Ο Ιστορικός αναθεωρητισμός για τον αντιδικτατορικό αγώνα, από όσους δεν ένιωσαν ποτέ την τανάλια του βασανιστή να τους συνθλίβει την γλώσσα, θα έπρεπε να απασχολεί σοβαρά όχι μόνο τους και τις πολίτες εξ αριστερών αλλά κι εκ δεξιών. Γιατί, όπως γράψαμε άλλοτε, όχι μόνο στοχεύει μέσα από την επίκτητη ανημπόρια και την κατεκτημένη άγνοια να συντρίψει το κοινωνικό και πολιτικό φαντασιακό, (την ‘δυνατότητα’, έστω των ανθρώπων να ονειρεύονται δυνατότητες πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης «άλλες») αλλά και στο να απονομιμοποιήσει μοντέλα πολιτικής δράσης και κοινωνικής αλληλεπίδρασης που θα μπορούσαν να προωθήσουν παραδείγματα απειλητικά, γιατί ενδέχεται να αποδειχθούν στο μέλλον ‘δυνατά’.

Επειδή λοιπόν ο κ. Συρίγος επανέφερε το θέμα ας επαναφέρω κι εγώ φωτογραφίες και σκέψεις… Εδώ μια δημοσίευση, και μάλιστα σε μια αντικουμουνιστική εφημερίδα, που παραδέχεται, και μάλιστα με τα μειωμένα νούμερα της ασφάλειας (την 1η ανακοίνωση της οποίας δεν θυμούνται…), την ύπαρξη νεκρών…

Βέβαια η απαξίωση του αντιδικτατορικού αγώνα, δεν αποσκοπεί στην δημοσιογραφική προβολή της ιστορικής αλήθειας. Αποσκοπεί στην καταδίκη μιας εξέγερσης συνδεδεμένης με τον λαϊκό παράγοντα, με τους ξεβράκωτους της Βαστίλης ή του 1821, με τη εδραίωση της άποψης πως ούτε μπορείς ούτε δικαιούσαι να έχεις λόγο για την ζωή και τον τόπο σου, ανεξάρτητα, στο σημείο της ιστορίας στο οποίο βρισκόμαστε, εάν οι συντηρητικοί εννοούν τον τόπο συστολικά ενώ εμείς το αντίθετο. Το μίσος και η ειρωνεία για μια εξέγερση μακριά από ‘τα εδραία χέρια τους’ δεν είναι τυχαία αφού σου υποβάλλεται πως  μόνο αυτά δικαιούνται να σχεδιάζουν το μέλλον της χώρας, του κόσμου, της ίδιας σου της ζωής.

Αποσκοπεί στην εδραίωση των παραδοσιακών αστικών πολιτικών δυνάμεων ως των μόνων «αυτοδίκαιων ηγετών» μιας κοινωνίας κι ενός έθνους που θα χανόταν δίχως την «σοβαρή, εκ Θεού, ηγεμονία» τους. Είτε αφορά τις δικαστικές αίθουσες είτε τον καθημερινό αγώνα. Αποσκοπεί (και) στο να αποδέχεσαι όσα φριχτά και δύστηνα προύφηνε λέγον (για να θυμηθούμε τον Οιδίποδα) συμβαίνουν και τώρα.  Ο ουσιαστικός  θάνατος κάθε πολιτικής εναλλακτικής και η γραφικοποίηση της κριτικής σκέψης σε ένα ύπουλα εύπεπτο γλωσσικό τοπίο, έκδοχο κι αποτέλεσμα της καθόλου ουδέτερης κουλτούρας των πολιτικών celebrities, δείχνουν να είναι τα τρανταχτά σημάδια μιας κοινωνίας στην οποία η ιστορική μνήμη γραφικοποιείται ή απονεκρώνεται, και η ηθική αξιολόγηση/επιλογή, ενταγμένες κι αξιολογημένες στο πλαίσιο τους, προβάλλονται σήμερα ως αχρείαστες ‘ψηφίδες’ ενός, πολύ επιβλαβούς τελικά, «κοινωνικά φιλελεύθερου» παρελθόντος.

Το 1821 πχ μόνο αποκαθαρμένο από τον λαϊκό παράγοντα βρήκε την θέση του στην ‘επίσημη ιστοριογραφία. Η Εθνική Αντίσταση του 41-44 καταγγέλλεται πως έδωσε το δικαίωμα στους Ναζί (τους καημένους…) να απαντήσουν με Ολοκαυτώματα. Μα το ίδιο δεν έκαναν κι οι πασάδες; Με την ίδια λογική ούτε η εθνεγερσία του 21 έπρεπε να πραγματοποιηθεί αφού τα αντίποινα των πασάδων ήταν θανατερά, έφερε τα δάνεια του 1828, κι ακολούθησε η υποδούλωση στους αγγλογάλλους που εγκατέστησαν τους κατσαπλιάδες που αυτοπροβάλλονται ως εθνική αστική τάξη γράφοντας δεκαετίες (βοηθούμενοι κι από λάθη όλων των πλευρών, να το πούμε…) την ιστορία στα μέτρα τους…

Η αποδυνάμωση της κριτικής σκέψης (μέσα από τα βαθιά εσωτερικευμένα ως ‘αυτονόητα’ παράλογα της εποχής μας) όπως και η αποπολιτικοποίηση, είναι κεντρικά ‘εργαλεία’ στην νεοφιλελεύθερη ατζέντα, στην οποία η δημοσιογραφική ή η δήθεν πολιτική, «πιασάρικη» αλλά κι απόλυτα αλαζονική, γλώσσα γίνεται όργανο για να εξοριστούν από τον διανοητικό και συναισθηματικό μας ορίζοντα ταυτότητες, επιθυμίες, σχέσεις, αξίες και πάνω από όλα προτάγματα.

Ιδού λοιπόν ένα από τα πολλά που υπάρχουν δημοσιεύματα. Ιδού ένα σημάδι πως τότε, επί χούντας, ακόμη και άνθρωποι που την στήριζαν μπορούσαν να είναι πιο έντιμοι, και πιο σεβαστικοί στον πόνο, λιγότερο αναίσθητοι, από όσο κάποιοι σήμερα… Κι αυτό θα έπρεπε να είναι μια ακόμα συλλογική μας Ντροπή.