Την προσεχή Κυριακή ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέγει, για πρώτη φορά, με καθολική ψηφοφορία τον Πρόεδρο και την Κεντρική Επιτροπή του. Την συλλογική ηγεσία του. Η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει, βεβαίως, τα μέλη του κόμματος. Όχι τον κάθε περαστικό που μπορεί να δηλωθεί ως «φίλος» και να ψηφίσει.

Είναι μια διαδικασία που πρέπει να παραμένει εντόνως πολιτική. Και όπως κάθε φορά, η συγκρότηση της νέας ηγεσίας αποτελεί το ένα από τα δύο στοιχεία που θα καθορίσουν το προς τα που θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, την στρατηγική του. Το άλλο, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι οι κοινωνικές διεργασίες και οι κινηματικές διαδικασίες.

Με βάση αυτά τα δύο, λοιπόν, τί υποστηρίζουμε πως πρέπει να χαρακτηρίζει την νέα Κεντρική Επιτροπή;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στον εαυτό του

Η νέα συλλογική ηγεσία μας πρέπει να λειτουργεί αντιλαμβανόμενη πως είναι άλλο πράγμα ένα, γενικώς, κόμμα της Αριστεράς και άλλο πράγμα ένα αριστερό κόμμα. Ένα κόμμα που να οργανώνει μάχες, να τις δίνει και να τις αποτιμά, όλα συλλογικά.

Ένα κόμμα που δεν θα ξεχνάει ποτέ πως τελικά θέλει να φέρει μια άλλη κοινωνία, όχι απλώς να κυβερνήσει, που είναι καθαρά απέναντι στον κυβερνητισμό, στην ιδέα πως αρκεί να κυβερνάμε, αρκεί να είναι οι αριστεροί άνθρωποι στα υπουργεία για να πάνε τα πράγματα καλά. Η εμπειρία του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης μας, δείχνει πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ένα κόμμα που δεν θα επιτρέπει την διαμερισματοποίηση του σε φέουδα και σε αποκλειστικές ζώνες. Που θα ξέρει πως οι αγώνες είναι για όλους. Πως η βασική αντίθεση εντός του καπιταλισμού ήταν, είναι και θα είναι η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, αλλά υπάρχουν στιγμές στη ζωή που άλλες αντιθέσεις γίνονται για κάποιους ανθρώπους και για κάποιες ομάδες κυρίαρχες. Οι αντιθέσεις του φύλου, της φυλής, της γενιάς, των ταυτοτήτων.

Η νέα ΚΕ θα πρέπει να δουλέψει για ένα κόμμα που δεν θα σταματάει ποτέ να κάνει αυτό που πάντα έκανε η Αριστερά όταν πετύχαινε νίκες, να δίνει την μάχη για τα μυαλά των ανθρώπων, για τις συνειδήσεις τους. Τη μάχη της ιδεολογίας και της αισθητικής -που είναι κι αυτή ζήτημα ιδεολογίας- μέσα στην κοινωνία και μέσα στα ίδια του τα μέλη. Που δεν θα ζηλεύει τις πρακτικές των αντιπάλων του, που δεν θα προάγει τρόπους σκέψης και πολιτικής συμπεριφοράς που ίσως πείθουν για λίγο τον κόσμο, αλλά με κόστος το να του εξοντώνουν την κριτική ικανότητά του.

Ένα κόμμα που είναι ενάντια σε λογικές «ώριμων φρούτων», που ξέρει πως οι κοινωνικοί αγώνες είναι κρίσιμοι για να έρθει στην κυβέρνηση, αλλά και για να μπορέσει να κυβερνήσει ως πραγματικά αριστερό κόμμα, θεμελιώνοντας τις κοινωνικές κατακτήσεις για να μην μπορούν να χάνονται μετά. Γιατί τίποτα δεν γίνεται χωρίς ανθρώπους και τίποτα δεν διαρκεί χωρίς θεσμούς, όπως έλεγε, άλλωστε, και κάποιος καθόλου αριστερός.

Τέλος, και για να είναι εφικτά όλα αυτά, η νέα ΚΕ πρέπει να έχει σαφείς ατομικές χρεώσεις για τις οποίες τα μέλη να δίνουν διαρκείς αναφορές και στο τέλος να καταθέτουν ατομικό και συλλογικό απολογισμό, όπως η δικιά μου γενιά μάθαμε από τα χρόνια μας στην Νεολαία ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ και όπως, άλλωστε, προβλέπεται κι από το καταστατικό του κόμματος μας. Και τέλος, όλα τα τμήματα και οι θεματικές της ΚΕ, σε συνεργασία με την Νεολαία μας, πρέπει να οργανώνουν την παρέμβασή μας στα θέματα της νέας γενιάς, δίνοντας σε αυτά την πιο μεγάλη έμφαση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην κοινωνία

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρέπει να γίνει πειστικός στον κόσμο της νέας γενιάς, της εργατικής αλλά και της μικροαστικής-μεσαίας τάξης που δοκιμάζεται σκληρά. Πειστικός στην υπεράσπιση του ορθού λόγου και της δημοκρατικής πειθούς. Πειστικός στο ζήτημα της πολιτικής διεξόδου. Και αυτό δεν γίνεται με χαλάρωση των κοινωνικών μας αναφορών, ούτε με στρογγύλεμα του λόγου μας.

