Ο Αμίρ Ζαχίρι, από το Αφγανιστάν, επιθυμεί πια μόνο ότι θα ήθελε κάθε άνθρωπος: «Να ζήσω σαν άνθρωπος!» Αυτό δήλωσε, χειροκροτούμενος στην κατάμεστη αίθουσα του κινηματογράφου Τριανόν, την περασμένη Πέμπτη, όπου με πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου και με τη συμμετοχή της Πρωτοβουλίας Καλλιτεχνών για το Προσφυγικό, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη συναυλία για την απελευθέρωση του.

Ο Αμίρ ήταν θύμα του νόμου 4251/2014, βάση του οποίου όταν ένα σκάφος με πρόσφυγες συλλαμβάνεται από την ελληνική ακτοφυλακή, όποιος βρίσκεται δίπλα στο πηδάλιο καταδικάζεται ως διακινητής σε ποινή ανάλογη με τον αριθμό των ανθρώπων στο σκάφος. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική.

Όπως τεκμηρίωσαν και με τις μαρτυρίες τους για το προσφυγικό ναυάγιο της Πύλου, οι Αχμάντ Αλ Κιλάνι και Αχμάντ Σαΐντ Αχμέντ, οι αληθινοί διακινητές εγκαταλείπουν το σκάφος αν όχι αμέσως, πριν αυτό μπει σε επικίνδυνα για αυτούς χωρικά ύδατα. Συχνά πριν εγκαταλείψουν το σκάφος, δίνουν το πηδάλιο υπό την απειλή όπλου, στον άτυχο πρόσφυγα ή μετανάστη που βρίσκεται δίπλα τους. Τα ελληνικά δικαστήρια, ωστόσο, αγνοώντας αυτή την πραγματικότητα, υπηρετούν την πολιτική αποτροπής της ελληνικής κυβέρνησης, καταδικάζοντας συνοπτικά, σε δίκες λίγων λεπτών, χωρίς μεταφραστές, και συχνά άδικα πρόσφυγες σε εκατοντάδες χρόνια φυλακής. Οι φυλακισμένοι πρόσφυγες-καταδικασμένοι ως διακινητές αποτελούν την δεύτερη πληθυσμιακή ομάδα των ελληνικών φυλακών.

https://www.youtube.com/watch?v=ao_YJfcKg5c&feature=youtu.be

Τέτοιοι πρόσφυγες ήταν ο Αμίρ Ζαχίρι, ο Ακιφ Ραζούλι, που είχαν καταδικαστεί σε 50 χρόνια έκαστος, και ο Μοχαμάντ Χανάντ Αμπντί, πολιτικός πρόσφυγας από τη Σομαλία, που ενώ είχε σώσει 31 ζωές από τη θάλασσα, καταδικάστηκε σε 142 χρόνια φυλακής ως διακινητής.

Ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου έχει οργανώσει, ήδη από το 2021, τη διεθνή πρωτοβουλία «142 χρόνια φυλακή: Δίκαιη Δίκη για τον Μοχάμαντ», που υποστηρίζεται από περισσότερους από 2000 ευρωβουλευτές, οργανώσεις και μέλη της κοινωνίας των πολιτών, και που σκοπό έχει να υποστηρίξει τέτοιους πρόσφυγες. Μετά τη διεθνή κινητοποίηση της πρωτοβουλίας, πραγματοποιήθηκαν δίκαιες δίκες στις οποίες οι συνήγοροι των Ακίφ, Αμίρ και Μοχαμάντ πέτυχαν την αθώωση και απελευθέρωσή τους τον περασμένο χρόνο.

