Η «συγγνώμη» του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν το σήμα αναγκαστικής οπισθοχώρησης της κυβέρνησης στην δεύτερη γραμμή άμυνας για την τραγωδία των Τεμπών. Αποτελεί συνέπεια της (ραγδαίας) κατάρρευσης του αφηγήματος του «ανθρώπινου σφάλματος», συνοδεύεται από προφανή επιδίωξη διάχυσης των ευθυνών στο σύνολο του πολιτικού συστήματος και σε βάθος χρόνου– «συγγνώμη προσωπική, όσο και στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα εδώ και χρόνια» – και είναι προϊόν της βαθιάς πολιτικής και εκλογικής αγωνίας που έχει προκαλέσει στο Μαξίμου η κάθοδος της κοινωνικής οργής στους δρόμους.

Η νέα τακτική του πρωθυπουργού παραπέμπει σε επιχείρηση συμψηφισμού τύπου «όλοι ίδιοι είμαστε», υποκρύπτει και πάλι πρόθεση σύγκρισης με την διαχείριση Τσίπρα μετά την πυρκαγιά στο Μάτι, όταν δεν υπήρχαν ούτε άμεσες παραιτήσεις, ούτε άμεση συγγνώμη, κι έρχεται να συμπληρώσει το δόγμα της «διαχρονικής ευθύνης» σε εκείνο της «ατομικής ευθύνης».