Παλιά θυμόμασταν απ’έξω τα τηλέφωνα 5-6 αγαπημένων ανθρώπων, τις επετείους των ημερών που κεραυνοβοληθήκαμε από έρωτα, πύρινα βλέμματα, ποιήματα, τραγούδια,  εικόνες και καταστάσεις που έγραφαν μια μικρή ιστορία μέσα μας. Η μνήμη -αν εξαιρέσει κανείς τον ψυχαναγκασμό της παπαγαλίας του αδιόρθωτου εκπαιδευτικού μας συστήματος- ήταν συνυφασμένη με το βίωμα, το συναίσθημα, την εμπειρία.

Ποιός μας πέταξε στην εποχή των δεκάδων pin; Ποιος μας τιμώρησε να ζούμε με το άγχος, πως αν ξυπνήσουμε μια μέρα κι έχουμε ξεχάσει όλους μας τους κωδικούς, θα παγώσουν όλα, από την επικοινωνία μας έως την πρόσβαση μας στον τραπεζικό μας λογαριασμό;

Ο τετραψήφιος αριθμός του κινητού, ο άλλος του συναγερμού, ο διπλός κωδικός του ebanking που αλλάζει για λόγους ασφαλείας κάθε λίγο και που λίγο αφηρημένη να είσαι, επιμένεις να συμπληρώνεις τον παλιό. Ο κωδικός του taxis, του υπολογιστή, του λουκέτου στο γυμναστήριο, του Signal, του Netflix, του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, των λογαριασμών στα social media – που οκ τους έχεις αποθηκευμένους αλλά αν αλλάξεις ξαφνικά συσκευή αποσυνδέεσαι από το σύμπαν και φτου κι απ’την αρχή. Να βρεις νέους κωδικούς, όχι αδύναμους μα ισχυρούς. Πιο πολύπλοκους για να μην σε παραβιάζουν, ενώ ταυτόχρονα αισθάνεσαι ήδη παραβιασμένη από τον ψυχαναγκασμό μιας περιττής απομνημόνευσης αριθμών και συμβόλων. Απαραίτητων κατά τα άλλα για να γίνει η ζωή σου πιο εύκολη.

Ομως, πως να το κάνουμε; Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ξοδεύουμε μνήμη για τα ασήμαντα, όσο κι αν γίνεται συνήθεια σιγά σιγά η κατανάλωση του τίποτα και η καταγραφή αποσπασματικών πληροφοριών. Ούτε για να ζούμε με το άγχος αν ξεμείναμε από φορτιστές κινητών, υπολογιστών και ηλεκτρονικών τσιγάρων.

Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω μια μέρα, και θα έχω ξεχάσει τους δεκάδες κωδικούς της πρακτικής μου ζωής. Θα θυμάμαι  όμως  δεκάδες τραγούδια ως τον τελευταίο στίχο, την τελευταία νότα και τα ποιήματα που αγαπώ. Κάτι θα’χω για παρέα στο αποσυνδεδεμένο μου σύμπαν.