Σε μια σειρά άρθρων θα αναφερθώ σε ζητήματα του πολέμου όπως: ΜΜΕ, διεθνές δίκαιο, κυρώσεις, εξοπλισμός Γερμανίας, εξωτερική πολιτική κ.λπ. Εισαγωγικά να αναφερθώ τηλεγραφικά σε δύο θέματα. Πρώτο. Όσοι πιστεύουν πως η Ουκρανία, κι ο πόλεμος σ’ αυτήν, είναι το μείζον ζήτημα κάνουν τεράστιο λάθος. Δύση και Ρωσία ποσώς ενδιαφέρονται για την Ουκρανία. Το μείζον γεωπολιτικό γεγονός είναι η ανοιχτή αμφισβήτηση της Δύσης, με τις ΗΠΑ επικεφαλής, και της κυριαρχία της στον μονοπολικό κόσμο.

Το δεύτερο θέμα είναι η άποψη μου που βασίζεται σε μελέτη 15 ετών μεγάλου όγκου κειμένων. Εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια (περισσότερα από 5.000), σε κάθε οργανωμένη ομάδα ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από την πρωτόγονη κοινότητα μέχρι τις σημερινές κρατικές δομές, οι Ηρακλείς του κάθε φορά πρώτου τη τάξει και της αυλής του ήταν δύο.[1]

Οι πληροφορίες που διαχέονταν στην «ομάδα» και καθόριζαν συμπεριφορές και δράσεις, και το πράμα που συνηθίσαμε να αποκαλούμε δικαιοσύνη και το οποίο κατάφερε να πείσει τους ανθρώπους ότι υπάρχει. Κι αν για τις πληροφορίες και την δύναμή τους το «τοπίο» είναι λίγο πολύ ξεκάθαρο δεν συμβαίνει το ίδιο με το πράμα που λέμε δικαιοσύνη. Φυσικά δεν πρόκειται για κάποιο εξωγήινο πλάσμα αλλά για μια κατασκευή που με την πάροδο των χιλιετηρίδων επιβίωσε και εξελίχθηκε με ένα απλό τέχνασμα.

Έδωσε «όπλα» και στα δύο αντιμαχόμενα μέρη. Όχι ισόποσα ούτε το ίδιο αποτελεσματικά και το σπουδαιότερο καθιερώνοντας το «φλου». Απροσδιοριστία, θολότητα, αβεβαιότητα. Προφανώς υπάρχουν ενστάσεις που η πραγματικότητα τις απορρίπτει όπως και εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα και δεν αναιρούν την συνολική εικόνα. Φανταστείτε τώρα τι συμβαίνει με αυτούς τους Ηρακλείς (πληροφορίες, δικαιοσύνη) σε διακρατικό επίπεδο και πολύ περισσότερο σε καιρό πολέμου.
Πολέμου; Ποιου πολέμου; Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο πόλεμος υπάρχει όταν έχει κηρυχτεί, όσο κουφό κι αν σας ακούγεται.

Κι αν η έκπληξή σας παραμένει σκεφτείτε μόνο πως πριν μερικά χρόνια ο πόλεμος ήταν αποδεκτός(!!) ως εργαλείο της πολιτικής.

Πλέον από εργαλείο πολιτικής έχει γίνει ο ίδιος πολιτική. Αυτά όμως θα τα πούμε στη συνέχεια. Άρα, στην Ουκρανία δεν γίνεται πόλεμος ούτε και σε καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια έκαναν πόλεμο οι ΗΠΑ (σε Σερβία, Ιράκ κ.λπ.).

Την ίδια ώρα που βλέπουμε live τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Σαουδική Αραβία βομβαρδίζει την Υεμένη από αγάπη. Όχι ότι κάνει πόλεμο που εκτυλίσσεται στην χειρότερη ανθρωπιστική κρίση. Άλλωστε αν γινόταν εκεί πόλεμος θα το μαθαίναμε από τα ΜΜΕ.

Έτσι δεν είναι;

Πριν αναφερθώ στα θέματα που από την πρώτη γραμμή έθεσα, διευκρινίζω πως η προσέγγισή μου θα είναι εκτός της καθεστηκυίας τάξης ρίχνοντας λοξές ματιές στην πλευρά του Πούτιν. Αυτή μου η δήλωση φαντάζομαι διευκολύνει αρκετούς να αφιερώσουν το χρόνο τους στην ανάγνωση κάποιου άλλου άρθρου. Τους εύχομαι καλή ανάγνωση και τους αφιερώνω την αποκλειστική φωτογραφία που εξασφάλισα και στην οποία διακρίνονται από δεξιά προς τα αριστερά.

