Έληξε η Σύνοδος Κορυφής και όλοι εμφανίστηκαν νικητές. Η Γερμανία που βολεύονταν πίσω από το αυστριακό κλείσιμο των συνόρων, η Ελλάδα που ταλαιπωρείται μέσα στην οικονομική της αδυναμία και την έλλειψη τεχνογνωσίας, η Γαλλία με τα εσωτερικά προβλήματα και οι άλλοι βρήκαν -υποτίθεται- λύση.

Λύση που όμως βολεύει μόνο την ακροδεξιά της Ευρώπης, αφού η απόφαση ελήφθη υπό τη δική της πίεση και στις δικές της κατευθύνσεις: πρόσφυγες στην Ευρώπη απαγορεύονται. Με άλλα λόγια η ΕΕ συμφώνησε για τους πρόσφυγες να μην φτάνουν ως τα εδάφη της, αλλά τίποτα για την αιτία δημιουργίας προσφυγικών κυμάτων.

Μοιράζει χρήματα σε συνοριακές προς τη Συρία χώρες για να “φιλοξενούν” πρόσφυγες, ώστε να μη φτάνουν ως τις ευρωμεσογειακές χώρες. Με άλλα λόγια φαίνεται σα να λένε «θέλουμε πόλεμο, για να αποκομίσουμε τα οφέλη ζωνών επιρροής και ελέγχου των μεσανατολικών εδαφών, αλλά όχι τους πρόσφυγες που θα τους κρατάμε όσο γίνεται πιο μακριά με όρους ανθρωπισμού και δημοκρατίας» (sic).

Βέβαια, η ΕΕ αυτό το κάνει για πολλά χρόνια. Δεκαετίες -έως την αραβική άνοιξη- οι Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία (μαζί με την ΕΕ) πλήρωναν τη Λιβύη, την Αλγερία και το Μαρόκο προκειμένου να έχουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μετανάστες και πρόσφυγες που διέρχονταν το έδαφός τους με προορισμό τη “δημοκρατική” και “πολιτισμένη” Ευρώπη. Αυτός είναι κι ένας ακόμα λόγος που προτιμούσαν τα αυταρχικά -αναγνωρισμένα- καθεστώτα, που αξιοποιούσαν μεταξύ άλλων τα χρήματα κατά της μετανάστευσης και για την εσωτερική καταστολή.
Αυτή η πρακτική θεσμοθετείται πια με την τελευταία Σύνοδο Κορυφής -μαζί με τη συνέχιση του πολέμου· η ΕΕ αποδέχεται ως μόνη λύση τη διαχείριση του προσφυγικού στις χώρες εκτός Ευρώπης. Έτσι, βέβαια γλιτώνουν οι ευρωπαϊκές χώρες την κατηγορία για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διεθνών συνθηκών, αφού -τυπικά και ουσιαστικά- οι πρόσφυγες θα σταματούν στις γείτονες της Συρίας χώρες, που θα πληρώνονται για αυτό ακριβώς. Έτσι, ακόμα μία φορά ο καπιταλισμός μας διδάσκει πως κάθε ανθρωπιστική αξία μπορεί να αγοραστεί ή να πουληθεί ως προϊόν.

Η ΕΕ βέβαια καταπατώντας τις συνθήκες της Γενεύης για τους πρόσφυγες μετατρέπει ένα υπερεθνικό -αιματοβαμμένο- πρόβλημα σε εθνικό ζήτημα της Ιορδανίας, του Λιβάνου και της Τουρκίας. Κάθε αντιδημοκρατική πρακτική των τριών χωρών απλά θα είναι δικό τους πρόβλημα. Ακόμα και η Τουρκία βαφτίστηκε -ως πολιτική βούληση- χώρα ασφαλής και δημοκρατική.
Ωστόσο, χωρίς θέση για σταμάτημα του πολέμου η ΕΕ ανακοινώνει ότι αδιαφορεί για την επιστροφή των προσφύγων στις χώρες τους, μεταφέροντας αλλού το πρόβλημα. Και αυτό χωρίς να παραβλέπουμε τον ταξικό χαρακτήρα του προσφυγικού. Ας μην λησμονούμε ότι οι φτωχοί δεν φτάνουν ως την Τουρκία, αλλά σταματούν σε Ιορδανία και Λίβανο. Τα μεσαία στρώματα (μορφωμένοι και καλύτεροι οικονομικά) φτάνουν σε Τουρκία κι Ελλάδα. Οι πιο πλούσιοι αναζητούν λύση μέσα αεροδιανομής (βλ. την πρόσφατη υπόθεση στο Μεσολόγγι και άλλες πιθανές εστίες λαθρομετακίνησης).

Η ακροδεξιά στην Ευρώπη όχι μόνο επιβλήθηκε, αλλά όρισε και τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στις τρίτες χώρες. Ας μην παραβλέψουμε όμως πώς ενορχηστρώθηκε η ξενοφοβία μέσα από περιστατικά (πχ τα πρωτοχρονιάτικα επεισόδια των οποίων το τελικό πόρισμα δεν μάθαμε ποτέ, τις τρομοκρατικές επιθέσεις) και σειρά ακροδεξιάς λογικής άρθρα γραμμής σε εφημερίδες, άλλοτε στο όνομα του άλλου πολιτισμού κι άλλες φορές στο όνομα του φόβου. Η χτεσινή απόφαση της Συνόδου ήταν η ταφόπλακα του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού.