14 Ιουνίου 1811… Γεννιέται η συγγραφέας που έγραψε το πιο δημοφιλές μυθιστόρημα του 19ου αιώνα (και το δεύτερο πιο δημοφιλές βιβλίο εκείνου του καιρού μετά τη Βίβλο) αποδεικνύοντας την βαθιά κοινωνική δυναμική της λογοτεχνίας. Το όνομά του; Η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά…

Η Χάριετ Ελίζαμπεθ Μπίτσερ Στόου γεννήθηκε στο Λίτσφιλντ του Κονέκτικατ και καταγόταν από μια οικογένεια Καλβινιστών με έντονη πολιτική δράση. Έχασε την μητέρα της σε ηλικία μόλις 5 ετών μα ταυτιζόμενη ‘με τους ορφανούς του κόσμου’ έγραψε 30 βιβλία, μεταξύ των οποίων μυθιστορήματα, τρία ταξιδιωτικά απομνημονεύματα και συλλογές άρθρων και επιστολών. Είχε επιρροή τόσο με τα γραπτά της όσο και με τις δημόσιες θέσεις και συζητήσεις της για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχή της.

Η Χάριετ εγγράφηκε στο Γυναικείο Σεμινάριο του Χάρτφορντ που διεύθυνε η μεγαλύτερη αδερφή της Κάθριν και  έλαβε την απαγορευμένη για τα κορίτσια παραδοσιακή ακαδημαϊκή εκπαίδευση. Ωστόσο, αυτό που της επέτρεψε να συμπάσχει πιο ενεργά με τους σκλάβους ήταν η απώλεια του δεκαοκτώ μηνών γιου της, Σάμιουελ: “Έχοντας βιώσει την απώλεια κάποιου τόσο κοντινού μου προσώπου, μπορώ να συμπονήσω όλους τους φτωχούς, ανίσχυρους σκλάβους …

Το 1850, η Stowe έγραψε στον Gamaliel Bailey, συντάκτη του εβδομαδιαίου περιοδικού κατά της δουλείας The National Era, ότι σχεδίαζε να γράψει μια ιστορία για το πρόβλημα της δουλείας: «Νιώθω τώρα ότι έχει έρθει η ώρα που ακόμη και μια γυναίκα…που μπορεί να πει μια λέξη για την ελευθερία και την ανθρωπότητα είναι υποχρεωμένη να μιλήσει… Ελπίζω ότι κάθε γυναίκα που ξέρει να γράφει δεν θα σιωπήσει» Το βιβλίο προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών και φούντωσε το κίνημα κατά της δουλείας στον Βορρά όσο και το μίσος για την ίδια στον Νότο. Τα ονόματα δύο χαρακτήρων από το μυθιστόρημα έχουν γίνει μέρος της κοινής μας πολιτιστικής κληρονομιας- του σκλάβου, θείου Τομ, και του κακού σκλάβου ιδιοκτήτη, Σάιμον Λεγκρέ…

Το 1832, σε ηλικία 21 ετών, η Χάριετ Μπίτσερ μετακόμισε στο Σινσινάτι του Οχάιο. Εκεί, εντάχθηκε στο Semi-Colon Club, ένα λογοτεχνικό σαλόνι και κοινωνική λέσχη με ‘πολιτική χροιά, όπως η πόλη ‘έβραζε’, αφού οι εμπορικές και ναυτιλιακές επιχειρήσεις του Σινσινάτι στον ποταμό Οχάιο ανθούσαν, προσελκύοντας πολλούς μετανάστες, συμπεριλαμβανομένων πολλών σκλάβων, κυνηγών επικηρυγμένων που τους αναζητούσαν και Ιρλανδών μεταναστών που δούλευαν στα κανάλια και τους σιδηροδρόμους της πολιτείας. Το 1829 οι Ιρλανδοί επιτέθηκαν στους μαύρους, καταστρέφοντας τις γειτονιές τους, προσπαθώντας να χτυπήσουν τους ανταγωνιστές τους στον αγώνα για το μεροκάματο. Η Beecher συνάντησε αρκετούς Αφροαμερικανούς που είχαν υποφέρει σε αυτές τις επιθέσεις και η εμπειρία τους συνέβαλε στο να γράψει. Η ίδια πήρε μέρος στον αγώνα κατά της δουλείας στις ΗΠΑ. Το βιβλίο μεταφράστηκε σε δεκάδες γλώσσες και «μεγάλωσε» γενιές αναγνωστών σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα.

Υγ 19 Ιουνίου 1865 – Στο Γκάλβεστον του Τέξας, κατά την άφιξη των στρατευμάτων της Ένωσης, ο Ταγματάρχης Γκόρντον Γκρέιντζερ διάβασε τη Γενική Διαταγή Νο. 3: «Ο λαός του Τέξας ενημερώνεται ότι, σύμφωνα με μια διακήρυξη από το Εκτελεστικό Όργανο των Ηνωμένων Πολιτειών Πολιτεία όλοι οι σκλάβοι είναι ελεύθεροι. Αυτό συνεπάγεται απόλυτη ισότητα προσωπικών δικαιωμάτων και δικαιωμάτων ιδιοκτησίας μεταξύ πρώην κυρίων και σκλάβων…» Ως αποτέλεσμα, εκτιμάται ότι 250.000 σκλάβοι Αφροαμερικανοί στο Τέξας ελευθερώθηκαν τελικά.

Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, καθώς η Χάριετ Μπίτσερ Στόου συστηνόταν στον Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν, φέρεται να της είπε: «Εσύ λοιπόν είσαι η μικρόσωμη γυναίκα που έγραψε το βιβλίο που έκανε αυτόν τον πόλεμο μεγάλο».