Η εμμονή στα στερεότυπα είναι κακός σύμβουλος. Έστω και κεκαλυμμένη με δήθεν «καλές προθέσεις». Μπορεί τα… παράθυρα να είναι… ανοικτά, τα επιχειρήματα όμως να είναι… μουχλιασμένα, όπως κι αν σερβίρονται…

Ειδικά μάλιστα όταν, πέραν των γνωστών, εμμονικών αναφορών σε πρόσωπα (συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια), θίγεται ένα ζήτημα που έχει να κάνει με κάτι που θεωρείται σχεδόν αυταπόδεικτο. Από το Συμβούλιο της Ευρώπης ως το ΟΗΕ. Αναφέρομαι στην ανάγκη ισότιμης εκπρόσωπησης ανδρών και γυναικών στο πολιτικό σκηνικό.

Και ειδικότερα στην πρωτοπόρα πρόταση 50% – 50% του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που υπερψηφίστηκε μαζικά από το πρόσφατο συνέδριο και που αφορά την ανάγκη της ενδυνάμωσης της γυναικείας παρουσίας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και μάλιστα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων σε ένα αριστερό κόμμα. Μια απόφαση που δικαιώνει τους αγώνες δεκαετιών χωρίς να είναι πανάκεια, είναι ένα βήμα προόδου.

«Επιχειρήματα» όπως «οι γυναίκες που μπορούν να εκλεγούνν δεν χρειάζονται ποσόστωση στα ψηφοδέλτιά ή στο κόμμα, ακόμη και αν δεν έχουν κομματική πείρα» ή «με τόσο μεγάλη ποσόστωση αλλοιώνεται η αξιολογική ουσία της ψήφου και περιορίζονται τα δικαιώματα του εκλογικού σώματος – όπως άλλωστε και με τον πολυτεχνισμό του οργάνου»,  λένε πολλά.

Λένε πολλά για το πώς μπορεί να αντιμετωπίζεται ένα μέτρο που πηγαίνει πέρα από τα συνηθισμένα από ορισμένους. Λένε πολλά για την επιβίωση γνωστών ανασταλτικών «επιχειρημάτων» περί δήθεν «ικανών» που «δεν έχουν ανάγκη», γιατί, υπονοείται, ότι «ανάγκη» έχουν μόνο «οι αδύναμες», κλπ.

Λένε πολλά γιαρισμένους που τα επιχειρήματά τους δεν διαφέρουν σε τίποτε από εκείνων που στη δεκαετία του 1960 στις ΗΠΑ τάσσονταν κατά των θετικών διακρίσεων υπέρ των μαύρων στα πανεπιστήμια. Λέγοντας πχ ότι εκείνοι που ήσαν όντως ικανοί και δυνατοί δεν είχαν ανάγκη των θετικών ποσοστώσεων… Γιατί  δήθεν αυτές αυτές αποτελούσαν έναν παράγοντα που διαστρέβλωνε την πραγματικότητα και ότι, εν πάση περιπτώσει, οι «ικανοί» δεν είχαν ανάγκη τέτοιου είδους δεκανίκια….

Είναι αποκαρδιωτικό να διαβάζουμε σήμερα, εν έτει 2022, τα μουχλιασμένα επιχειρήματα εκείνων που ήσαν κατά των θετικών διακρίσεων που εισήγαγε ο Κέννεντι και ο διάδοχός του Λ. Τζόνσον, στις ΗΠΑ, από γραφίδες που δήθεν «νοιάζονται» για την Αριστερά. Και που στην ουσία αναπαραγάγουν τα γνωστά επιχειρήματα που καθηλώνουν τη γυναικεία παρουσία στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

ΥΓ: «Είμαι προϊόν της θετικής διάκρισης. Είμαι πορτορικανή, γεννημένη και μεγαλωμένη στο νότιο Μπρονξ. Τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου δεν συγκρίνονταν με εκείνα των συναδέλφων μου στο Πρίνστον και το Γιέηλ. Δεν θα μπορούσα να πετύχω σε αυτά τα ιδρύματα»: Σόνια Σοτομαγιόρ, δικαστίνα στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, διορίστηκε από τον Μπ. Ομπάμα το 2009.