«…Κοίτα, δεν θα έρχεσαι σε αυτή την αίθουσα να με προσβάλλεις- είμαι ξεκάθαρος;». Με αυτό το λεξιλόγιο και το ύφος είχε απαντήσει ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης στην Ολλανδή δημοσιογράφο Ingeborg Beugel μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να κάνει ερώτηση για τις επαναπροωθήσεις προσφύγων. Η δε ντροπιαστική ερώτηση του «Have you been to Samos?» έγινε αργότερα το ανέκδοτο του διαδικτύου. Η Beugel αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα, μετά από το ανελέητο μπούλινγκ κυβερνητικών αλλά και απειλών μέσω διαδικτύου που δέχθηκε από ακραίους αφού είχε στοχοποιηθεί προηγουμένως από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Η ίδια τακτική ακολουθείται σήμερα με αφορμή τις υποκλοπές, ένα σκάνδαλο που στο κάδρο έχει τον πρωθυπουργό της χώρας, πρώτη φορά τόσο εκτεθειμένο διεθνώς. Οι δημοσιογράφοι του Politico, των New York Times και οποιουδήποτε άλλου μέσου αντιμετωπίζονται σαν εχθροί της χώρας, συνεργάτες του ΣΥΡΙΖΑ, υβρίζονται με λεξιλόγιο καφενείου από βουλευτές της ΝΔ. Μήπως θέλει ο κ. Μητσοτάκης να τους διώξει κι αυτούς από τη χώρα; Είναι τόσο αφελής που έχει βαλει απέναντι του όλα τα ΜΜΕ, ακόμα και την Ένωση Ξένων Ανταποκριτών; Μήπως δεν τον ενδιαφέρει τίποτα εκτός από την εσωτερική εκλογική πελατεία; Ή μήπως τελικά ο πανικός ανέδειξε το μέγεθος της αυταρχικότητας και της αλαζονείας;

Το σίγουρο είναι, πως η σύγκριση ανάμεσα στη λίστα Πέτσα που αποσιωπά το σκάνδαλο και τον διεθνή τύπο που το παρουσιάζει στο αληθινό του μέγεθος, ξεγυμνώνει επικίνδυνα τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του. Και το μόνο εύκαιρο χαρτί για κατανάλωση είναι αυτό του «ανθελληνισμού». Ανθέλληνες όσοι μιλούν για τα δικαιώματα των προσφύγων, ανθέλληνες κι εκείνοι που αρθρογραφούν ενάντια στο σκάνδαλο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Για να μην κατηγορηθείς ως ανθέλληνας σε αυτή τη χώρα, πρέπει να ταυτιστείς με την κυβέρνηση, να αποδεχτείς κάθε σκοτεινή, εγκληματική και παράνομη πρακτική της. Αυτή είναι η «δημοκρατία» που πρεσβεύουν.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που ταυτίζονται τόσο με την κυβέρνηση, ώστε έσπευσαν όχι απλά να χαρακτηρίσουν ως ανθελληνικό το άρθρο του Κλαπ στους NYT, αλλά και να του απαντήσουν.  Πρώτος ο Απ. Δοξιάδης που απεχθάνεται -όπως γράφει στο άρθρο που αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν οι NYT και διαβάσαμε στην Καθημερινή- τις υποκλοπές, αλλά κρίνει πως το άρθρο δημιουργεί την ψευδή εικόνα του για τη σημερινή Ελλάδα ως ένα σκοτεινό, αντιδημοκρατικό κράτος (!). Τον ενοχλησαν κι άλλα τον κ. Δοξιάδη,  όπως το γεγονός ότι ο Κλαπ αναφέρει ότι η κυβέρνηση προσπάθησε να συγκαλύψει την υπόθεση Λιγνάδη, το ότι δεν ανέφερε ότι … εντάξει υποκλοπές γίνονται γενικά, εδώ τον ίδιο λέει τον παρακολουθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση! Θα μπορούσε να είναι για γέλια η κατάσταση, αν δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη.

H Σώτη Τριανταφύλλου από τη μεριά της έγραψε για την κατάντια των NYT που δεν δίνει έμφαση στην ερευνα αλλά στην αρθρογραφία, όμως για την έρευνα των Reporter United, κουβέντα! Κατακεραύνωσε τη δημοσιογραφία που πέφτει στην παγίδα της επιμονής των στερεοτύπων, λες κι ο αρθρογράφος αναφερόταν στον λαό κι όχι στην κυβέρνηση. Αυτή την ευαισθησία των δύο συγγραφέων, ψάχναμε στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης, όταν τα γερμανικά ΜΜΕ λοιδορούσαν συλλήβδην όλους τους Έλληνες και ο Πάγκαλος επέμενε ότι «μαζί τα φάγαμε». Αλλά τότε «ανθέλληνες» ήμασταν πάλι εμείς που αρνούμασταν το στίγμα του τεμπέλη Έλληνα και  «υπεύθυνοι» αρθρογράφοι ήταν εκείνοι που συμφωνούσαν πως μαζί τα φάγαμε, πως  είμαστε όλοι συνένοχοι για τη χρεοκοπία της χώρας.

Όσοι και όσες πάντως, δεν κρυφακούγαμε μαζί με την κυβέρνηση τον Κουκάκη, τον Μαλιχούδη και τον Ανδρουλάκη, δικαιούμαστε να μιλάμε για αντιδημοκρατική εκτροπή, να σεβόμαστε την έρευνα και την αρθρογραφία του BBC, του Politico των New York Times,  να ζητάμε επίμονα να λειτουργήσουν οι θεσμοί, να καταργηθεί ο νόμος της ΝΔ που προστατεύει τέτοιες πρακτικές, να ερευνηθεί κάθε πτυχή του σκανδάλου και να αναλάβει τις ευθύνες της η κυβέρνηση αντί να ξεκατινιάζονται τα στελέχη της και οι λοιποί εκλεκτοί της, πετώντας λάσπη σε συναδέλφους του διεθνούς τύπου. Ποτέ δεν είναι αργά να σταματήσουν να διασύρουν τη χώρα, αρκετά έχουμε γελοιοποιηθεί.