«Νιώθω ακόμη φυλακισμένος. Ζω ακόμη στο καμπ. Είχα την ελπίδα να έρθω εδώ και να ζήσω ελεύθερος σαν άνθρωπος. Αν ήταν να ζω σαν φυλακισμένος, θα έμενα στο Αφγανιστάν. Πέρασα από συνέντευξη για το αίτημα ασύλου μου πριν από 8 μήνες, αλλά ακόμη δεν έχω πάρει απάντηση. Δε ξέρω το λόγο», δήλωσε ο Αμίρ Ζαχίρι στον κινηματογράφο Τριανόν πριν ξεκινήσω η μεγάλη συναυλία εορτασμού της απελευθέρωσης του, στην οποία συμμετείχαν οι Βαμβακούσης Ηλίας, Βελεσιώτου Φωτεινή, Μποφίλιου Νατάσσα, Μυστακίδης Δημήτρης, Σιώτας Φώτης, Φριντζήλα Μάρθα και το σχήμα Aegean Music Project.

«Αν πάρω άσυλο, δε επιθυμώ τίποτα περισσότερο από ότι κάθε άλλος άνθρωπος: Να ζήσω πια σαν άνθρωπος! Αν, μάλιστα, με αφήσει το ελληνικό κράτος, θέλω να βρω και δουλειά!», συμπλήρωσε ο νεαρός πρόσφυγας.

Ο Αμίρ όταν ξεκίνησε το επικίνδυνο ταξίδι για την Ευρώπη, είχε δίπλα του την πέντε μηνών έγκυο σύζυγό του και την πέντε χρονών κόρη του. Είδε τον γιο του για πρώτη φορά στην αίθουσα του δικαστηρίου.

«Εδώ και 3,5 χρόνια είμαι μακριά από την οικογένεια μου. Κάθε μέρα με παίρνουν τηλέφωνο και με ρωτούν πότε θα έρθεις; Με πονάει πολύ αυτό. Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Σας παρακαλώ, βοηθήστε με να πάρω χαρτιά και να φύγω», προσέθεσε.

Από την πλευρά του, ο Μοχαμάντ Χανάντ Αμπντί, είπε στο κοινό της εκδήλωσης πως «πλέον είμαι χαρούμενος γιατί έχω μια ήρεμη ζωή. Μετά τη φυλακή νιώθω ότι μπορώ ξανά να κάνω πλάνα για το μέλλον μου, να βρω την οικογένεια μου, να φέρω τη γυναίκα και τα παιδιά μου εδώ».

Ο ίδιος αν πάρει άσυλο, θα βάλει σε πρόγραμμα να πετύχει όλους τους στόχους του, με πρώτον τις σπουδές. «Θέλω να σπουδάσω κάτι που ήδη ξέρω σε κάποιον βαθμό, όπως το να δουλεύω με υπολογιστές και τεχνολογία».

https://www.youtube.com/watch?v=V9aDrcYUqU0

Ωστόσο, οι μνήμες των δυο και πλέον ετών, που πέρασε άδικα στη φυλακή δεν τον έχουν αφήσει. «Στο περιβάλλον μου, όλοι ξέρουν την ιστορία μου, και συχνά με ρωτούν για αυτή. Έτσι μου είναι δύσκολο να ξεχάσω. Όμως χάρη σε εσάς, μπορώ σήμερα να σας μιλώ σε ένα άνετο δωμάτιο εκτός φυλακής. Και για αυτό το λόγο, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, αλλά και να σας παρακαλέσω να συνεχίσετε το έργο αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι, που είναι 6 και 7 χρόνια στη φυλακή χωρίς να έχουν κάνει τίποτα! Σας ζητώ να κάνετε γνωστές τις ιστορίες τους. Όπως βοηθήσατε εσείς εμένα, μπορεί κάποιος να θέλει να βοηθήσει αυτούς. Όλοι τους έχουν ανάγκη δίκαιες δίκες, γιατί δυστυχώς, ο πρόσφυγας δε θα αντιμετωπιστεί από τη Δικαιοσύνη, όπως ο Έλληνας».

*Φωτογραφία: Θεανώ Μανουδάκη