Σε ανάρτηση με τη συμπλήρωση ενός έτους από το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών προέβη ο υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Αριστεράς, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, κάνοντας λόγο για «προσπάθεια συγκάλυψης» από την πλευρά της κυβέρνησης.

Όπως επισημαίνει, μεταξύ άλλων, «ένα χρόνο μετά, η συστηματική προσπάθεια συγκάλυψης από την πλευρά της κυβέρνησης, ρίχνει αλάτι στο συλλογικό τραύμα, παροξύνει τον πόνο και προκαλεί μεγαλύτερη οργή», ενώ αναφερόμενος στη χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού, υπογραμμίζει πως αποτελεί «μνημείο προκλητικότητας για το κοινό αίσθημα».

Ολόκληρη η ανάρτηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη

Τέτοια ώρα περίπου πριν από έναν χρόνο, η χώρα ξυπνούσε και συνειδητοποιούσε τί είχε συμβεί στις σιδηροδρομικές γραμμές των Τεμπών. 57 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους -στην πλειοψηφία τους νέοι και νέες, δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν και μία ολόκληρη κοινωνία συγκλονίστηκε, σκεπτόμενη ότι θα μπορούσε στο μοιραίο τρένο να επιβαίνει ο καθένας και η καθεμιά μας.

Ένα χρόνο μετά, η συστηματική προσπάθεια συγκάλυψης από την πλευρά της κυβέρνησης, ρίχνει αλάτι στο συλλογικό τραύμα, παροξύνει τον πόνο και προκαλεί μεγαλύτερη οργή. Ο Κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε ότι θα ρίξει “άπλετο φως” και αντ’ αυτού έριξε ένα αδιαφανές πέπλο για να συσκοτίσει τις εγκληματικές πολιτικές ευθύνες. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό η κυβέρνηση. Το ίδιο ακριβώς κάνει και με τις υποκλοπές, αποκαλύπτοντας μία συγκεκριμένη μεθοδολογία επικοινωνιακής διαχείρισης, βαθιά ανήθικη και προκλητική για το δημόσια αίσθημα και τη δημοκρατία.

Όμως πόση αυτοπεποίθηση πια μπορεί να νιώθει για το ότι μπορεί να συγκαλύψει ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα που προκάλεσε τον θάνατο 57 ανθρώπων; Ένα έγκλημα που είχε προβλεφθεί με ανατριχιαστικό τρόπο από τα σωματεία που εγκαλούσαν με εξώδικα την κυβέρνηση και την διοίκηση του ΟΣΕ. Που ό,τι στοιχεία προέκυψαν βγήκαν στην επιφάνεια από ιδιώτες εμπειρογνώμονες που τοποθέτησαν οι οικογένειες των θυμάτων και η δημοσιογραφία, όχι η κατ’ όνομα “εξεταστική επιτροπή” της Βουλής.

Η χτεσινή δήλωση του Πρωθυπουργού για τα Τέμπη αποτελεί μνημείο προκλητικότητας για το κοινό αίσθημα. Απευθύνεται σε συναισθηματικό τόνο και με “λογοτεχνίζον” ύφος στην κοινωνία, σαν το παιδί που το έπιασαν στα πράσα να βάζει το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι, για να το πω -υπερβολικά- κομψά. Χρησιμοποιεί παιδιάστικες δικαιολογίες, διαχέει αφηρημένα τις ευθύνες, εξακολουθεί να μιλάει για απόδοση των ευθυνών, ενώ κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του να συσκοτίσει και να συγκαλύψει τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησής του.

Στο συναίσθημα ήθελε να απευθυνθεί ο Πρωθυπουργός και συναίσθημα κατάφερε να προκαλέσει. Αυτό της Οργής και της Ντροπής.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν χτες σε ολόκληρη την Ελλάδα στην απεργία. Πάνω από 1 εκατομμύριο έχουν υπογράψει ως τώρα το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης. Δεν μας αξίζει αυτή η κυβέρνηση. Δεν μας αξίζει αυτή η συλλογική προσβολή.