Ο μεγαλύτερος οφειλέτης στην Ευρώπη είναι το ελληνικό Δημόσιο σύμφωνα με  την Κομισιόν. Κατά την έκθεση, η Ελλάδα και καθυστερεί τις πληρωμές σε ιδιώτες και το ύψος των οφειλών είναι το μεγαλύτερο ανάμεσα σε όλες τις χώρες της Ένωσης. 

Συγκεκριμένα, το ύψος της οφειλής των 350 εκατ. ευρώ (0,9% του ΑΕΠ) είναι το μεγαλύτερο πανευρωπαϊκά ενώ ακολουθεί η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ισπανία. Το μικρότερο εκτιμώμενο κόστος καθυστέρησης πληρωμών το κατέχει η Φινλανδία (0,005% του ΑΕΠ).

Επίσης μεγαλύτερη από κάθε άλλο κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι και η καθυστέρηση στην εξόφληση των οφειλών: 114 ημέρες κατά μέσο όρο. Ο χρόνος αυτός αποπληρωμής των οφειλών του ελληνικού δημοσίου προς τους ιδιώτες διπλασιάστηκε από το 2008, γεγονός που αποδίδεται στην κρίση, καθώς και στην έλλειψη ρευστότητας. 

Δεύτερη έρχεται η Ιταλία, όπου η καθυστέρηση κυμένεται στις 90 ημέρες ενώ στην πιο συνεπή χώρα της Ευρώπης (Γερμανία), η εξόφληση γίνεται μέσα σε λιγότερο από 20 ημέρες, ένας αριθμός που μάλιστα μειώνεται σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων. Να σημειωθεί ότι πλέον στην ΕΕ ισχύει το όριο των 60 ημερών, κάτι που έχει θεσμοθετηθεί και στην Ελλάδα.

Αναφορικά με τα παραπάνω τα βέλη της εκτόξευσε η βουλευτής της ΝΔ Ντόρα Μπακογιάννη κατά της κυβέρνησης. Σε ερώτησή της προς τους υπουργούς Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη και Ανάπτυξης Νίκο Δένδια, επισημαίνει ότι το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει «αποτελεί κενό γράμμα» καθώς δεν υλοποιείται η σχετική νομοθετική πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία στις εμπορικές συναλλαγές με επιχειρήσεις για αγαθά ή υπηρεσίες, στις οποίες ο οφειλέτης είναι δημόσια αρχή, η προθεσμία πληρωμής δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 30 ημέρες από την ημερομηνία παραλαβής από τον οφειλέτη του τιμολογίου.

«Με τον τρόπο αυτό μετά την ακραία και εκτός λογικής υπερφορολόγηση που εξοντώνει τις ελληνικές επιχειρήσεις και τους Έλληνες φορολογουμένους, το δημόσιο συμβάλλει ακόμη περισσότερο στη μείωση της ρευστότητας στην αγορά», επισημαίνει υπογραμμίζοντας ότι «ο περιορισμός της ρευστότητας αναδεικνύεται σε άλυτο πρόβλημα για τις επιχειρήσεις». Όπως αναφέρει «το τραπεζικό σύστημα συνεχίζει να είναι επί της ουσίας κλειστό και ανύπαρκτο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι πολίτες, κάτω από το βάρος των υποχρεώσεών τους και την μείωση των εισοδημάτων τους έχουν περιορίσει την κατανάλωση».