«Μέχρι τα μέσα Ιουνίου θα λειτουργούν και όλοι θα εργάζονται. Με προφυλάξεις μεν, αλλά θα εργάζονται. Εκτός… των καλλιτεχνών! Κρίνεται λογικό αυτό; Κατά τη γνώμη μου όχι. Τη μόνη αιτία που μπορώ να βρω, για να αιτιολογήσω την αρχική απόφαση της κυβέρνησης είναι πως ίσως θεωρούν την εργασία μας μία απλή διασκέδαση, την οποία κάλλιστα μπορεί να στερηθεί ο κόσμος. Τόσα έχει στερηθεί! Δε θα πάθει τίποτα αν δεν πάει σ’ ένα θέατρο η σε μία συναυλία» γράφει ο Γιώργος Κιμούλης στο πλαίσιο του διαλόγου μεταξύ καλλιτεχνών που έχει ανοίξει στη σελίδα της πρωτοβουλίας Art Workers.

Ads

Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός, παίρνει θέση  υπέρ των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, με μέτρα ασφάλειας το καλοκαίρι απαντώντας σε κάποιες φωνές του χώρου που αγωνιούν, μην τυχόν οι καλλιτέχνες ενοχοποιηθούν για τυχόν εξάπλωση του ιού κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Το επιχείρημα του, είναι πως εφόσον η κυβέρνηση σπάει σταδιακά την καραντίνα με οδικό χάρτη για όλους, οφείλει να το κάνει και για τους καλλιτέχνες. Αυτό είναι και το αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των καλλιτεχνών.

«Δεν είμαστε οι μόνοι που συγχρωτιζόμαστε με άλλους ανθρώπους στο χώρο εργασίας μας. Οι άλλες εργασίες πώς θα δουλεύουν δηλαδή τώρα που θα ανοίξουν (όσες δεν ήταν ήδη ανοιχτές); Στα εργοστάσια τι θα κάνουν, ας πούμε; Θα μετακινήσουν τις μηχανές τη μία πιο μακριά από την άλλη; Δε θα είναι ο ένας απάνω στον άλλον; Στα γραφεία τι θα γίνει; Θα νοικιάσουν οι εταιρείες καινούργιους χώρους πιο ευρύχωρους; Στα ξενοδοχεία και τις πισίνες; Ή στα εστιατόρια θα φοράνε μάσκες και θα τρώνε απ’ τη μύτη οι πελάτες; Στις δε εκκλησίες θα γκρεμίσουν τους τοίχους για να ανοίξει ο χώρος και να απλωθούν οι πιστοί και στα μέσα μαζικής μεταφοράς θα βγάλουν τις οροφές, ή οι ποδοσφαιριστές και οι μπασκετμπολίστες θα κοιτούν τη μπάλα και θα λένε στον διαιτητή να τους τη δώσει; Μην είμαστε υπερβολικοί.» σημειώνει με έμφαση και συνεχίζει:

«Επίσης είναι γνωστό, πως το καλοκαίρι οι περισσότεροι εργαζόμενοι που θα πληγούν, αν δεν ανοίξουν τα θέατρα, είναι αυτοί των ιδιωτικών θιάσων, όχι των κρατικών. Όσοι έχουν υπογράψει σύμβαση με τα κρατικά θέατρα θα πληρώνονται. Αυτό δεν κάνει να το ξεχνάμε. Άλλωστε απ’ την αρχή φημολογείται πως οι παραστάσεις των κρατικών θεάτρων μπορεί να γίνουν τον Αύγουστο. Το έχουν μάθει λοιπόν αρκετοί απ’ τους παραγωγούς και προσπαθούν (ευτυχώς όχι όλοι) με νύχια και με δόντια να πείσουν τους παράγοντες της πολιτείας, να εμμείνει στην άποψή της και να κρατήσει τους χώρους των πολιτιστικών εκδηλώσεων κλειστούς, διότι πιστεύουν πως το κέρδος που θα έχουν δε θα είναι αυτό που ήλπιζαν. Αλλά δε θέλουν και να φανεί, πως εκείνοι κλείνουν τα θέατρα. Αυτό το γνωρίζει και το Φεστιβάλ. Μη παίζουμε άθελά μας λοιπόν το παιχνίδι τους. Είναι εις βάρος των εργαζομένων στους ιδιωτικούς θιάσους κάτι τέτοιο. Και δε γίνεται να διαχωρίζουμε εμείς οι ίδιοι (εμμέσως κι άθελά μας, όχι σαφώς βέβαια) σε ηθοποιούς των κρατικών, σε ηθοποιούς των ιδιωτικών ή σε ηθοποιούς που δε θα έπαιζαν κάπου αυτό το καλοκαίρι και σε ηθοποιούς που θα έπαιζαν. Εδώ πρέπει να βρίσκουμε τα σημεία που μας ενώνουν, όχι αυτά που μας χωρίζουν. Κι ας είναι πολλά αυτά τα… δεύτερα. Όσα μας ενώνουν είναι περισσότερα. Είναι γνωστή άλλωστε η αντίφαση μέσα στην οποία δημιουργούμε. Ενώ η τέχνη μας είναι πληθυντικού αριθμού, η αναγκαία ενικότητα ενός καλλιτέχνη πολλές φορές διαλύει αυτήν την πληθυντικότητα. Ας μην πέφτουμε πάλι σ’ αυτήν την παγίδα.

