Σόι πάει το βασίλειο

Στην ιατρική ένα τέτοιο σύνδρομο θα χαρακτηριζόταν οικογενούς κατανομής, όπως ο σακχαρώδης Διαβήτης. Από τις διηγήσεις Μαυρίκη για τον Κων/νο Μητσοτάκη, που κρυφάκουγε αυτοπροσώπως τον πολιτικό του αντίπαλο, για πότε φθάσαμε στις προχθεσινές παραιτήσεις και την απέλπιδα προσπάθεια damage control μιας νέας προσωπικής-οικογενειακής εμπλοκής σε υποκλοπές!

Ο μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η αυτοπρόσωπη παρακολούθηση του αντιπάλου αποτελεί ένα είδος οικογενειακής διαστροφής…

Ο Μωυσής κι ο Πειναλέων

Αυτή την φορά θεωρήθηκε ότι χρήζει παρακολούθησης ο νεαρός κ Ανδρουλάκης. Όχι βέβαια ως μαοικός! Έφταιγε προφανώς η μάχη διαδοχής στο ΚΙΝΑΛ κι η προσπάθεια να αναδειχθεί ένας άλλος βολικός κυβερνητικός εταίρος για τις κρύες νύχτες του επερχόμενου εκλογικού χειμώνα. Το ποιος εξ εκείνων των υποψηφίων του ΚΙΝΑΛ ήταν βολικός, ε το λέν’ και τα αηδονάκια στα κλεισορέμματα …

Άρα υπήρξε πλαστή η εικόνα του Πρωθυπουργού ως ψύχραιμου παίκτη που τάχα ελέγχει το παιγνίδι με περισσή αυτοπεποίθηση. Του πολιτικού εκείνου που η αγάπη του λαού στις δημοσκοπήσεις ήταν τόση, που του επέτρεπε ακόμη και την αναβολή των προώρων εκλογών, χάριν εθνικής υπευθυνότητας. Στην πραγματικότητα έπαιζε τα ρέστα του στον αδελφό Ανδρέα και στον δαιμόνιο Πειναλέων.

Σήμερα, ως νέος Όρμπαν απόβλητος από παντού, περιμένει το τέλος ταμπουρωμένος στην Ακρόπολη του κάστρου του, ανάμεσα στο Liberal, to Protagon, το iefimerida κι άλλες μοιρολογίστρες. Αν το καλοσκεφθεί κανείς, μόνο έτσι μπορούσε να συμβεί. Απ’ έξω και λόγω εμπλοκής κάποιου που δεν τον είχε στο χέρι, όπως εν προκειμένω το Ευρωκοινοβούλιο. Να είναι καλά όσοι του κάνανε την ζωή δύσκολη στας Ευρώπας, όσο εδώ παίζαμε με τον Γεωργαλά και τον Σάββα Κωνσταντόπουλο.

Η συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κι οι γελοιογραφίες

Η αυτοκρατορία αίφνης κλονίζεται οπότε για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπρεπε να υπάρχει δίλημμα: Πυρ κατά βούληση, οι πάντες, από παντού και προς κάθε χαίνουσα πληγή! Σκληρό ροκ εξ αρχής όσο κι στην άλυσο των αποκαλύψεων φαίνεται να λείπει ακόμη κάποιος κρίσιμος κρίκος. Εν ολίγοις, συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Ίσως φταίει η γενική ραθυμία του γηράσκοντος συριζαικού apparat ή αδυνατούν να ακούσουν τινες πρεσβύκοοι, την βοή. Η πρόταση μομφής είναι στα εκ των ων ουκ άνευ της αντιπολίτευσης! Όποιοι προτιμούν να πάρει μια βράση ακόμη, μάλλον ξεχνούν ότι στην βράση κολλάει το σίδερο.

Η θρυλούμενη συγκυβέρνηση ΝΔ ΚΙΝΑΛ από εκεί που πλασαριζόταν ως κάτι φορσέ (ΤΙΝΑ), ήδη ακούγεται σχεδόν γκροτέσκα. Πως δηλαδή θα συνεργαστεί ο κ. Ανδρουλάκης με τον παρ’ ολίγον πολιτικό δολοφόνο του; Με αυτόν που τον παρακολουθούσε για να βρει στοιχεία, προκειμένου να τον γελοιοποιήσει την κατάλληλη στιγμή, έτσι ώστε να επωφεληθεί ο εσωκομματικός του αντίπαλος;

Ωστόσο παραμένει λεπτό σημείο η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ πλέον να οριοθετηθεί έστω τεχνητά κι από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, προκειμένου να μην λυθεί εκ των πραγμάτων και κυρίως πριν την ώρα του, το θέμα των μετεκλογικών συνεργασιών. Ευλόγως, ο κ Ανδρουλάκης επιθυμεί όχι μόνο να επωφεληθεί ως θύμα όσων του συνέβησαν αλλά ταυτοχρόνως να συνεχίσει και το βολικό αμφίστομο παίγνιο χωρίς να καταστεί από τώρα partner.

Από την άλλη ο κ Τσίπρας έχει μετασυνεδριακά την πλήρη ευχέρεια επιλογής κινήσεων έτσι ώστε αυτό το θεόσταλτο κλίμα σύγκλισης που προέκυψε αιφνιδίως, να διαφυλαχθεί, να παγιωθεί στην πορεία προς τις κάλπες και να κρίνει τελικώς τις εξελίξεις!

Φυσικά, μετά το ρήγμα της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα, αυτό που παραλίγο να οδηγήσει στην πλήρη εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, ο δρόμος αυτός παραμένει κάπως δύσβατος. Εκκρεμεί η αποκατάσταση του ψυχικού χάσματος εντός της δημοκρατικής παράταξης

Ας μην περιμένουμε να κλίσει το χάσμα με κάποια θεία παρέμβαση, κατά πως περιγράφουν οι σολωμικοί στίχοι: «Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός, ευθύς εγέμισ’ άνθη!»