Ο πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ. Δίπλα του προφανώς αναγνωρίσατε τον Πούτιν που ως γνωστόν είναι 10 πόντους κοντύτερος του κινέζου. Παρενθετικά ο κινέζος είναι ισοϋψής του Τζο Μπάιντεν που από μόνο του αποτελεί πρόκληση για τις ΗΠΑ και βέβαια είναι προφανές πως οι κινέζοι έχουν κλέψει σπερματοζωάρια από τις ΗΠΑ. Ο πανύψηλος (1,88) δίπλα στον Πούτιν είναι ο Σεργκέι Λαβρόφ και τέλος ο πρόεδρος της Ινδίας Ραμ Ναθ Κοβίντ.

Στους εναπομείναντες αναγνώστες δηλώνω πως ο Πούτιν δεν μου είναι συμπαθής ούτε έχω σε κάποια εκτίμηση τις πολιτικές του επιλογές. Κάθε άλλο.[2] Είναι γνωστή και σεβαστή η ένσταση των πολλών πως τίποτα δεν δικαιολογεί την εισβολή των ρώσων και τον πόλεμο. Είναι η πλέον εύκολη προσέγγιση. Είναι η μόνη; Είναι η πιο σωστή; Μήπως υπάρχουν και άλλες που εξυπηρετούν καλύτερα ΟΛΟΥΣ τους λαούς και την αποφυγή μιας παγκόσμιας σύρραξης;

Για να απαλλάξω κι άλλους από την βάσανο της περαιτέρω ανάγνωσης αναφέρω και τα λόγια του Λένιν: «Ο πόλεμος εναντίον του πολέμου δεν γίνεται με ηθικά επιχειρήματα και ειρηνικά μέσα, παπαδίστικες συναισθηματικές χαζοκλαψούρες για ειρήνη με κάθε αντίτιμο», κι αυτό γιατί όπως έλεγε: «το σύνθημα ειρήνη με κάθε αντίτιμο συγκαλύπτει το γεγονός ότι κάθε ειρήνη όπως και κάθε πόλεμος επιδιώκει ορισμένους σκοπούς».

Αντιλαμβάνομαι πως πηγαίνω «Ενάντια στο Ρεύμα»[3] και για κάποιους τάσσομαι με τον Πούτιν. Στον πόλεμο όμως το ζήτημα δεν είναι τι και ποιον συμπαθεί ο καθένας. Όταν πρωτίστως και πάνω απ’ όλα σκοτώνονται άνθρωποι, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες πάνε ή τουλάχιστον πρέπει να πηγαίνουν περίπατο. Αυτό δεν συμβαίνει με τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και ειδικότερα αυτούς των τηλεοπτικών ΜΜΕ και αρχίζω με αυτό το ζήτημα.

Είναι γνωστή η φράση «το πρώτο θύμα στον πόλεμο είναι η αλήθεια»[4]. Κι αν ακόμα δεχτούμε πως υπάρχει μόνο μια αλήθεια, αυτή των γεγονότων και πως οι «αλήθειες» της μιας και της άλλης πλευράς είναι προπαγάνδα, τίθεται το ερώτημα. Ποια γεγονότα προβάλλονται και ποια αποκρύβονται; Στον πόλεμο λοιπόν υπάρχουν πολλές αλήθειες που εδράζονται σε πραγματικά γεγονότα. Η επιλεκτική παρουσίασή τους, η απόκρυψη άλλων κρίσιμων γεγονότων και το χειρότερο η παραποίησή τους είναι η πιο χοντροκομμένη προπαγάνδα. Πιστοποιούν όμως και την ηθική σήψη, τη σκατίλα της ελληνικής δημοσιογραφικής αλητείας και γι’ αυτήν δεν φταίει ο πόλεμος.[5]

Το OPEN είναι ένα τηλεοπτικό μέσο που με τον τρόπο κάλυψης του πολέμου (και πέρυσι των πυρκαγιών), ανέδειξε την γύμνια των υπολοίπων σ’ αυτά τα γεγονότα και το πόσο διψάει ο κόσμος για έστω και λίγο καλύτερη πληροφόρηση. Γι’ αυτό άλλωστε με την προτίμησή του το αντάμειψε φέρνοντάς το στην πρώτη θέση της τηλεθέασης. Κι όμως, στο OPEN έγιναν και γίνονται αμέτρητες και ακραία χοντροκομμένες παραποιήσεις και προσεγγίσεις από συνεργάτες ή και καλεσμένους του. Φανταστείτε τώρα τι γίνεται με τα υπόλοιπα. Πριν όμως αναφερθώ στα «βαριά» ζητήματα έχω λίγες παρατηρήσεις.

