετική απόφαση «αλγεινή εντύπωση για άλλη μια φορά προκάλεσε η απουσία του μοναδικού μάρτυρα κατηγορίας, λιμενικού υπαλλήλου που δεν παρέστη ούτε στον πρώτο βαθμό της εκδίκασης, ούτε στις αναβολές που ελήφθησαν λόγω του ότι δεν παρέστη, ούτε σήμερα, παρότι έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος του Εφετείου με τη συνδρομή της εισαγγελίας έκανε ό,τι μπορούσε για να καταθέσει στην ακροαματική διαδικασία, καθώς υπήρχαν ασάφειες στους ισχυρισμούς του. Προβλημάτισε επίσης για άλλη μια φορά το σοβαρό ζήτημα διερμηνείας όταν καταθέτουν πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο».

Η Εφημερίδα των Συντακτών, τονίζει ότι «η δικαίωση άργησε δυο χρόνια». Ο Γ. Παγούδης, ανταποκριτής της Εφημερίδας στη Χίο αναφέρει ότι η απουσία του μάρτυρα κατηγορίας «δεν πτόησε την έδρα του δικαστηρίου, εκδικάζοντας κανονικά την υπόθεση και εξετάζοντας όλους τους μάρτυρες υπεράσπισης που έσπευσαν από όλη την Ευρώπη να συμπαρασταθούν στους δυο. Με πρώτους τους ευρωβουλευτές της Αριστεράς Στέλιο Κούλογλου και την Ιρλανδή Claire Dale, που μαζί με τον επίσης Ιρλανδό Ουάλας ήρθαν για τρίτη φορά από τις Βρυξέλλες προκειμένου να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στους διωκόμενους πρόσφυγες και να στηλιτεύσουν την άθλια εφαρμογή της νομοθεσίας στα ελληνικά δικαστήρια.

Χάρη και στη γενναία στάση του Τριμελούς καθώς και του εισαγγελέα, που δεν δίστασε να θέσει ίσως για πρώτη φορά το θέμα των επαναπροωθήσεων σε ελληνική δικαστική αίθουσα, η δικαιοσύνη αποκαταστάθηκε έστω και εν μέρει».

Το γεγονός ότι «η αλληλεγγύη νίκησε», υπογραμμίζει και η Αυγή. Πλέον, «ο Αμίρ Ζαχίρ θα κοιμάται με την οικογένειά του στο ΚΥΤ στο Βαγιοχώρι και ο Ακίφ Ρασούλ σε σπίτι αλληλέγγυων μετά την οριστική απόφαση του Εφετείου της Μυτιλήνης. Χρειάστηκαν τρία χρόνια φυλάκιση μετά από εκείνη τη νύχτα, που μαζί με άλλους 22 πρόσφυγες βρέθηκαν μεσοπέλαγα κοντά στη Χίο, πάνω σε μια πλαστική βάρκα, εγκαταλειμμένοι από τους Τούρκους διακινητές, είδαν τον Χάρο με τα μάτια τους και μετά τα κελιά των ελληνικών φυλακών, με την κατηγορία ότι έπιασαν το πηδάλιο και έσκισαν τη βάρκα για να τους διασώσει το ελληνικό Λιμενικό. Χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία και μαρτυρίες ότι ήταν διακινητές και όχι ναυαγοί», γράφει η Αλεξάνδρα Χριστακάκη, ενώ προσθέτει πως η παρουσία των ευρωβουλευτών της Αριστεράς σε κάθε δίκη, σηματοδοτεί «τον αγώνα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο για μια Ευρώπη που δεν θα είναι περίκλειστη και ξενοφοβική».