Η ευρωπαϊκή οικονομία παραπαίει. Η Γαλλία μετράει τις δυνάμεις της με τη Γερμανία. Οι «27» καλούνται να κάνουν ένα δραστικό και δύσκολο βήμα προς την κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης. Παρούσα αλλά επί της ουσίας απούσα θεωρείται η Ελλάδα, η οποία χωρίς έργο στις αποσκευές της και εν μέσω παλινωδιών ως προς τη σύσταση και την αντιπροσώπευση της νέας κυβέρνησης θέτει δειλά δειλά ζήτημα επικαιροποίησης του Μνημονίου. Γ.Γλυνός: Μία ουσιαστική πρόοδος είναι αμφίβολη, η Γερμανία δεν θα ρισκάρει «να διαλύσει το μαγαζί», η Ελλάδα πηγαίνει ακόμη μια φορά «παρακαλετά».

Ads

Το βάρος της διαχείρισης της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους έχει μετατοπιστεί στους μεγάλους παίκτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η απόδοση του 10ετούς ομολόγου της Ισπανίας, λίγες ώρες πριν από την έναρξη της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, «σκαρφάλωσε» πάνω από το 7%. Αντίστοιχα, το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ιταλίας ανήλθε στο 6,19%. Μέσα σε αυτό το κλίμα, βάση συζήτησης ανάμεσα στους «27» αποτελεί η πρόταση 4 σημείων του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάι:
 

• Ενιαίο τραπεζικό σύστημα (με προβλέψεις που αφορούν από ενισχυμένη εποπτεία έως και την εγγύηση καταθέσεων)
• Δημοσιονομική ένωση (δημοσιονομική πειθαρχία με τήρηση συμφώνου σταθερότητας αλλά και κοινή διαχείριση χρέους μέσω εργαλείων όπως το ευρωομόλογο)
• Ενιαία αναπτυξιακή πολιτική (μέτρα τόνωσης της οικονομίας, κοινές παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας)
• Δημοκρατική νομιμοποίηση (τοποθέτηση των ευρωπαϊκών λαών αναφορικά με τις προωθούμενες στρατηγικές)

 
«Ουσιαστικά, αυτό σημαίνει πολιτική ένωση, εξού και η δυσκολία του εγχειρήματος», διαπιστώνει ο ακαδημαϊκός -ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ- Γιώργος Γλυνός, ο οποίος εστιάζει στη σύγκρουση ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία. Mε τη μονότονη επιλογή του Βερολίνου περί δημοσιονομικής πειθαρχίας, η οποία δίνει τροφή για τίτλους διεθνών δημοσιευμάτων όπως «Η Μέρκελ είναι η πιο επικίνδυνη Γερμανίδα ηγέτιδα μετά τον Χίτλερ»,  αναμετριέται η εισήγηση του Παρισιού για παράλληλη εμβάθυνση της οικονομικής και τραπεζικής ένωσης της Ευρωζώνης, κοινή διαχείριση μέρους των εθνικών χρεών και εφαρμογή άμεσων αναπτυξιακών μέτρων.
 
Σύμφωνα με τον κ. Γλυνό, το ισχυρό επιχείρημα της γαλλικής πλευράς είναι η κοινή πλέον διαπίστωση ότι για τη σημερινή κρίση δεν ευθύνονται απλώς οι αδύναμοι κρίκοι αλλά και ευρύτερα τα δομικά χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ο ίδιος εκτιμά ότι η Γερμανία θα λάβει υπόψη τις ενστάσεις της Γαλλίας και σε τελική ανάλυση δεν θα αναλάβει το ρίσκο «να διαλύσει το μαγαζί».
 
Όσον αφορά στο ελληνικό ζήτημα, οι Ευρωπαίοι εταίροι «δεν πρόκειται να ασχοληθούν» σε αυτήν την κρίσιμη Σύνοδο. Ο κ. Γλυνός κάνει λόγο για μία ελληνική πολιτεία η οποία διεκδικεί μονίμως «παρακαλετά» από τις Βρυξέλλες και τα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών. Θεωρεί δε πως η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να μην «κρύβεται» πίσω από τεχνοκράτες και να αναλάβει την πολιτική ευθύνη διαχείρισης της κρίσης.
 
Άλλωστε, η «διαπραγμάτευση» του Μνημονίου μέσω επιστολής Σαμαρά δια χειρός Παπούλια εγείρει ζήτημα αναφορικά με την ουσιαστική υλοποίηση των αντίστοιχων προεκλογικών εξαγγελιών, καθώς η δυναμική της νέας κυβέρνησης μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα μάλλον εξαντλείται αναξιοποίητη.

Αξιωματούχοι της κυβέρνησης φέρονται να τοποθετούν την όποια προσπάθεια τροποποίησης των όρων του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής σε βάση 4ετίας, αφήνοντας ανοιχτό παράθυρο για άμεσες εξελίξεις μόνο ως προς το ζήτημα της χρονικής επιμήκυνσης. Εξάλλου, ανοικτή παραμένει ακόμη η ημερομηνία επιστροφής της τρόικας στην Αθήνα, στην οποία παραπέμπουν οι Βρυξέλλες πριν από κάθε άλλη συζήτηση με την ελληνική πλευρά.