Ads

Διαβάστε επίσης:

Τέλος θεωρώ, πως αν δεν ανοίξουν τα θέατρα το καλοκαίρι, ενώ θα είναι ανοιχτοί ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ δημόσιοι χώροι, κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε ως ο μοναδικός χώρος μέσα στον οποίον θα μεταδίδεται ο ιός (εκτός των νοσοκομείων). Κι αυτό είναι εντελώς παράλογο! Κι αν μεγιστοποιηθεί ο τρόμος (πολύ δε περισσότερο όταν το υποστηρίζουμε κι εμείς οι ίδιοι) στην αντίληψη των θεατών, μαζί με το μειωμένο ποσοστό βάσει χωρητικότητας, που σίγουρα θα μπει ως μέτρο, τα πρώτα που θα καταστραφούν θα είναι όλα τα μικρά θέατρα. Φαντάζεστε ένα χώρο 100 ή 150 θέσεων να μη μπορεί να παίζει ούτε με τους 30 ή 45 θεατές, που θα του επιτρέπουν. Και μη μου πείτε, πως πολλά απ’ αυτά τα θέατρα με τόσους παίζουν τελικά. Γιατί, εκτός από άδικο και άκομψο, όλοι γνωρίζουμε πως κανείς απ’ τους ομότεχνους που αγωνίζεται και παλεύει σκληρά σ’ αυτούς τους χώρους έχει ως στόχο μόνο τους 30 θεατές. Ένα τέτοιο γεγονός λοιπόν θα μειώσει τις παραγωγές και θα αυξήσει κατακόρυφα ακόμη πιο πολύ την ανεργία και οι μόνοι που θα χαίρονται λόγω της μείωσης των παραστάσεων (είναι γνωστή άλλωστε η γκρίνια σχετικά με τον μεγάλο αριθμό παραστάσεων που έχουμε), οι μόνοι που θα χαίρονται (όσο θα χαίρονται κι αυτοί) είναι πάλι οι ιδιώτες παραγωγοί των μεγάλων θεάτρων, οι οποίοι με τη σειρά τους βέβαια θα αναγκαστούν να παράγουν θεάματα με λιγότερους ηθοποιούς. Να γιατί θεωρώ απολύτως αναγκαίο ν’ ανοίξουν οι χώροι των εκδηλώσεων μαζί με τους άλλους δημόσιους χώρους με τα αντίστοιχα μέτρα προστασίας αυτό το καλοκαίρι! Διαφορετικά, δεν κινδυνεύει το “τώρα” μας, κινδυνεύει το αύριο.

Άρα η γνώμη μου είναι πως δεν είναι σωστό όλοι οι άλλοι (μουσικοί, τραγουδιστές) να εναντιώνονται σ’ αυτόν αποκλεισμό, μιας και τα πάντα μέχρι τα μέσα Ιουνίου θα λειτουργούν και όλοι θα εργάζονται εκτός των καλλιτεχνών, κι εμείς να ερχόμαστε και να λέμε πως ορθά δεν πρέπει να εργαζόμαστε γιατί κινδυνεύουμε εμείς και οι θεατές μας;

Αυτή τη διαφωνία εξέφρασα στην προσωπική κουβέντα που είχα. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

Οπότε η θέση μας πρέπει να είναι απλή: ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ, ΑΝΟΙΞΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΕΝΩ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΛΗΓΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ LOCKDOWN!»