17 Νοέμβρη 2021. Μεγάλη και βαριά επέτειος, αλλά και μέρα όπως όλες οι άλλες για πολύ κόσμο, business as usual, η μέρα που χάθηκε μπροστά στα μάτια μας η μικρή Όλγα, ένα αθώο παιδί 8 χρονών.

Μια ακόμη είδηση που ειπώθηκε ανάμεσα στις άλλες ειδήσεις, που ενώ έκανε αίσθηση ξεχάστηκε αμέσως γιατί δεν συνοδεύτηκε από πρωτοσέλιδα, δεν ακολούθησαν follow up, ούτε ρεπορτάζ πρώτης γραμμής για τις εξελίξεις της υπόθεσης.

Ανατριχιαστικές οι λεπτομέρειες και δυστυχώς ακόμη πιο ανατριχιαστικές οι αντιδράσεις σε σοβαρή μερίδα των social media. Άφθονος whataboutism-ος μαζί με οχετούς ρατσισμού, μισανθρωπιάς, υφέρποντος και φανερού φασισμού, να ξεπλυθούν συνειδητά και ασυνείδητα η εγκληματική αμέλεια και η αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή.

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» σε όλο του το μεγαλείο: Το κοριτσάκι έφταιγε, οι γονείς του έφταιγαν, κάνουν επίτηδες πολλά παιδιά, τι δουλειά είχε εκεί, ήταν μικρό και δεν το είδαν, τι φταίνε οι άνθρωποι, την δουλειά τους κοίταγαν, ήθελαν να το φοβίσουν το παιδί γιατί τους κλέβουν, ένα ατέρμονο και χυδαίο γαϊτανάκι, μνημείο διαστρεβλωμένης λογικής.

Που να περάσει απ’ τα’ άρρωστα μυαλά ότι η Όλγα ήταν ένα παιδί σαν όλα τα οκτάχρονα παιδιά, με φωτεινά ματάκια, με το μυαλό στο παιχνίδι, με το χαμόγελο στο προσωπάκι, η ίδια η χαρά της ζωής. Αυτοί που έγιναν η αιτία του χαμού της, τυφλωμένοι, δεν είδαν τίποτε, δεν είδαν το παιδί, αρνήθηκαν ηθελημένα να δουν το παιδί, είδαν ένα «βρώμικο» γυφτάκι. Είναι η ωμή πραγματικότητα και ενοχλεί αφόρητα.

Ανθρωπιά; Γονεϊκά ένστικτα; Σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή; Τα συνέθλιψε όλα η σιδερένια πόρτα. Ξανά και ξανά, αδυσώπητα.

Όχι ρε διάολε! Η μικρή Όλγα ήταν 8 χρονών, καμάρι των γονιών της, πλάσμα αγαπημένο και ιερό, μαγιά για ένα καλύτερο αύριο. Την στερήθηκαν οι γονείς και η οικογένεια της, αλλά και εμείς, όλη η κοινωνία, βάναυσα, αναίτια.

Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν η μικρή Όλγα όταν μεγάλωνε, τι όνειρα θα έκανε, πόσο ψηλά θα πέταγε, που θα έφτανε, τι θα κατάφερνε ή δεν θα κατάφερνε. Μεγάλο και βαρύ το κρίμα.

Όμως μπορούν και πρέπει να απαντηθούν όλα τα ερωτήματα που κατέγραψε η κάμερα. Είναι πλέον δουλειά της δικαιοσύνης, και των συνηγόρων της οικογένειας. Χρειάζεται συμπαράσταση στο έργο τους και να παρακολουθούμε τις εξελίξεις.

Οι ένοχοι πρέπει να βρεθούν και να τους αποδοθούν τα δέοντα, να σπάσει η ένοχη ομερτά της σιωπής, όχι μόνο μέσα στο εργοστάσιο της αλευροποιίας Σαραντόπουλου αλλά κι έξω απ’ την πόρτα του.

Η ένοχη σιωπή που εκτρέφει τον ρατσισμό και τον φασισμό, που διαχωρίζει τα παιδιά και τους ανθρώπους ανάλογα με το που γεννήθηκαν και τι καταγωγή έχουν, που απάνθρωπα και άδικα τσακίζει ζωές, πρέπει να σπάσει κι αυτή. Ακατόρθωτο; Όχι. Δύσκολο; Ναι (αλλά κάποια στιγμή θα πάψει να είναι).

Ότι κι αν γίνει όμως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Ας βάλουμε φέτος στο χριστουγεννιάτικο δέντρο ένα παραπάνω στολίδι για τη μικρή Όλγα. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε στη μνήμη της.

* Ο Δημήτρης Πασχάλης είναι Συντονιστής της Παναττικής Γραμματείας των Οικολόγων ΠΡΑΣΙΝΩΝ