Σάν σήμερα η η κυβέρνηση Καραμανλή παραδίδει τον Ρολφ Πόλε στις γερμανικές αρχές και στον Χέλμουτ Σμιτ.

Αρχές της άνοιξης του ’76 νοικιάσαμε, πέντε φίλοι μαζί, ένα μεγάλο σπίτι στην οδό Εμμ. Μπενάκη 87α. Ο Νίκος Μπαλής, ο Άγγελος Μαστοράκης, ο Γιώργος Κακουλίδης, η Σοφία Βλάχου, κι εγώ. Το ονομάσαμε, “το κοινόβιο της Μπενάκη”. Λίγo αργότερα ήρθε και η Χαρά Πελεκάνου στην παρέα μας. Περάσαμε μερικούς μήνες άκρως δημιουργικούς και ερωτικούς και με συνεχείς παρακολουθήσεις της Ασφάλειας. Μέχρι και διαμέρισμα είχανε νοικιάσει ακριβώς απέναντι για να μας παρακολουθούν καλύτερα

Το καλοκαίρι του ίδιας χρονιάς, στις 22 Ιουλίου, με τη συνδρομή των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, συνελήφθη στην πλατεία Συντάγματος ο Ρολφ Πόλε που τον προηγούμενο χρόνο είχε απελευθερωθεί από τις γερμανικές φυλακές μαζί με άλλους τέσσερις κρατούμενους, κατόπιν ανταλλαγής με τον υποψήφιο δήμαρχο του Δυτ. Βερολίνου, χριστιανοδημοκράτη Πέτερ Λόρεντς, που είχε απαχθεί από την οργάνωση «Κίνημα 2 Ιούνη».

Ο Πόλε στην αρχή είχε καταφύγει στην Υεμένη μαζί με τους  συντρόφους του, ενώ αργότερα ήρθε κρυφά στην Ελλάδα. Η γερμανική κυβέρνηση, που είχε δώσει τις πληροφορίες στις ελληνικές αρχές για να τον συλλάβουν, αμέσως μετά τη σύλληψη αξίωσε την έκδοσή του στη Γερμανία.

Από την επόμενη κιόλας ημέρα της σύλληψης του Πόλε, το κοινόβιο της οδού Μπενάκη μετατράπηκε σε  «Επιτροπή για την Απελευθέρωση του Ρολφ Πόλε» και όλοι μας δουλέψαμε τους επόμενους μήνες για να εμποδίσουμε την έκδοσή του στη Γερμανία των λευκών κελιών. Κοντά μας ήρθε σαν τον παφλασμό ενός μεγάλου κύματος ένας κόσμος από τις συνοικίες, νέοι άνθρωποι αγριεμένοι με κάποιες γενικές ελευθεριακές και αναρχικές ιδέες στο μυαλό που δεν είχαν μέχρι τότε ξαναβρεθεί, και αναπτύχθηκε ένα πρωτοφανές κίνημα συντροφικότητας, συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς το γερμανό σύντροφο –έτσι νιώθαμε τον Ρολφ– με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που σφράγισαν όλο εκείνο το καλοκαίρι και την εποχή που ακολούθησε. Ο Νικόλας πέρναγε όλη τη νύχτα στη γραφομηχανή για να γράψει τις προκηρύξεις και ο Μάκης στη μονταζιέρα για να στήσει τις αφίσες.

Ο Σάκης ο καρχαρίας φώναζε: «Αφήστε τα όλα σε μένα! Εγώ, μόνος μου θα τα κάνω όλα!». Η Χαρά, ο Άγγελος, ο Γιώργος, η Σοφίτσα, δεκάδες νέα πρόσωπα, όλοι τους διψασμένοι για προσφορά, να βοηθήσουν, να τρέξουν, να κάνουν αφισοκολλήσεις, να μοιράσουν προκηρύξεις. Σπάνια και πού κάποιος μαγείρευε και τρώγαμε λίγο φαḯ, αλλά πού μυαλό για αυτά. Ο κόσμος ήταν όλη μέρα στους δρόμους.

Λίγες ημέρες μετά άρχισαν και οι πρώτες συλλήψεις και δίκες μελών της «Επιτροπής για την Απελευθέρωση του Ρολφ Πόλε».  Συγκεκριμένα, η Επιτροπή είχε προγραμματίσει για τις 30 Ιουλίου μεγάλη  συγκέντρωση συμπαράστασης στα Προπύλαια με αίτημα να δοθεί άσυλο στον πολιτικά διωκόμενο σύντροφο, αλλά η αστυνομία είχε από νωρίς καταλάβει το χώρο και δεν επέτρεψε την προγραμματισμένη συγκέντρωση ούτε και την πορεία στη συνέχεια. Ο κόσμος εξαγριώθηκε, οι αστυνομικοί άρχισαν να απωθούν τους διαδηλωτές προσπαθώντας να διαλύσουν τη συγκέντρωση και τέλος επιτέθηκαν σε όσους αρνούνταν να αποχωρήσουν. Έτσι άρχισαν βίαια επεισόδια που γενικεύθηκαν και μεταφέρθηκαν αργότερα στα Εξάρχεια όπου και γίνανε κάπου 90 προσαγωγές νεαρών, από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν «του χώρου». Ακούσαμε μάλιστα ότι κλήθηκε εσπευσμένα ο καφετζής της πλατείας (επίσημος χαφιές της Ασφάλειας) να πάει στη ΓΑΔΑ για «αναγνώριση» όπου και υπέδειξε περισσότερα από 60 μέλη της Επιτροπής σαν συμμετέχοντες στα επεισόδια. Την επομένη οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο, η δίκη όμως,  μετά από αίτημα των δικηγόρων της Επιτροπής, αναβλήθηκε.

