Αναρωτιόμαστε γιατί είναι τόσο εκνευρισμένος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η εικόνα του στο Ευρωκοινοβούλιο και η εν συνεχεία επίθεση σε δημοσιογράφο, έδειξαν έναν άνθρωπο χωρίς αυτοέλεγχο, χωρίς καν συμβατική συμπεριφορά πολιτικού ηγέτη. Απρεπής, αγενής, άγαρμπος, χωρίς φρένα, τεραστίως ανασφαλής, έκανε τους πολίτες της χώρας του να ντραπούν, ούτε καν να οργιστούν.

Γιατί; Είναι η πολιτική, stupid! Δεν χρειάζεται να προστρέξουμε σε ψυχογραφικά προφίλ. Είναι η ίδια η πολιτική πραγματικότητα που οδηγεί τον Κυρ. Μητσοτάκη να χάσει τον αυτοέλεγχό του. 

Φυσικά δεν φημίζεται για την ταχύτητα ή την φυσικότητα των αντιδράσεών του, ούτε κανείς περιμένει ικανότητα αυτοσχεδιασμού εκτός γραπτού κειμένου. Αλλά η επιθετικότητα και οι παλινωδίες του προέρχονται από μια πρωτόγνωρη αίσθηση  για τον Κυρ. Μητσοτάκη: από την επαφή με την πραγματικότητα.

Για πρώτη φορά ίσως από όταν ανέλαβε πρόεδρος στη ΝΔ ο Κ. Μητσοτάκης αντιμετωπίζει δυσεπίλυτα προβλήματα εντός και εκτός συνόρων, για τα οποία δεν μπορεί να λογαριάζει στην αμέριστη βοήθεια των υποστηρικτών του, των μηχανισμών εξουσίας, των ολιγαρχών και των μίντια. Οχι επειδή δεν του παρέχονται, αλλά επειδή πλέον δεν αρκούν. 

Ασφαλώς μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι και η υποστήριξη των μηχανισμών δεν είναι πλήρης, βαίνει κυμαινόμενη. Ενας τέτοιος κυματισμός ήταν το απαλλακτικό βούλευμα του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου για την υπόθεση Novartis, το οποίο αποδιοργάνωσε την κορυφή της κυβέρνησης και εξευτέλισε το μιντιακό ρουλεμάν.

Και σίγουρα η στήριξη των μηχανισμών δεν είναι πια απροϋπόθετη. Ο χρόνος πιέζει όλο το σύστημα. 

Δεν κυβερνάς μόνο με auto que 

Ο πολιτικός χρόνος λοιπόν, δεν είναι σύμμαχος του Κ. Μητσοτάκη. Τον πιέζει, τον κάνει να ιδρώνει. Και τον φέρνει ενώπιον της αναπόδραστης πραγματικότητας: η τέχνη του κυβερνάν δεν είναι απλώς τέχνη του διαπλέκεσθαι. Δεν μπορείς να κυβερνάς εσαεί με auto que, με επικοινωνιολόγους, συνωμοσιομαγειρέματα και προπαγάνδα. Δεν μπορείς επίσης να διαπλέεις ιστορικές καταιγίδες περιφρονώντας τις ανάγκες των ανθρώπων και τις ανάγκες της χώρας.

Νομίζουμε ότι ο εκνευρισμός, μάλλον η προϊούσα αποδιοργάνωση Μητσοτάκη, οφείλεται στην πρόσκρουσή του με την πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός είχε αποδράσει από την πραγματικότητα, περιβαλλόμενος από τα επάλληλα κελύφη που του έχτιζαν οι προπαγανδιστές, οι κόλακες και οι νταραβεριτζήδες.

Ολους αυτούς βέβαια ο ίδιος τους είχε επιλέξει ή είχε επιτρέψει την λειτουργία τους· δεν είναι άμοιρος ευθυνών για αυτό το σύστημα. Μόνο που τώρα φαίνεται έχει πέσει θύμα αυτού του αραχνώδους ιστού: του επιτελικού κράτους, των αλληλοϋποβλεπόμενων συμβούλων, των φυγόκεντρων υπουργών, των απείθαρχων δικαστών, των φατριών κ.ο.κ.

Οι προσκρούσεις γίνονται όλο και συχνότερες, κυρίως στο εξωτερικό, όταν δεν μπορεί να τον προστατεύσει το εγχώριο σύστημα αποσιωπήσεων και συγκαλύψεων. Αλλά το σημαντικότερο ίσως είναι ότι οι αλλεπάλληλες γκάφες και τα φιάσκα, η διαρκώς επιδεικνυόμενη σκληρότητα και ανικανότητα της κυβέρνησης, η αλαζονική και κωμική συνάμα συμπεριφορά του πρωθυπουργού, συγκροτούν ένα ογκούμενο μέτωπο αντι-Μητσοτάκη και Αντι-Δεξιάς.

Οι ρίμες περί Μητσοτάκη του περσινού καλοκαιριού φαίνεται ήταν μέρος ενός κύματος απέχθειας, που παίρνει μόνιμα χαρακτηριστικά και καταγράφεται ως στάση σε δημοσκοπήσεις, όπως στην πρόσφατη της MRB. Παράλληλα με το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ή και ψυχολογία, τώρα εμφανίζεται ισομέγεθες το αντι-Μητσοτάκη και αντι-ΝΔ μέτωπο.

Και είναι γνωστό ότι συχνά η ψήφος είναι αρνητική: είναι ψήφος για να διώξεις κάποιον, όχι τόσο για να φέρεις κάποιον. Αυτό το κλίμα, αυτή την μαζική απόρριψη, φαίνεται ότι την αντιλαμβάνεται ακόμη και ο, περιβαλλόμενος από κόλακες και νταραβεριτζήδες, Κυρ. Μητσοτάκης. Φτάνει στο γραφείο του, του χαλάει τις διακοπές, τον αναγκάζει να παλινωδεί ως προς τον χρόνο εκλογών, τον βάζει ακόμη και σε τροχιά θεσμικών εκτροπών, να αλλάξει τον εκλογικό νόμο κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση τον κάνει να ιδρώνει, να λαχανιάζει και να γίνεται απρεπής και «αξιολύπητος», όπως τον χαρακτήρισε ξένος ευρωβουλευτής.

Είναι η ώρα της πολιτικής. Και τα ποικίλα συστήματα ισχύος ασφαλώς θα δώσουν τα ρέστα τους. Αυτα τα «ρέστα» μαζί με τον εκνευρισμένο ηγέτη μπορεί να βαλουν σε δεινή δοκιμασία την κοινωνία, τους θεσμούς, τις δημοκρατικές λειτουργίες, όλους μας.