Άλλωστε, όπως είπε και ο Αλέξης Τσίπρας, «Για να πάρουμε το Κέντρο, πρέπει να κινηθούμε προς τα αριστερά». Ξέρουμε πως το πρόβλημα με τις ιδέες για την ανάγκη «στρογγυλλέματος» του λόγου και των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν είναι μόνο πως καταλήγουν σε ένα δεξιό πολιτικό σχέδιο, αλλά και πως αυτό το σχέδιο θα οδηγήσει σίγουρα σε νέα ήττα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του παρόντος και του μέλλοντός μας πρέπει να εκπροσωπήσει τα συμφέροντάς μας. Αλλά και ένα ευρύ όραμα. Ένα όμορφο σχεδίασμα της ζωής μας. Πρέπει να σηκώσει τις σημαίες, για να καταλάβει ο κόσμος τι τον καλούμε να υποστηρίξει. Να γίνουν σημαία μας τα 800 ευρώ κατώτατος μισθός! Σημαία το 35ωρο -για λίγο καιρό πιλοτικό και γρήγορα καθολικό-, με προοπτική το 4ήμερο-8ωρο! Σημαία μας η στέγαση των νέων! Σημαία η ισχυρή Επιθεώρηση Εργασίας!

Σημαία η κρατική τράπεζα που θα χρηματοδοτεί τις μικρές επιχειρήσεις! Σημαία οι 2.000 διορισμοί νέων πανεπιστημιακών κάθε χρόνο! Σημαία οι χιλιάδες νέοι γιατροί και εκπαιδευτικοί! Σημαία μας η ασφάλεια των πολιτών και η δημοκρατική αλλαγή στην αστυνομία! Σημαία μας η αγορά πυροσβεστικών αεροπλάνων και τα μέτρα κατά της κλιματικής κρίσης! Σημαία μας οι φοιτητικές εστίες! Σημαία μας οι εκατοντάδες νέοι παιδικοί σταθμοί σε συγκεκριμένο διάστημα! Σημαία μας η πρόσβαση των νέων στον πολιτισμό! Σημαία μας η μείωση της στρατιωτικής θητείας! Σημαία μας μια σειρά από αλλαγές μετρήσιμες που θα μπορούν να νομοθετηθούν μέσα στις πρώτες εκατό μέρες της κυβέρνησης, για να μπορεί ο πολίτης να πειστεί από αυτές και μετά να μπορεί να μας ελέγχει για την ψήφιση και την εφαρμογή τους. Σημαία και όσα δεν έχουμε πει ακόμα.

Κυρίως, για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα μαθαίνει στους ανθρώπους να σκέφτονται και όχι να παπαγαλίζουν. Ένα σχολείο για όλους, ένα σχολείο που θα κάνει τα παιδιά να ζουν τη δημοκρατία, ένα σχολείο που θα διαμορφώνει πολίτες με ιστορική συνείδηση, δημοκρατική ταυτότητα, πολιτισμική ελευθερία. Ένα σχολείο που δεν θα ισοπεδώνει, αλλά θα καλλιεργεί τα ταλέντα των παιδιών, ένα σχολείο που θα χαίρονται καθηγητές και μαθητές να πηγαίνουν, ένα σχολείο που μόνο εμείς μπορούμε να φτιάξουμε.

Όλα αυτά πρέπει να γραφτούνε και να σηκωθούνε στις σημαίες μας. Καθαρά, χτυπητά, για να τα ακούσουν όλοι. Αυτοί κι αυτές που δουλεύουν 12ωρα και γυρίζουν στο σπίτι τους διαλυμένοι αντέχοντας μόλις να δούνε λίγα λεπτά τις ειδήσεις, αυτοί κι αυτές που η ανεργία τους έχει στείλει στην απομόνωση και στην κατάθλιψη, αυτοί που ενημερώνονται μόνο από τα άρθρα που βλέπουν στο facebook, αυτοί που χαζεύουν μόνο σειρές στην τηλεόραση και βιντεάκια στο tik tok.

Τους κάθε λογής απομονωμένους. Να τα ακούσουν όλα αυτά. Μαζί με μια Χάρτα Δικαιωμάτων της Νέας Γενιάς, όπως πρόσφατα δεσμεύτηκε και η Προγραμματική Συνδιάσκεψη του κόμματος. Για να τα πάρει όλα αυτά ο κόσμος στις πλάτες του και να τα κάνει δική του υπόθεση. Όπως είχε κάνει αυθόρμητα με τη μάχη του Δημοψηφίσματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια ευθύνη ακόμη μεγαλύτερη από την βελτίωση των υλικών όρων της ζωής μας. Την ευθύνη να μην σαρωθεί η ζωή μας, οι ηθικές και πολιτισμικές μας κατακτήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο μεγάλο κόμμα της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη. Είναι η ελπίδα των εργαζόμενων της Ευρώπης. Είναι η μεγαλύτερη ασπίδα και το μεγαλύτερο όπλο για να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας, τα όνειρά μας, τις ζωές μας. Η γενιά μας δεν θα επιτρέψει να πάει χαμένη η μεγαλύτερη ευκαιρία που πραγματικά είχαν στην Μεταπολίτευση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και τα ιδανικά του σοσιαλισμού.

Με τα χρόνια που περάσαμε ήδη μέσα στην κομματική μας ζωή μπορούμε να πούμε ένα πράγμα με απόλυτη σιγουριά. Η Αριστερά μας έμαθε την αλληλεγγύη, τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, την τιμιότητα, το ήθος, τον συλλογικό τρόπο ζωής. Και της το χρωστάμε. Για πάντα. Και για όλα αυτά πρέπει να δουλέψουμε. Για να τα μάθει μαζί μας κι όλος ο κόσμος.

Σταύρος Παναγιωτίδης
Δρ. Ιστορίας, υποψήφιος για την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