Η δημοσιογραφική καφρίλα, κι όχι μόνο, μιλά για ρωσόφωνους μαχητές του Ντονέτσκ, ρωσόφωνους από δω, ρωσόφωνους από κει, ρωσόφωνους παραπέρα. Συγνώμη, εκείνα τα (τουλάχιστον) οκτώ εκατομμύρια Ρώσοι τι γίνανε; Και λέγοντας Ρώσοι εννοώ τους «κανονικούς» ρώσους με ρωσική εθνική συνείδηση, πάρα πολλοί με ρωσικά διαβατήρια και που ΠΟΤΕ δεν λογίζονταν ως ουκρανοί. Υποθέτω πως στο Ισραήλ υπάρχουν αραβόφωνες και όχι 21% Άραβες. Υπάρχουν και 8% Δρούζοι και 430.000 «άλλοι» αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Αντίστοιχα σε Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Συρία δεν υπάρχουν Κούρδοι αλλά 35 εκατομμύρια κουρντόφωνοι.

Η κουρδική γλώσσα είναι η αρχαία Κούρντι (ή Αβέστα) και οι πληθυσμοί των Κούρδων (σε εκατ.) είναι: Τουρκία 16, Ιράν 8,5, Ιράκ 7,5, Συρία 3. Παρεμπιπτόντως η Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) στα άρθρα 62 και 64 προβλέπει την ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Φέρτε διεθνολόγους, ερμηνευτές του διεθνούς δικαίου και την δημοσιογραφική καφρίλα να μας πουν πως ένας ολόκληρος λαός διεγράφη από τον χάρτη.

Να μας πουν τουλάχιστον για την πρόσφατη (2015) συμφωνία του Μινσκ που έχει τις υπογραφές Ρωσίας, Γαλλίας, Γερμανίας και φυσικά Ουκρανίας (το λεγόμενο και «σχήμα της Νορμανδίας»). Συμφωνία που εγκρίθηκε με το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και συνακόλουθα κατέστη μέρος του Διεθνούς Δικαίου, υποχρεωτικού προς εφαρμογή. Υπάρχουν βέβαια και αποφάσεις του ΟΗΕ για την Κύπρο. Λέτε αυτές να εδράζονται στο Διεθνές Δίκαιο; Θα τα εξετάσουμε αυτά στην πορεία αλλά ας επιστρέψουμε στα ΜΜΕ.

Μας λένε για τους έλληνες ομογενείς της Μαριούπολης και των άλλων πόλεων και χωριών (130.000). Στην Ουκρανία υπάρχουν: Έλληνες, Αρμένιοι, Τάταροι από 0,2%. Ούγγροι, Ρουμάνοι, Πολωνοί από 0,3%. Μολδαβοί 0,5%, Λευκορώσοι 0,6% και σχεδόν 20% Ρώσοι. Η πλειονότητα εγκαταστάθηκαν στις περιοχές του Ντονμπάς, Μαριούπολης, Οδησσού και ευρύτερα στην σημερινή Ουκρανία περισσότερα από 200 χρόνια πριν (τέλη του 18ου αιώνα). Για να καταλάβω. Το 0,2 % έλληνες είναι Έλληνες ομογενείς αλλά το 20% των Ρώσων (8.000.000) είναι απλώς ρωσόφωνοι. ΟΚ. Το κατάλαβα.

Μιλάτε για ρώσους ολιγάρχες. Αυτό ήταν εύκολο, το κατάλαβα μόνος μου. Είναι το αντίθετο των Μπιλ Γκέιτς, Ίλον Μασκ, Μάικλ Μπλούμπεργκ, Γουόρεν Μπάφετ κ.λπ. που είναι επενδυτές. Στη «χειρότερη» μεγιστάνες. Βεβαίως υπάρχουν και οι ντεμί. Μέχρι χθες ήταν επενδυτές αλλά τώρα είναι ρώσοι ολιγάρχες όπως ο Ρομάν Αμπράμοβιτς (Τσέλσι κ.λπ.) ή ο «δικός μας» Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ (Σκορπιός, Μονακό, κ.λπ.).

