Πελώνη, Πιπίνης, Τσιόδρας, Βλαστάρης, Μητρόπουλος, Χούκλη,  Παναγιωταρέα, Παπαστάθης, Ευθυμίου, Ζαμπούκας, Μαριόλης, Ταχιάου, Κανέλλης, Παπαναγιώτου, Ψαριανός και άλλοι δημοσιογράφοι και «δημοσιογράφοι», ων ουκ έστι αριθμός, στον κορμό του επιτελικού κράτους. Οι περισσότεροι εντοιχισμένοι σε καινοφανείς, νεόδμητες ειδικές θέσεις στο γραφείο του πρωθυπουργού. Μια κυψέλη όπου ζουζουνίζουν δημιουργικές μελισσούλες.

Ακολουθούν γραφεία υπουργών, διοίκηση ΕΡΤ, ΑΠΕ. Και όσοι έχουν εκμαυλιστεί από τη λίστα Πέτσα. Την υπόλοιπη δουλειά την κάνει η αυτολογοκρισία και το βαλκανορωσικοκολομβιανό ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ (και ο Πειραιώτης άρχων της διακίνησης εφημερίδων).

Ο Τύπος επίμονος κηπουρός του Μεγάλου Αδελφού που μας παρακολουθεί στοργικά. Δεν έτυχε, πέτυχε: κρατικό μέγκα πρότζεκτ η εξαγορά ειδησεογραφικής υποταγής και σιγής.
Ως εδώ δούλεψε το καρότο. Ακολουθεί το μαστίγιο.

Με ταλέντο και σπάνια βιρτουοζιτέ επιτίθεται η κυβέρνηση σε δημοσιογράφους που τολμάνε να μην έχουν διοριστεί στο Μαξίμου και να κάνουν τη δουλειά τους. Πού αυτά;
Στη χώρα που δημοσιογράφοι παρακολουθούνται και αυτό είναι γνωστό και παραδεδεγμένο.

Στη χώρα με δολοφονημένο δημοσιογράφο.

Στη χώρα με πολλές κίτρινες κάρτες για θέματα ανεξαρτησίας του Τύπου. Με τις φάπες από τα μεγάλα ξένα Μέσα να πέφτουν βροχή.

Και μη σκεφτεί κανείς ότι κάτι μυρίζει άσχημα, ότι αυτά δεν είναι κράτος δικαίου και Ευρώπη και δημοκρατία. Την απάντηση έδωσε δημοσιογράφος, πρώην στέλεχος του κρατικού ραδιοφώνου «Η “διήθηση” συριζοφρόνων και ριζοσπαστικοαριστερών ανταποκριτών και δημοσιογράφων στο διεθνή τύπο είναι πρωτοφανής. (…) Τούτου δοθέντος, όταν αυτή η διήθηση γίνεται κραυγαλέα με δημοσιεύματα που αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας και γίνονται θέμα της εσωτερικής πολιτικής διαμάχης από τον ΣΥΡΙΖΑ ορθώς και απαντά η κυβέρνηση. Αρκεί να το κάνει με τον πρέποντα τρόπο. Και όσον αφορά τουλάχιστον τα δύο τελευταία δημοσιεύματα στους New York Times και το Politico αυτός ο τρόπος ακολουθήθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο».

Κακώς τα γράφει ο άνθρωπος στο facebook και πάνε χαμένα. Θα μπορούσε να τα κάνει άρθρο στους New York Times.

*Από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook