Γέμισε το στόμα του και ανέβηκε μια οκτάβα η φωνή του κυβερνητικού εκπροσώπου όταν επέκρινε τον «σοσιαλιστή πρωθυπουργό της Ισπανίας» επειδή  συνήψε συμφωνίες πώλησης στρατιωτικού εξοπλισμού  στην Τουρκία. Χρωμάτισε έτσι με την ιδεολογική του προκατάληψη  μια εξέλιξη η οποία θορύβησε τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ και την ΝΔ, όταν με τον πιο ηχηρό τρόπο διαψεύστηκε  το αφήγημα  τους, ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη εντός της Ευρωπαικής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.

Προσέθεσε δε με νόημα ότι το αντιπολιτευόμενο Λαϊκό κόμμα με  ένα τουιτάρισμα του ηγέτη του , αντέδρασε στην αμυντική Συμφωνία Τουρκίας  Ισπανίας. Η δεξιά , λοιπόν, στην Ισπανία είναι μαζί μας, οι σοσιαλιστές με τους Τούρκους , αυτό υπονόησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αστεία πράγματα, όταν η επι χρόνια καγκελάριος της Γερμανίας, – της βασικής ευρωπαϊκής χώρας   δηλαδή που προμηθεύει πολεμικό υλικό στην Άγκυρα – είναι η πιο ισχυρή προσωπικότητα της Ευρωπαϊκής δεξιάς .

Οσοι προβάλλουν αρνητικά την σοσιαλιστική ιδιότητα του Σάντσεθ, ξεχνούν ότι η τουρκοισπανική συνεργασία ενισχύθηκε επι της πρωθυπουργίας του συντηρητικού Μάριο Ραχόι.  Γίνονται δε ανακόλουθοι  όταν ταυτοχρόνως  δηλώνουν πως ελπίζουν ότι η συνεργασία Σοσιαλιστών Πρασίνων στην νέα γερμανική κυβέρνηση θα ανατρέψει την πάγια πρακτική στις γερμανοτουρκικές σχέσεις.

Αν θέλει, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση να κρατάει «μούτρα» στην Ισπανία, ας ξεκινούσε απο την Γερμανία, χωρίς να παραλείπει και την Ιταλία που μαζί με την Ισπανία αντιδρούν  σφόδρα  στις γαλλικές προθέσεις για mare nostrum στην Μεσόγειο και διατηρεί ένα ισχυρό πλέγμα σχέσεων με την Τουρκία. Η ιστορία μας επιβεβαιώνει αυτό που συνόψισε  ο Ελευθέριος Βενιζέλος : δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια υπάρχουν εθνικά συμφέροντα.

Σε μια ΕΕ που η Κοινή Εξωτερική και Αμυντική πολιτική αποτελεί ακόμα μακρινό  όνειρο είναι φυσιολογικό να αναπτύσσονται και εσωτερικοί εθνικοί ανταγωνισμοί. Κάθε δράση προκαλεί και αντίδραση. Η σε κάθε περίπτωση χρήσιμη για τα ελληνικά συμφέροντα ελληνογαλλική αμυντική Συμφωνία «διευκολύνει» την σύναψη της αντίστοιχης τουρκοισπανικής. Τοποθετήσεις ηθικού χαρακτήρα, χωρίς κατονομασία υπαιτίου και  δεσμευτικό νομικά  χαρακτήρα. –  όπως η Κοινή Θέση 2008/944 της ΕΕ για την εξαγωγή στρατιωτικής τεχνολογίας και εξοπλισμού που επικαλείται διαμαρτυρόμενη η ελληνική κυβέρνηση-   χρησιμεύουν μεν  για μια διπλωματική διαμαρτυρία αλλά πρακτικά δεν αναιρούν διαμορφωμένες πραγματικότητες. Αν ίσχυε το αντίθετο , το Κυπριακό θα είχε επιλυθεί με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ από το 1974.

