Μετά την εξάπλωση των κινητοποιήσεων των πολιτών από νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη στη Χαλκιδική, η κυβέρνηση έσπευσε να δηλώσει ότι θα εντατικοποιήσει τους ελέγχους για όσους επιχειρηματίες παρανομούν. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να βρίσκει σύμφωνα όλα τα κυβερνητικά στελέχη που θεωρούν ότι η « επιχειρηματικότητα» πρέπει να ενισχυθεί με κάθε τρόπο καθώς και τους φιλοκυβερνητικούς αρθρογράφους με παρόμοιες απόψεις.

Το άρθρο στην Καθημερινή του κ. Σάκη Μουμτζή, που έχει προκαλέσει ζωηρές αντιδράσεις στο διαδίκτυο, ανέλαβε πρώτο να υπερασπιστεί τον ζωτικό χώρο των πλουσίων: « Ηταν σταθερή η προσπάθειά μας να προσελκύσουμε τουρίστες υψηλού οικονομικού επιπέδου. Σταδιακά τα καταφέραμε και συγκεκριμένες περιοχές απέκτησαν μια κοσμοπολίτικη φυσιογνωμία και έγιναν ένας παγκόσμιος πόλος έλξης », έγραψε ο κ. Μουμτζής. « Σε αυτή την πορεία δεν υπήρξαν στρεβλώσεις; Δεν υπήρξαν υπερβολές; Δεν υπήρξαν ακραίες καταστάσεις; Φυσικά και υπήρξαν, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες. Να επαναφέρουν στην τάξη τους παραβάτες. Τις άλλου είδους ακρότητες τις ρυθμίζει η αγορά και ο ανταγωνισμός.

..Είναι λογικό να υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ιδιαίτερα πλούσιων τουριστών που η παραμονή τους στην ακτή είναι κάτι μεταξύ διασκέδασης, επίδειξης και δημοσίων σχέσεων. Αυτοί οι άνθρωποι –και είναι πολλοί– δεν πάνε να κάνουν το μπάνιο τους. Κατεβαίνουν στην αμμουδιά για να τους δουν και για να δουν. Είναι λογικό να μη θέλουν δίπλα στην ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα τους να έρθει μια τετραμελής οικογένεια με την ομπρέλα της, την πετσέτα της και τα ταπεράκια της.

Διαβάστε επίσης: Κίνημα «Σώστε τις παραλίες» / Οι ομπρέλες που πνίγουν, η νομοθεσία και η ξεχωριστή περίπτωση των Λειψών

Στην ίδια κατεύθυνση, κινείται και το άρθρο του κ. Ηλία Κανέλλη στα Νέα της Δευτέρας.

«Πριν από οκτώ χρόνια, ένα κίνημα, αυτό των Αγανακτισμένων, είχε βρεθεί, διά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (συν τον Βαρουφάκη), στην κυβέρνηση και η χώρα κινδύνευσε να βγει από τους χάρτες», ξεσπαθώνει ο κ. Κανέλλης». «Οκτώ χρόνια μετά, αναμένοντας τους οίκους αξιολόγησης να δώσουν την επενδυτική βαθμίδα στη χώρα, ένα άλλο κίνημα έκανε την εμφάνισή του. Εμφανίστηκε στην Πάρο, διαδίδεται και σε άλλα παραθεριστικά κέντρα και διεκδικεί ελεύθερες από την τουριστική εκμετάλλευση παραλίες».

Οι δύο αρθρογράφοι δεν αμφισβητούν ότι υπάρχει πρόβλημα με τις παραλίες, αλλά απεχθάνονται την ιδέα οι πολίτες να παίρνουν πρωτοβουλίες. «Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής πως είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω τη λέξη ‘’κίνημα’’, διευκρινίζει ο κ. Μουμτζής. «Συνήθως τα κινήματα είτε χειραγωγούνται από τους ακραίους είτε εργαλειοποιούνται από αντισυστημικές συλλογικότητες ποικίλων και ετερόκλητων ιδεολογικών ρευμάτων».

«Ως γνωστόν, όταν εκδηλώνεται κάποια κίνηση πολιτών ορμάνε οι γνωστοί μηχανισμοί των κινημάτων, δουλειά των οποίων είναι η χειραγώγηση, το καπέλωμα κάθε διεκδίκησης», συμπληρώνει ο κ. Κανέλλης. «Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να διεκδικούν την εφαρμογή του νόμου και την απελευθέρωση κατειλημμένου δημόσιου χώρου μηχανισμοί που, κατά τα άλλα, υπερασπίζονται την ανομία ή καταληψίες πανεπιστημιακών χώρων ή κτιρίων.

Επί τη ευκαιρία, το ΚΚΕ ζητεί κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στις παραλίες, δηλαδή απαξίωση του τουριστικού προϊόντος! Και γύρω από το λεγόμενο κίνημα της πετσέτας, δομείται μια νέα εχθροπάθεια, ενισχυμένη η ίδια η παλιά δηλαδή, που αν δεν αντιμετωπίζει αρνητικά την επιχειρηματικότητα, αντιμετωπίζει χλευαστικά όσους την επικαλούνται».

Και στους δύο αρθρογράφους η υπόθεση θυμίζει δεκαετία του 80, όταν τα κινήματα πολιτών ήταν ενεργά. «Τα χρόνια των Αγανακτισμένων υπήρξε ‘’κίνημα της πατάτας”. Και πιο παλιά, τα χρόνια της πρώτης διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αρχές της δεκαετίας του 1980, είχε υπάρξει ΄΄κίνημα της ντομάτας’’. Είχε και τον βάρδο του, τον Θωμά Μπακαλάκο: ‘’θα ’ρθουν πάλι τσούρμο οι μεσάζοντες’’», γράφει ο κ. Κανέλλης.

O κ. Μουμτζής παραπέμπει στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Εκτός αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή του μπατιροτουρισμού. Να αναβιώσουμε την ανοησία που εκστόμισε ο αείμνηστος, σε στιγμές τριτοκοσμικού οίστρου, πως δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, το ζήτημα δεν είναι αν θα είμαστε γκαρσόνια ή όχι, αλλά αν θα είμαστε καλά και επιτυχημένα γκαρσόνια – πάντα με τη μεταφορική έννοια».