Στην τελευταία ραδιοφωνική συνέντευξη του Πρωθυπουργού οι συνήθεις αυτοεγκωμιασμοί παραχώρησαν την θέση τους στους αυτοσαρκασμούς! Μαγειρεύει, λέει, μόνον καμιά ομελέτα και δυσκολεύεται ακόμη και στο να αλλάξει λάμπα. Δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «χρυσοχέρης»! Ο κ Μητσοτάκης είναι ένας άνθρωπος προκομμένος κι εργατικός, απλώς θεωρεί εαυτόν «χρυσοχέρη» αποκλειστικά στον τομέα του.

Όταν το 2016 με περιπετειώδη τρόπο ανέλαβε την Νέα Δημοκρατία, μόλις που κατάφερνε να πείσει ότι υπερείχε των κκ Τζιτζικώστα και Γεωργιάδη. Για πολλούς είχε αναλάβει τότε ένα πολύ δύσκολο έργο, μια χαμένη υπόθεση και θεωρήθηκε αδύνατο το να ανατρέψει τα προγνωστικά. Απέναντι του βρισκόταν ένας ατσίδας, ένα πολιτικό «τσακάλι».
Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια (Ι). Όσοι αρκέστηκαν στην σκηνική υπεροχή Τσίπρα είχαν φαίνεται λησμονήσει το όχι και τόσο μακρινό 2009. Τότε, ένας άνθρωπος με μητρική γλώσσα την αγγλική κατανίκησε με 11% διαφορά τον καλύτερο ρήτορα της Μεταπολίτευσης, που μιλούσε ανέτως κι επί ώρες από στήθους.

Η αλαζονεία κι η χοντροκεφαλιά του ΣΥΡΙΖΑ βοήθησαν στο να πραγματοποιηθούν τα ακατόρθωτα. ΘΑΥΜΑ ΠΡΩΤΟ: Πρωθυπουργός ο Κυριάκος! ΘΑΥΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ! Με αυτά και με εκείνα ο άτεχνος γόνος αναδείχτηκε σε πολιτικό Μίδα, που όλα του βγαίνανε!

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια(ΙΙ). Ο στίχος του Τριπολίτη λέει: «έβγαλε βρώμα η ιστορία πως ξοφλήσαμε». Από ένα σημείο και μετά στην πολιτική όσο κι αν ενθαρρύνουν τον τέως «χρυσοχέρη» οι δικοί του, απλώς δεν του βγαίνει τίποτε! Πρόκειται για την κρίσιμη καμπή, την οποία ο κ Μητσοτάκης έχει διαβεί. Στην politically correct φρασεολογία αυτό καλείται κυριαρχία του στρατηγικού επί του τακτικού. Στην slang ο καθένας μπορεί να βρει το αντίθετο του «χρυσοχέρη», που υπαινίσσεται ο τίτλος …

Μια ντουζίνα ναυάγια

Έτσι και δω, μετά τις αποκαλύψεις για τις υποκλοπές, πάνε άπατες όλες οι μανούβρες που άλλοτε θα θεωρούντο περίτεχνες. Όχι μόνο δεν λειτουργούν ως σωτήριοι περισπασμοί αλλά μάλλον βυθίζουν τον πρωταγωνιστή βαθύτερα στον βάλτο. Τους τελευταίους μήνες τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων τακτικών ελιγμών μηδενικής ή αρνητικής απόδοσης υπήρξαν:

1. φιλολογία περί αλλαγής του εκλογικού νόμου,
2. επαπειλούμενος ανασχηματισμός,
3. πανεπιστημιακή αστυνομία,
4. ‘βαρουφακιάδα’,
5. διαφήμιση λοβερδιανών επικουριών.
6. «Κεντρώα» ατζέντα, με ζητήματα παραδοσιακής προτίμησης της Αριστεράς,
7. Παρασκευοπουλιάδα: περί ατιμωρησίας εγκληματιών, ΜΑΡΦΙΝ κλπ,
8. Πιτσιόρλας κι άλλα «ιστορικά» στελέχη.
9. πολεμοκαπηλεία με βουτυροκανονάτα διλήμματα, φράκτη κλπ,
10. υπερπροβολή κάθε συριζαικής παραφωνίας έστω και σε επίπεδο f/b,
11. προβοκάτσιες με σκοπό τον εκ νέου διχασμό της κεντροαριστεράς,
12. ανάκληση άτυχων στιγμών ή αποτυχιών της κυβερνητικής θητείας του αντιπάλου

Τελευταίες επάλξεις

Ωστόσο παραμένει ακόμη μια τριάδα σημείων στρατηγικής υπεροχής:

• Το δόγμα του «προκεχωρημένου φυλακίου» είναι ψευδώνυμο γιατί κανείς δεν συζητά στα αλήθεια το να γίνουμε Ισραήλ. Αν όμως μέσω ΗΠΑ έχει διασφαλιστεί η μη κλιμάκωση στα ελληνοτουρκικά κατά το επόμενο 9μηνο, αυτό θα προβληθεί ως έπος και θρίαμβος. Η εθνική ασφάλεια στο σημερινό momentum ευλόγως προτάσσεται από πολλούς. Όσο κι αν φαντάζει κωμική η παράσταση ο Μητσοτάκης-εθνοαμύντορας, συχνά αφήνεται «να παίζει εν ου παικτοίς».
• Η συνεχιζόμενη προνομιακή μεταχείριση του καθεστώτος από τους Eurocrats, αφήνει περιθώρια για εξαγορά πολιτικής επιρροής αλλά και περιορισμού του πολιτικού κόστους από τον σκληρό επερχόμενο χειμώνα. Με το μίγμα τρόμου και ελεημοσύνης θα επιχειρηθεί η εν Ελλάδι παράταση της συγκατοίκησης χαμένων και κερδισμένων της παγκοσμιοποίησης. Στο σημείο αυτό η ευθύνη όσων δεν μετατρέπουν την κοινωνική δυσαρέσκεια σε αριστερό ριζοσπαστισμό με κινηματικά χαρακτηριστικά είναι μεγάλη.
• Ο φόβος για αστάθεια λόγω απλής αναλογικής, τροφοδοτείται από τον ανύπαρκτο προγραμματικό διάλογο των τριών πιθανών εταίρων της Αντιπολίτευσης. Τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα αν κάποιος εκ των τριών αποδειχθεί ανειλικρινής στην υπόθεση της σύγκλισης, θεωρώντας ότι ο χρόνος δουλεύει για αυτόν.