Πολύς κόσμος προσπαθεί εδώ και χρόνια να αναλύσει το θέμα της αριστεράς και την συνεχιζόμενη πτώση της καθώς και την απώλεια επαφής της με την κοινωνία.

Σίγουρα η κατηφόρα ξεκίνησε οριστικά (αν θέλουμε να έχουμε ένα χρονικό σημείο) με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ο οποίος δυστυχώς είχε πλέον πολύ σοβαρή μετατροπή σε απολυταρχισμό στην προσπάθειά του να αμυνθεί από την καπιταλιστική δύση υψώνοντας το περίφημο σιδηρούν παραπέτασμα. Ήταν τελείως φυσική η πτώση του μιας και πλέον η ζωή σε αυτές τις χώρες δεν είχε και μεγάλη διαφορά από στρατιωτικές δικτατορίες.

Από αυτό το σημείο και μετά άρχισαν και τα κομουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη να «εξαφανίζονται» όπως το PCI του Μπερλινγκουερ που είχε φτάσει και το 35%, η ο Μαρσέ στη Γαλλία.

Γιατί λοιπόν γενικότερα η αριστερά συνεχίζει την κατηφόρα και φυσικά να χάνει την επαφή της με την κοινωνία; Πέρα από τις δεκάδες η μάλλον χιλιάδες αναλύσεις μαρξιστικού χαρακτήρα βγαλμένες από τις αράχνες των ντουλαπιών του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού καλό θα ήταν να δούμε τα πράγματα με ρεαλισμό και σε πραγματικές συνθήκες μακριά από την ξύλινη πλέον μαρξιστική γλώσσα.

Κατ’ αρχάς ο εκσυγχρονισμός των κομμάτων αυτών ήταν ανύπαρκτος, αδυνατώντας να αναλύσει και να δώσει κατευθύνσεις για τα νέα δεδομένα σε όλο τον κόσμο παρά παρέμεινε στην ίδια παλιά συνθηματολογία όπου για όλα φταίει ο κακός καπιταλισμός. Δεν ακολούθησε καθόλου μα καθόλου την συνταγή «γίνε η αλλαγή που θέλεις να φέρεις».

Δεύτερο άρχισε να εξαφανίζεται η οποιαδήποτε μορφή αυτοκριτικής  και φυσικά να χάνεται κι η ειλικρίνεια, παράδειγμα το μεγάλο τέρας της παγκοσμιοποίησης που οδήγησε στα σημερινά χάλια το παγκόσμιο γίγνεσθαι με την πλήρη και παταγώδη αποτυχία του και την επιστροφή όλων στην εσωστρέφεια. Δεν μπόρεσε η αριστερά να δημιουργήσει αναχώματα και να έτσι να προετοιμάσει τον κόσμο γι αυτό που ερχόταν.

Τρίτον ακόμα μέχρι σήμερα η αριστερά αρνείται να κατανοήσει και να χρησιμοποιήσει τα νέα εργαλεία της εποχής μας χαρακτηρίζοντάς τα απλά «καπιταλιστικά εργαλεία» και πως δήθεν αν τα χρησιμοποιήσει θα χαθεί ο χαρακτήρας τους.

Μεγάλο εδώ παράδειγμα τα ΜΜΕ που η αριστερά περιορίζεται απλά στις καταγγελίες αγνοώντας ακόμα και μεγάλους στοχαστές του καιρού μας που τονίζουν εδώ και δεκαετίες πως όποιος ελέγχει τα ΜΜΕ ελέγχει και την κοινή γνώμη.

