Ανακοίνωση – σχόλιο για τις απαράδεκτες και σκοταδιστικές δηλώσεις του υφυπουργού Υγείας Δημήτρη Βαρτζόπουλου ότι «η γυναικοκτονία έχει βιολογική βάση», εξέδωσε η Ελληνική Εταιρεία Μελέτης του Εγκλήματος και του Κοινωνικού Ελέγχου

Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει:

Είναι αρκετά χρόνια τώρα που έχουν αποκτήσει ξανά κύρος απόψεις που ταυτίζουν το έγκλημα με ορμές έμφυτες, με γενετικές προδιαθέσεις και με το ζωώδες της ανθρώπινης φύσης και πάντως, ούτε λίγο, ούτε πολύ, με τους “ελαττωματικούς άλλους”. Πρόκειται για απόψεις που είναι γνωστό ότι οδήγησαν σε μακάβριες λύσεις από το Ολοκαύτωμα μέχρι τις υποχρεωτικές στειρώσεις, σε αναζήτηση του “τέλειου”, ιδεατού και ανώτερου όντος, πάντα γένους αρσενικού! Το κακό είναι ότι οι απόψεις ανάλογης αντίληψης εδώ και πολύ καιρό «τριγυρνούν» και διαμορφώνουν συνειδήσεις σε αμφιθέατρα, τηλεοράσεις και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μασκαρεμένες με επιστημονικοφανή επιχειρήματα για το «μυαλό του εγκληματία», για τον «επικίνδυνο μελλοντικό δολοφόνο που κακοποιεί προηγουμένως τα ζώα», για τον «άγριο» που έρχεται από «απολίτιστες» χώρες κ.λπ.

Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία λοιπόν αυτά που ακούστηκαν (και) από τον υφυπουργό Υγείας, στον απόηχο πρόσφατων τοποθετήσεων του υπουργού Δικαιοσύνης, ο οποίος θεωρεί ανοησία την αναζήτηση των κοινωνικών αιτίων του εγκλήματος: η κοινωνία μας εδώ και πολύ καιρό έμμεσα έχει ιατρικοποιήσει όλα τα κοινωνικά προβλήματα και μιλάει για «κοινωνικές παθολογίες» (που προφανώς πρέπει «ιαθούν»), για παιδιά προβληματικών οικογενειών και τελικά, για επικίνδυνες ομάδες, όχι όμως επειδή έτσι έγιναν, αλλά επειδή έτσι γεννήθηκαν!

Έτσι, έχει «αθόρυβα» επινοηθεί μια υπολειμματική «εγκληματική τάξη» δυσπροσάρμοστων και απροσάρμοστων υπανθρώπων, που στα μάτια των «καθώς πρέπει» ανθρώπων ταυτίζεται με κάθε κατηγορίας φτωχολογιά και με κάθε ανυπεράσπιστη ομάδα, στην οποία αποδίδονται οι κίνδυνοι της εγκληματικότητας. Χωρίς σεβασμό στην ιστορία και στα εκατομμύρια θύματα αυτών των αντιλήψεων, χωρίς καμία επίγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας ή μέσω αρνήσεών της και με περισσή την αλαζονεία της βεβαιότητας, βλέπουμε να επιχειρείται σταδιακά όχι πια η καλλιέργεια του λεγόμενου κοινωνικού αυτοματισμού, αλλά η κατά φύλο διάκριση των ανθρώπων σε χρήσιμους και άχρηστους, ικανούς και μη. Δεν πρόκειται για αθώες αντιλήψεις και κυρίως, δεν πρόκειται για πολιτικά ουδέτερες απόψεις.

Το άκουσμα όλων αυτών δεν μας εκπλήσσει. Η πολιτική χρησιμότητά τους είναι προφανής: επιβεβαιώνει τους παλαιούς και οδηγεί σε νέους κοινωνικούς διαχωρισμούς των ανθρώπων σε (αθώους) αμνούς και (ένοχα) ερίφια. Κατά τη λογική αυτή το ποινικοκατασταλτικό σύστημα αναλαμβάνει τον πρώτο ρόλο: αυτό οφείλει να προστατέψει τους «αμνούς», ενεργοποιώντας την ικανότητά του να αναγνωρίζει εγκαίρως τους φορείς του κακού, τα «ερίφια», και να εξουδετερώνει τη βιολογικά προγραμματισμένη, αρρενωπή επιθετικότητά τους, κατά προτίμηση προληπτικά. Είναι, βεβαίως, σαφές πού ανήκουν τα “ερίφια”: στους γεννημένους επιθετικούς, στα παιδιά επιθετικών γονέων και σε αυτούς που ζουν με τρόπο που ενισχύει την επιθετικότητα…

Αυτά υποστηρίζουν όχι μόνον οι λομπροζιανές απόψεις του 19ου αιώνα, αλλά και οι σύγχρονες τάσεις αυτών που ονομάζουμε ψευδοεπιστήμες και που εδώ και χρόνια καλλιεργούν τελικά, εκτός των άλλων, και την ενδοοικογενειακή μισαλλοδοξία. Με σκάρτο δείγμα και επιλεκτικές αναλύσεις υποστηρίζονται τα πιο απίθανα πράγματα.

Πίσω από τέτοιες απόψεις όμως, αποκαλύπτεται πως δηλητηριάζονται η κοινωνία και η πολιτική από τη ρατσιστική εγκληματολογική ανθρωπολογία, τη βιολογία και ευγονική του Μεσοπολέμου, των γενοκτονιών και των εθνοκαθάρσεων. Έτσι διευρύνονται οι διακρίσεις και ελέγχονται προληπτικά ή κατασταλτικά όσοι/ες τις υφίστανται στις πιο έντονες εκδοχές τους. Έτσι εντείνονται οι ανισότητες και ενισχύεται το έγκλημα, καθώς «οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί καταλήγουν στη φυλακή». Γι’ αυτό και οι απόψεις αυτές αποκηρύσσουν μετ΄ επιτάσεως τις κοινωνικές επιστήμες και, τελικά, τόσο τη γνώση όσο και τα δικαιώματα.

Στις σημερινές συνθήκες, ενώ οι κατακτήσεις που άμβλυναν επί δεκαετίες τις ανισότητες πλήττονται και υποχωρούν, φαίνεται ότι υπάρχουν πολλοί εκφραστές των αντιλήψεων που δικαιολόγησαν τις θηριωδίες του παρελθόντος, πρόθυμοι να επωμιστούν το βάρος της επανάκαμψης των ίδιων αντιλήψεων και να καρπωθούν τα οφέλη των επακόλουθων νέων φυλετικών διαχωρισμών. Είναι άραγε πρόθυμοι να αναλάβουν και το κόστος των συνεπειών που προκαλούν οι προτιμήσεις τους;

30 Απριλίου 2024

ΤΟ ΔΣ της ΕΕΜΕΚΕ