Τεστ πολλαπλής επιλογής – αφού δεν έχουμε από τ’ άλλα. 

Γιατί δεν παθαίνουν μαζικά δυσεντερία τ’ αδέσποτα και τα άγρια, αφού πίνουν διαρκώς βρώμικο νερό και τρώνε απ’ τα σκουπίδια; 

(α) Γιατί «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει». 
(β) Διότι τα ζώα δεν τα πιάνουν τα μικρόβια.
(γ) Γιατί το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι πολύ ισχυρότερο από το ανοσοποιητικό του ανθρώπου. 
(δ) Διότι τα ζώα ανοσοποιούνται («εμβολιάζονται») από μικρά με τη σταδιακή έκθεση στο «βρώμικο» περιβάλλον.

Όποιος δεν βρει τη σωστή απάντηση κόβεται. Όχι γιατί δεν ξέρει Μικροβιολογία, αλλά γιατί δεν ξέρει ότι τα παιδάκια αρχίζουν να αρρωσταίνουν συνεχώς μόλις πάνε στον βρεφονηπιακό σταθμό ή στο σχολείο⋅ ότι τα μικρά κάνουν μόνο πέντε – έξη εμβόλια και όχι εκατόν εξήντα έξη⋅  ότι οι αρρώστιες που ήταν κάποτε «υποχρεωτικές» σήμερα δεν είναι. Αν ανήκει κανείς σ’ αυτή την κατηγορία… διανοουμένων,  δύο τινά συμβαίνουν: ή είναι παντελώς ηλίθιος ή είναι επικίνδυνα εκτός τόπου και χρόνου. Σε κάθε περίπτωση, πτυχίο δεν παίρνει. 

Όχι ότι δεν αρρωσταίνουν τα άγρια ζώα και τα αδέσποτα. Ασφαλώς αρρωσταίνουν. Αλλά όσα άτομα καταφέρουν να αναπτύξουν αντισώματα και ειδικά λεμφοκύτταρα αναρρώνουν κι αποκτούν ανοσία. Όσα δεν το καταφέρουν πεθαίνουν. Ουδέν πρόβλημα όμως. Ο πληθυσμός που απομένει είναι σε μεγάλο βαθμό άνοσος και δεν έχει ανάγκη. Αυτή, εν συντομία και υπεραπλουστεύσει, είναι η «ανοσία της αγέλης». Υπάρχει και άλλη εκδοχή της: «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Αυτό το πήρανε τοις μετρητοίς στο Βασίλειο και τώρα τρέχουν. 

Όποιος αναρωτιέται τί σχέση έχουν όλα αυτά με τη δική μας «αρίστη» κατάσταση δεν έχει παρά να πληκτρολογήσει bbc Greece στο Google. Εκεί θα δει με τα μάτια του ποια πρακτική δημόσιας υγείας εφαρμόζεται στις δομές των προσφύγων. Ποιος συνωστισμός, ποια απολύμανση ποιο «μένουμε σπίτι»; Τουλάχιστον τα ζώα – ή οι Λονδρέζοι – έχουν τη δυνατότητα να φύγουν από ένα βρώμικο περιβάλλον και να πάνε ν’ αράξουν σε μια καθαρή γωνιά. Εδώ μιλάμε για κατάσταση πτηνοτροφείου, με δεκάδες κοτόπουλα φυλακισμένα στο ίδιο κλουβί. Δεν το λέω εγώ. Το bbc το δείχνει. 

Όταν ακούω αυτό το ταξικά ουδέτερο και πολιτικά επαμφοτερίζον «ευάλωτες ομάδες», τρελαίνομαι. Ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού είναι μια ομάδα ανθρώπων, που χωρίς να φταίει κανείς και χωρίς να υπάρχει τρόπος προστασίας τους, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε έναν υγιειονομικό ή περιβαλλοντολογικό κίνδυνο: τα μωρά, οι υπέργηροι, οι καρκινοπαθείς κ.ο.κ. Οι φτωχοί που ζούνε τέσσερις νοματαίοι σε πενήντα τετραγωνικά και πολύ περισσότερο οι πρόσφυγες που διαβιούν σε σκηνές ή προκάτ δεν είναι έτσι απλά ομάδες υψηλού κινδύνου. Είναι ομάδες που κινδυνεύουν επειδή πάνω τους κουβαλάνε μια αδικία. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να προστατευθούν, αν υπήρχε τσίπα. 

Αλλά πού να βρεθεί η τσίπα. Εδώ τους είπαμε εισβολείς. Τώρα ποιούμε την νήσσαν, διότι έτσι όπως είναι κλεισμένοι και εφτασφράγιστοι δεν φαίνεται να μας απειλούν. Έτσι νομίζουμε, αλλά. έχω κακά μαντάτα. Πρώτον, είναι φύσει αδύνατον να περιοριστεί μια μολυσματική νόσος που αναπτύσσεται σε κλειστή κοινότητα εσαεί, εκτός αν επινοήσουμε μια λύση τύπου Σπιναλόγκας. Δεύτερον, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν αρρωστήσουν, θα έχουν χαραγμένο για πάντα στη μνήμη τους το τί τραβήξανε στη Μόρια και αλλού. Τρίτον, για φανταστείτε την οργή των οικογενειών που μπορεί να χάσουν τη μάνα, τον πατέρα ή κάποιο παιδί. Ποιος τους ελέγχει πλέον αυτούς τους ανθρώπους;  

Οι πρόσφυγές είναι το πιο εξόφθαλμο και το πιο ακραίο. Αλλά μήπως ασχολούμαστε με τις άλλες «ευάλωτες ομάδες», δηλαδή τους γέρους στα γηροκομεία ή τους καρκινοπαθείς; Για να καταλάβω δηλαδή. Αν είσαι νοσηλεύτρια ή υπάλληλος σουπερμάρκετ (πραγματικό παράδειγμα) και έχεις ιστορικό καρκίνου του στήθους σου λένε μην έρθεις στη δουλειά μέχρι να περάσει η πανδημία; Αν έχεις διαβήτη σου λένε μην έρθεις στο εργοστάσιο; Αν είσαι τρόφιμος ασύλου ή γηροκομείου σε εξετάζουν εξονυχιστικά και σε ρωτάνε επίμονα αν αισθάνεσαι αδύναμος κι αν έχεις πυρετό κάθε μέρα; Aυτά δεν είναι εφικτά, λένε, γιατί θα καταρρεύσουν η παραγωγή και οι υπηρεσίες. Πάρε λοιπόν μια άδεια ειδικού σκοπού για τρεις-τέσσερις μέρες, μείνε με τα ψιχία αν είσαι στον ιδιωτικό τομέα, κι άμα δεν θες άντε γεια. Δεν θυμάμαι ποιος το ‘πε. Η πανδημία είναι αταξική, αλλά η αρρώστεια και ο θάνατος ταξικότατα!

Να κατανοήσουν όσοι εκπονούν πολιτικές ή δημοσιολογούν το εξής: στο τέλος της ιστορίας δεν θα θυμόμαστε μόνο τον αριθμό των θανάτων ή των διασωληνωμένων, αλλά και τα βάσανα που περάσαμε. Την αγωνία, την εγκατάλειψη, την αδιαφορία. Βάζω στοίχημα. Οι «αγέλες» όσων επιζήσουν, κι εδώ και αλλού, θα έχουν άγρια  ένστικτα και επιθετικά χαρακτηριστικά.