Άλλωστε ντεμί είναι και ο ίδιος ο Πούτιν. Κι αυτός μέχρι χθες ήταν ο ρώσος Πρόεδρος, συνομιλητής στα ευρωπαϊκά σαλόνια (ο ίδιος οι ολιγάρχες του και οι ρώσοι του). Ρωτήστε τους Μητσοτάκη, Αβραμόπουλο κ.λπ. Τώρα είναι δικτάτορας, δολοφόνος, εγκληματίας, χασάπης. Τέλος υπάρχουν και οι «αχαρτογράφητοι» πχ ο Ιβάν Σαβίδης, δύο φορές βουλευτής του Πούτιν. Γι’ αυτούς θα συσταθεί Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για να αποφασίσει αν είναι ολιγάρχες, επενδυτές ή απλώς μεγιστάνες.

Η δε υπάρχουσα Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες θα αποφασίσει αν κάποιος είναι «γνήσιος πρόσφυγας» σύμφωνα με τον ρατσιστικό ορισμό του Νότη Μηταράκη (υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής). Άλλωστε ο άνθρωπος είπε αυτό που ξέραμε, βλέπαμε στη TV, ακούγαμε και διαβάζαμε. Αν είσαι ξανθός με γαλανά μάτια και στην χώρα σου γίνεται πόλεμος είσαι πρόσφυγας, ανοίγουν πόρτες κ.λπ. Αν είσαι μαύρος ή έστω λίγο μαυριδερός και σκουρόχρωμος, να πας να γαμηθείς. Θα υψωθούν φράχτες μην μας μαγαρίσεις κι αν σε λένε Ακενοτούμπο θα γίνεις, οψέποτε, δικός μας αν πας στο ΝΒΑ, πάρεις πρωτάθλημα και γίνεις MVP. Σωστά, Γεωργιάδη αντιπρόεδρε της κυβέρνησης;[6]

Μεταδίδετε τις πιο απίθανες παπαριές. Ο ρωσικός στρατός διψάει, πεινάει, ξέμεινε από βενζίνα, ζήτησε στρατιωτική βοήθεια από την Κίνα κ.λπ. που έστω δεν είναι όλες δικές σας και κάποιες είναι εισαγόμενες.[7] Εσείς δεν έχετε μπιτ κριτική σκέψη ή είστε δημοσιογραφικά Juke Box; Η ερώτηση είναι φιλολογική. Πρόσφατα μας είπατε πως ζήτησαν τρόφιμα από την Κίνα!! ΟΚ, αυτό το επιβεβαιώνω κι εγώ και σας πληροφορώ πως οι κινέζοι έστειλαν στους πεινασμένους ρώσους στρατιώτες πάπιες Πεκίνου μαγειρεμένες σύμφωνα με τις οδηγίες του Άκη Πετρετζίκη.

Κλείνω αυτό το πρώτο μέρος με ένα θέμα που αφορά πρωτίστως του πολιτικούς, τους πρώην ανώτατους στρατιωτικούς αλλά και διεθνολόγους, αναλυτές κ.λπ. που «παρελαύνουν» στα ΜΜΕ. Είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα και αναφέρομαι σ’ αυτό μόνο ενημερωτικά. Όλοι αυτοί μιλούν για αναθεωρητισμό που αμφισβητεί τα υπάρχοντα σύνορα ως να είναι παπάδες που ξορκίζουν το κακό και φυσικά είναι αντίθετοι.

Συνέλθετε. Ο λαός και ο τόπος δεν κερδίζει τίποτα με κατάρες και ξόρκια. Θα πω λοιπόν με όσο πιο απλό τρόπο μπορώ πως η
Ιστορία δεν είναι στατική. Ας πάρουμε τα προηγούμενα 2.500 χρόνια. Έχουν 50 πεντηκονταετίες. Μήπως κάποιος ξέρει μία πεντηκονταετία που πέρασε χωρίς να αλλάξουν σύνορα κάπου; Δεν ξέρει γιατί δεν υπάρχει. Αν τα σύνορα είχαν μιλιά θα μας έλεγαν (όπως στον μύθο ο σκορπιός στο βάτραχο): «Τι να κάνουμε είναι στην φύση μας να αλλάζουμε».