Η ΕΕ αποτελεί πράγματι για την Ελλάδα  μια πολιτικού χαρακτήρα αμυντική ασπίδα απέναντι σε μια τουρκική επίθεση γιατί  η  Τουρκία δεν είναι εύκολο να στραφεί στρατιωτικά κατά κράτους που είναι μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Όμως τα συμφέροντα της ΕΕ και ίδιως ισχυρών κρατών όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία αποκλείουν επίσης και μια ρήξη των σχέσεων με μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη όπως η Τουρκία. Λόγοι  οικονομικοί , γεωπολιτικοί αλλά  και το προσφυγικό- μεταναστευτικό επιβάλλουν την διατήρηση δεσμών και διαύλων συνεννόησης και συνεργασίας  ανάμεσα στην ΕΕ και την Τουρκία.

Η κοινοτική αλληλεγγύη προς την Ελλάδα δεν μπορεί – και κατά την γνώμη μου δεν πρέπει γιατί δεν θα ωφελήσει τελικά την χώρα μας- να εξελιχθεί σε μετωπική σύγκρουση ΕΕ Τουρκίας. Οι διαμαρτυρίες κατά συνέπεια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης προς την Ισπανική κυβέρνηση και οι απαιτήσεις «να δοθούν εξηγήσεις» ικανοποιούν ίσως μια στρεβλά διαμορφωμένη κοινή γνώμη αλλά τελικά λειτουργούν αποπροσανατολιστικά . Θυμίζουν κακομαθημένα παιδιά που προσπαθούν με λάθος τρόπο να βρουν το « δίκιο « τους.

Μετά την ελληνογαλλική αμυντική Συμφωνία, την αντίστοιχη τουρκοισπανική και τους αμοιβαίους δαπανηρούς εξοπλισμούς ερχόμαστε και πάλι στο ίδιο σημείο αφετηρίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όσο και να ξορκίζουν κάποιοι τον ανεπιθύμητο για αυτούς δρόμο της επίλυσης των διαφορών μέσω διαλόγου , συμβιβαστικής επίλυσης τους  ή τελικής προσφυγής στην Χάγη, αποδεικνύεται ότι η πραγματικότητα είναι πεισματάρα.

Υποδεικνύει προς πάσα κατεύθυνση με τον τρόπο της -κλείνοντας κάθε φορά  παράπλευρες οδούς διαφυγής  – ότι ο μόνος ρεαλιστικός οδικός χάρτης είναι διερευνητικές, συμφωνία ή Χάγη. Όπως το Κυπριακό δεν λύθηκε με την πολιτική των εξορύξεων έτσι και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις θα επικρέμαται  πάντα ο κίνδυνος ανεξέλεγκτων καταστάσεων αν διατηρείται και ανατροφοδοτείται η ψευδαίσθηση ότι υφίσταται άλλος δρόμος πέραν του διαλόγου.

ΥΓ, Όσοι , επίσης , ζουν με την ψευδαίσθηση ότι μια  ήττα του Ερντογάν –  πιο πιθανή αυτή την φορά γιατί φαίνεται  ότι το πολιτικό του κεφάλαιο εξαντλείται- θα διαμορφώσει διαφορετικό πλαίσιο για  τις ελληνοτουρκικές  σχέσεις, ας διαβάσουν στα ΝΕΑ του Σαββάτου την συνέντευξη του Κεμαλ Κιλιντσάρογλου. Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ηγέτης του κεμαλικού κόμματος, επιβεβαιώνει ότι σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό υπάρχει  επι της ουσίας σύμπτωση απόψεων με τον Ερντογάν.

Θα επιμείνει σε διμερή διάλογο . Δέχεται βέβαια – με την προϋπόθεση του διμερούς διαλόγου -τα άλυτα προβλήματα να πάνε στην Χάγη. Αφήνει έτσι  μια χαραμάδα, που προϋποθέτει βέβαια ότι η Ελλάδα θα εγκαταλείψει την θέση της « μιας και μόνης διαφοράς». Στην πράξη βέβαια , ως αντιπολίτευση, πολλές φορές πίεζε τον Ερντογάν από πιο εθνικιστικές θέσεις. Άρα και με αλλαγή στην Τουρκία θα βρεθούμε στην ίδια αφετηρία , μπροστά στα ίδια διλήμματα.