Ο Homayoun Sabetara ήθελε απλώς να πάει στο Βερολίνο από την Τεχεράνη για να συναντήσει τις κόρες του, διωγμένος από ένα καθεστώς που δεν τον άφηνε να αναπνεύσει. Έχει χάσει τη γυναίκα του και την εργασία του.

Συνελήφθη να οδηγεί ένα βανάκι εξαναγκασμένος από τον διακινητή, προσπαθώντας να συνεχίσει το ταξίδι του για το Βερολίνο, εκεί που θα τον περίμενε η Mahtab, η κόρη του. Κατηγορήθηκε ως διακινητής, και βρίσκεται εδώ και δυο χρόνια στις ελληνικές φυλακές, όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, πρόσφυγες, που το μόνο τους έγκλημα ήταν πως απέδρασαν για να ζήσουν.

«Αύριο είναι η δίκη του σε δεύτερο βαθμό, στη Θεσσαλονίκη. Η καμπάνια #freehomayoun, η κόρη του και όσα άτομα αγωνίζονται ενάντια στην ποινικοποίηση των ανθρώπων με το λάθος διαβατήριο στα χέρια, θα είναι εκεί» όπως γράφουν αλληλέγγυοι.

Η κόρη του Mahtab Sabetara κινεί γη και ουρανό για να απελευθερωθεί ο πατέρας της. Ενημερώνει την κοινή γνώμη στη Γερμανία, κινητοποιεί συλλογικότητες, ξεκίνησε την εκστρατεία #FreeHomayoun με την υποστήριξη της Seebrücke Schweiz και της Borderline Europe τον Ιούνιο του 2023.

«Μπόρεσα να τον επισκεφθώ 3 φορές μετά τη δίκη του. Είναι ακριβό το ταξίδι και δεν μπορώ να το κάνω συχνά. Ψυχολογικά δεν τα πάει καλά, είναι ακόμα σε σοκ και δεν μπορεί να πιστέψει γιατί συνέβη αυτό» είχε πει η κόρη του μιλώντας στο tvxs. 

Aύριο, θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, όχι μόνο για τον πατέρα της αλλά και για όλους τους άδικα φυλακισμένους πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Ο ίδιος ο Homayoun Sabetara μιλώντας τον περασμένο Ιανουάριο για τον τρόμο που βίωσε σχετικά με την καταδικαστική απόφαση, αλλά και για τη ζωή του στην φυλακή ανέφερε τα εξής:

«Ο Ιανουάριος έφτασε και κάνει κρύο. Πριν από δεκαοκτώ μήνες ο καιρός ήταν ζεστός και ήταν Αύγουστος όταν μου έκλεψαν την ελευθερία και με πήγαν στον Κορυδαλλό στην Αθήνα. Τρεις φορές από τότε έχω βγει στον καθαρό αέρα, κάθε φορά στον δρόμο μου για το δικαστήριο.

Η τελευταία φορά που βρέθηκα στο δικαστήριο ήταν στις 26 Σεπτεμβρίου, την ημέρα που καταδικάστηκα σε 18 χρόνια φυλάκισης. Στην αρχή καταδικάστηκα σε 70 χρόνια φυλάκισης, αλλά με τις προσπάθειες του δικηγόρου μου και την υπεράσπιση της κόρης μου, η ποινή φυλάκισης μειώθηκε σε 25 χρόνια και μετά σε 18. Η δικαστής, μια ηλικιωμένη κυρία που πιθανώς φανταζόταν ότι είχε βρει τον κύριο ένοχο, ανακοίνωσε με περηφάνια την τελική ποινή, μετά μου έβαλαν χειροπέδες και με ανέβασαν πάνω για να βάλω την υπογραφή μου.

Ήμουν σε σοκ και δεν κατάλαβα τι συνέβη. Ο δικηγόρος μου και τα παιδιά μου μού έλεγαν συνέχεια ότι αυτή ήταν μια “ετυμηγορία φρίκης”, με την πρόταση για επανεξέταση η ετυμηγορία θα ακυρωνόταν και σε 18 μήνες θα ήμουν ελεύθερος. Μετά από μερικές στιγμές που ένιωσα σαν να είναι μια αιωνιότητα, με έπιασε ντροπή, ένιωσα ταπεινωμένος.

Τα παιδιά μου με αγκάλιαζαν και οι σκέψεις μου περιπλανήθηκαν στην αείμνηστη γυναίκα μου, δεν ήξερα αν με έβλεπε ή όχι. Ένα τραγούδι του Mohammad Nouri (ενός Ιρανού τραγουδιστή) ήρθε στο μυαλό μου, “Την κρύα νύχτα του χειμώνα, ούτε η σόμπα του ήλιου δεν καίει τόσο ζεστή όσο η σόμπα του φωτός μου, και κανένα φως δεν καίει τόσο φωτεινό όσο το δικό μου φως”. Μετά τον οδυνηρό αποχαιρετισμό στα παιδιά μου, μπήκα στο λεωφορείο της φυλακής, που αποτελείται από στενά κελιά τεσσάρων ατόμων, και με πήγε πίσω στον Κορυδαλλό. Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από την τελευταία μου δίκη και γράφω. Αφήνομαι στις ονειροπολήσεις μου, ονειρεύομαι την ελευθερία. Νιώθω ότι το μυαλό μου επιβραδύνεται, οι σκέψεις μου δεν ακολουθούνται από ένα συμπέρασμα, συνεχίζουν να γυρίζουν, ασταμάτητα, όλο και περισσότερο σε κύκλους».

Διαβάστε επίσης: #FreeHomayoun / «Πώς βρέθηκε ο πρόσφυγας πατέρας μου αδίκως στις ελληνικές φυλακές»

Εδώ μπορείτε να ακούσετε τι ειπώθηκε στη σχετική συνέντευξη Τύπου και να ενημερωθείτε για όλες τις δράσεις https://www.freehomayoun.org/el