Μόνο στο αιώνα που πέρασε πολλές δεκάδες χώρες άλλαξαν σύνορα και βέβαια άλλες δημιουργήθηκαν. Σ’ αυτές τις αλλαγές συνόρων εκατοντάδες εκατομμύρια σκοτώθηκαν, λαοί ξεκληρίστηκαν, αμέτρητοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Αφήστε λοιπόν την αγιαστούρα, τις κατάρες και τα ευχολόγια για το απαραβίαστο των συνόρων και τους όρκους πίστης στο διεθνές δίκαιο.

Στον πραγματικό κόσμο είστε το λιγότερο γραφικοί, το περισσότερο επικίνδυνοι. Κι αυτό γιατί από τις αλλαγές συνόρων, όποτε συμβαίνουν, δεν κερδίζουν όλοι. Στον 20ο αιώνα που πέρασε, πχ η Ελλάδα κέρδισε. Δεν χρειάζεται να σας πω που έφτανε η Ελλάδα στις αρχές του 20ου αιώνα. Όπως κέρδισε και το Βόρειο Βιετνάμ, το Ισραήλ, η Κίνα κ.λπ. Άλλες χώρες έχασαν. Πχ Τουρκία, Γιουγκοσλαβία, Συρία, Ιορδανία για να μείνω στην «γειτονιά μας», αλλά και άλλες σε όλο τον πλανήτη (Φιλανδία, Ρωσία, Ιαπωνία κ.λπ.)

Παρεμπιπτόντως, στις μέρες μας το Ισραήλ με τους εποικισμούς, των εποικισμών, ω εποικισμοί τι κάνει; Δεν αλλάζει, μεγαλώνει, τα σύνορά του; Πείτε μας τώρα ότι δεν παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο με την μονομερή προσάρτηση Συριακών εδαφών (υψώματα Γκολάν), ή εδάφη της Δυτικής Όχθης. Ή μήπως το παραβιάζει λίγο(!!!) αφού η έκταση που έχει κλέψει είναι μόνο 1.400 τ.χιλ. Μόλις μια Ρόδος ή μια Νάξο συν μια Χίο ή μια Κεφαλλονιά συν μια Κέρκυρα. Τίποτα, τζάμπα πράμα.

Να το ξαναπώ. ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι τι οφείλει να κάνει η χώρα μας σε δύο επίπεδα. Πρώτον. Να έχει πάρει τα μέτρα της σε στρατιωτική ισχύ, σε συμμαχίες, σε οικονομία και το σπουδαιότερο σε φρόνημα του λαού ώστε να είναι (κυριολεκτικά) κάθε στιγμή έτοιμη αν ο μη γένοιτο χρειαστεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της (σε ξηρά, θάλασσα και αέρα).

Αν τώρα εσείς πιστεύετε πως με τον Μητσοτάκη, όχι τον αποστάτη, τον Μητσοτάκη τον ανεπίγνωστο[8], το 60% των ελλήνων στα όρια της φτώχειας, με μισθούς πείνας (όσοι τυχεροί έχουν μισθό), με διακρίσεις και υποβάθμιση των πάντων: εργατικά, εργασιακά, συνταξιοδοτικά κ.λπ. δικαιώματα, ποιότητα ζωής, ελεύθερο χρόνο, πολιτισμό, παιδεία, υγεία, ασφάλιση κ.λπ. υπάρχει το υψηλό φρόνημα που απαιτείται στην δύσκολη στιγμή, καλύτερα να καπαρώσουμε από τώρα μια σπηλιά.

Το δεύτερο (επίσης πολύ σημαντικό) είναι να βρίσκεται η χώρα μακριά από διενέξεις, να μην συμμετέχει σ’ αυτές αλλά και όταν αυτές προκύπτουν να ιεραρχεί ως πρώτη απαραβίαστη προτεραιότητα το εθνικό συμφέρον και να κερδίζει κι αυτή το κατιτίς της και όχι βέβαια να πληρώνει κι από πάνω τις επιλογές άλλων. Ρίχτε τώρα μια ματιά στα 30 τελευταία χρόνια και πείτε μου.

Τι κέρδισε η Ελλάδα από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όταν οι μεγάλοι, με πρώτη την Γερμανία, επείγονταν για την αναγνώριση (πχ) της Κροατίας; Όχι μόνο δεν κέρδισε τίποτα αλλά ο Μητσοτάκης, όχι ο ανεπίγνωστος, ο Μητσοτάκης ο αποστάτης, μας κληροδότησε το πρόβλημα «Μακεδονία» και χρειάστηκαν 30 χρόνια να έρθουν Τσίπρας και Κοτζιάς για να βρεθεί μια εθνικά αποδεκτή, εν τέλει και συμφέρουσα[9] λύση, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να είχε λυθεί εν τη γενέσει και όχι οι παπαριές «σε δέκα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει το όνομα».