Υπάρχουν κι άλλα μικρότερης σημασίας αλλά κατά τη γνώμη μου αυτά είναι τα κυριότερα. Η αριστερά συνεχίζει και χάνει την επαφή της με την κοινωνία αρνούμενη να εκσυγχρονιστεί και να κατέβει στους δρόμους με άλλη προσέγγιση, χρησιμοποιώντας άλλα μέσα και άλλους τρόπους, η αριστερά πρέπει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου με τον δικό του πλέον τρόπο, είτε αυτός λέγεται Facebook – You Tube και ότι άλλο τέλος πάντων. Να δώσει μάχη ολομέτωπη στα ΜΜΕ, να υπάρχει γραφείο δημοσίων σχέσεων η όπως το έλεγαν παλαιότερα προπαγάνδας. Και εδώ φαίνεται να έχει ξεχασμένο το γεγονός πως όταν θέλεις κάποιος να σε καταλάβει τότε πρέπει να μιλήσεις στην γλώσσα του.

Η αριστερά έχει γίνει πια μια συστημική αριστερά που μερικές φορές αναρωτιέται κανείς αν πράγματι θέλει να αναλάβει την διακυβέρνηση, μοιάζει να φοβάται τους πιθανούς συμβιβασμούς που θα κληθεί να κάνει και που όλοι ξέρουμε πως είναι αναπόφευκτοι.

Και που φτάσαμε μετά από όλα αυτά σήμερα; Πόλεμοι, γεωπολιτικός αναθεωρητισμός, ενεργειακή κρίση και η λίστα ατέλειωτη μέχρι το σημείο όπου στη διπλανή μας Ιταλία «αναστήθηκε» ο Μουσολίνι. Αναρωτιέμαι ποιος θα αναστηθεί μετά ο Χίτλερ;

Και η αριστερά που είναι; Στο κόσμο της βέβαια, διαιρεμένη όπως πάντα με τον κόσμο της μπερδεμένο να μην ξέρει τι να ακολουθήσει και τι να κάνει σαν τους πρόσφυγες κάποτε που στην Ελλάδα τους έλεγαν τουρκόσπορους και στην Τουρκία γκιαούρηδες. Ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο το συναίσθημα των αριστερών ανθρώπων πως δεν ανήκουν πουθενά. 

Κι αν πάει κανείς και σε πιο παραδοσιακά αριστερά κόμματα όπως το ΚΚΕ πχ τι βλέπει; Ένα κόμμα που βάζει σε δεύτερη μοίρα το καλό του λαού από το πιθανό συμβιβασμό που θα κληθεί να κάνει μπας και χάσει το χαρακτήρα του.

Πολύ θα ήθελα να διαβάσω μια περίφημη «αριστερή ανάλυση» σχετικά με το ποιες και πόσες είναι οι ευθύνες της για την επικράτηση καθεστώτων βγαλμένων από τη δεκαετία του ’30, γιατί ανεξάρτητα τι μπορεί να ισχυρίζεται ο καθένας οι ευθύνες της αριστεράς για την σημερινή κατάσταση είναι τουλάχιστον σημαντικές και πολλές.

Επειδή είναι πλέον κοινή ομολογία σε παγκόσμιο επίπεδο πως τα χρόνια που έρχονται φέρνουν πολύ μεγάλη δυστυχία για τους πολλούς και φυσικά ευτυχία για τους λίγους νομίζω πως είναι καιρός γενικά η αριστερά να αφυπνισθεί και να σηκώσει τα μανίκια και να φέρει τον κόσμο πάλι ενωμένο και στο σωστό δρόμο πριν είναι πολύ αργά.

Είστε πλέον, είτε το θέλετε είτε όχι, στο σταυροδρόμι αυτό στο οποίο πρέπει να πάρετε αποφάσεις. Αποφάσεις ιστορικές και ικανές να φέρουν την αλλαγή αν όχι την ολοκληρωτική τουλάχιστον την αρχή της και την στροφή σε κοινωνικές και λαϊκές πολιτικές.

Και μια τελευταία διαπίστωση, που δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου: Σε μια εποχή που η πάλη των τάξεων και ο κοινωνικός αποκλεισμός χτυπάει κόκκινο εσείς συνεχίζεται και «παίζετε» στο γήπεδο του αντιπάλου, δηλαδή παίζετε πάντα εκτός έδρας.

* Συνταξιούχος, πρώην στέλεχος μάρκετινγκ και εξαγωγών