Να σας πω τι «κέρδισε» και τι ΕΧΑΣΕ η Ελλάδα από τον πόλεμο στην Ουκρανία; Ο κατά την ΝΔ και την καφρίλα των ΜΜΕ «απομονωμένος» Ερντογάν μπορεί να σας τα εξηγήσει καλύτερα. Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο με τα «βαριά» ζητήματα. Μέχρι τότε να σας πληροφορήσω πως οι Διεθνολόγοι κέρδισαν στον ημιτελικό τους Λοιμωξιολόγους 3 – 1 και προκρίθηκαν στον τελικό όπου έχει ήδη προκριθεί άνευ αγώνα, τιμής ένεκεν, η μικτή Στρατηγών, Ναυάρχων, Πτεράρχων.

Παραπομπές:

[1] Συμπληρώνω πως σε πολλές περιπτώσεις μια μικρή ομάδα πίσω από τον πρώτο ήταν αυτή που κινούσε τα νήματα. Πχ στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια είναι 40 οικογένειες. (Εγώ λέω 50, ο καλός μου φίλος Νίκος Κοτζιάς λέει 30 οπότε ας γράψω τον μέσο όρο). Το «απόσταγμα», σχεδόν 200 σελίδες, σκόπευα να το εκδώσω σε βιβλίο αλλά προς το παρόν είναι στο συρτάρι.

[2] Μπορείτε όμως να βρείτε συμπαθούντες στη ΝΔ. Τι στο καλό αδελφοποιημένα κόμματα θα ήταν το κόμμα του Πούτιν και η ΝΔ, από το 2011, αν δεν έρρεε το ίδιο αίμα στις φλέβες των κομμάτων τους; Βέβαια το 2011 στη ΝΔ ήταν οι Σαμαράς, Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης κ.λπ. που είναι κάτι σαν ελληνική Αζόφ. Δεν ξέρω είναι και σήμερα στην ΝΔ;

[3] Δανείζομαι τον τίτλο από το βιβλίο του Χιλιανού συγγραφέα Guillermo Atias

[4] Αποδίδεται, νομίζω εσφαλμένα, στον Αισχύλο.

[5] Βεβαίως, στην Ελλάδα ο τρόπος κάλυψης του πολέμου είναι συνέχεια των όσων σε καθημερινή βάση βιώνουμε από τα ΜΜΕ και τους ΑΡΟΥΔΗ σ’ αυτά. Διαβάστε σχετικά: ΑΡΟΥΔΗ (αρκτικόλεξο / ακρωνύμιο για το: Αλήτες ΡΟΥφιάνοι ΔΗμοσιογράφοι).

[6] «Τρέξτε» το βίντεο

[7] Πχ το CNN μετέδωσε πως η Ρωσία έχει ζητήσει στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από την Κίνα αλλά και τα γνωστά στις ΗΠΑ ως MRF («γεύμα, έτοιμο προς κατανάλωση»).

[8] Προτείνω στον αγαπητό Γιώργο Βαρεμένο να μην χρησιμοποιεί την διάκριση Μητσοτάκης Α’, Μητσοτάκης Β’ αλλά το βασικό ιστορικό χαρακτηρισμό του καθενός. Δηλαδή, Μητσοτάκης ο αποστάτης, Μητσοτάκης ο ανεπίγνωστος. Ο νεότερος Μητσοτάκης έβαλε ήδη υποψηφιότητα για χαρακτηρισμό αλλά ας περιμένουμε.

[9] Διαχρονικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η μη επίλυση ενός προβλήματος. Το έχω γράψει πολλές φορές (και σε βιβλίο) αλλά ας το ξαναπώ. Ένα πρόβλημα που δεν λύνεται δημιουργεί άλλα επιμέρους προβλήματα κι αυτά με την σειρά τους άλλα. Έτσι όμως όχι μόνο γίνεται πάρα πολύ πιο δύσκολη και σύνθετη η επίλυση του προβλήματος, αλλά κατά κανόνα είναι λιγότερο συμφέρουσα για τον λαό και τον τόπο και βέβαια με περισσότερο κόστος απ’ ότι αν είχε επιλυθεί άμεσα.