Στο σπίτι της Μπενάκη γίνονταν πλέον καθημερινές συναντήσεις όπου οργανώνονταν οι πολιτικές δράσεις μας. Οι άθλιες φυλλάδες άρχισαν να γράφουν για Μολούκους τρομοκράτες που έρχονταν οπλισμένοι στο κοινόβιο της Μπενάκη για να πάρουν μέρος στην απελευθέρωση του Πόλε.

Η δίκη κράτησε όλο το καλοκαίρι και συνοδευόταν πλέον από καθημερινές πορείες  συμπαράστασης στο κέντρο της Αθήνας από την πλευρά της Επιτροπής,  που συχνά κατέληγαν σε συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και σε συλλήψεις μελών της Επιτροπής. Εγώ περνούσα την ημέρα μου όλη στη δίκη που γινόταν στις γυναικείες φυλακές του Κορυδαλλού παρέα με τον Ρολφ Πόλε του οποίου ήμουν ο διερμηνέας. Τον Πόλε τον γνώριζα από την εποχή που, σπουδαστής ακόμα στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, τέλη της δεκαετίας ’60, εργαζόταν εθελοντικά σαν νομικός σύμβουλος της Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης. Την εποχή εκείνη το φοιτητικό κίνημα πρωτοστατούσε στους κοινωνικούς αγώνες σε Ευρώπη και Αμερική και με την ιδιότητα του νομικού συμβούλου ο Ρολφ είχε βοηθήσει άπειρους νέους που διώκονταν δικαστικά από την εξουσία. Σε όλη τη διάρκεια της δίκης ο Πόλε παρέμενε απόλυτα ψύχραιμος, ένας γλυκός άνθρωπος αφιερωμένος στις ιδέες, αλτρουιστής και ελευθεριακός μέχρι το μεδούλι. Του μετέφερα καθημερινά την ατμόσφαιρα αλληλεγγύης και συμπαράστασης από τον έξω κόσμο και ένιωθε βαθειά ευγνωμοσύνη.

Στο κοινόβιο της Μπενάκη, ο Νίκος, η Σοφίτσα, ο Άγγελος, η Χαρά, ο Γιώργος, ο Κυριάκος, η Φιλιώ, ο Χρήστος, ο Βασίλης, όλη η παρέα των αγαπημένων ανθρώπων που ήταν και η ψυχή της «εΕπιτροπής για την Απελευθέρωση του Ρολφ Πόλ», συνέχιζαν τη δουλειά. Καθημερινές συναντήσεις στο σπίτι, αργότερα τα απογεύματα διαδηλώσεις ή πορείες στο κέντρο, μάζεμα υπογραφών  στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο, κόλλημα αφισών, μοίρασμα προκηρύξεων, και στο σπίτι συντονισμός της νομικής υπεράσπισης και ξανά κουβέντες, κουβέντες ατέλειωτες…

Στις 18 του Αυγούστου είχαμε και νέα δίκη 12 μελών της Επιτροπής που είχαν συλληφθεί το προηγούμενο βράδυ με τις συνήθεις κατηγορίες, απείθεια κατά της αρχής, παρακώλυση συγκοινωνιών, έργω εξύβριση, φθορές ξένης περιουσίας κλπ. η οποία πήρε επίσης αναβολή.

Από τη δίκη του ο Ρολφ Πόλε δεν περίμενε  πολλά. Γνώριζε ότι οι πολιτικές πιέσεις προς τη Δεξιά και άκρως συντηρητική κυβέρνηση του Καραμανλή ήταν ασφυκτικές από την Ομοσπονδιακή Γερμανία. Κι όταν τον Σεπτέμβριο του 1976, έφτασε η ώρα της απολογίας του ο Ρολφ απήγγειλε στο δικαστήριο τους στίχους ενός τραγουδιού του γερμανικού ροκ συγκροτήματος «Ton, Steine, Scherben» (1971) με τίτλο «Το όνομά μου είναι Άνθρωπος» και μας συγκλόνισε:

Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες

και έχω πολλές αδελφές κι έχω πολλά αδέλφια

Ο πατέρας μου είναι μαύρος κι η μάνα μου κίτρινη

τα αδέλφια μου είναι κόκκινα κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες.

Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων,

και το όνομά μου είναι Άνθρωπος!

Και ζω απ’ το φως και ζω απ’ την αγάπη

Και ζω απ’ τον αέρα και ζω απ’ το ψωμί

Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω

Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.

Κι έχουμε έναν εχθρό, που μας στερεί τη μέρα

Ζει απ’ τη δική μας τη δουλειά

Και ζει απ’ τη δύναμή μας

Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει

Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.

Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων

Κι έχει πολλά ονόματα.

Και ξέρω, θα αγωνιστούμε

Και ξέρω, θα νικήσουμε

Και ξέρω, θα ζήσουμε

Και θ’ αγαπηθούμε

Κι ο πλανήτης Γη

Σ’ όλους μας θ’ ανήκει

Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται

Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια

Γιατί έφτασε η ώρα.

Την επόμενη ημέρα στο Εφετείο ανακοινώθηκε η απόφαση του δικαστηρίου, που απέρριπτε το γερμανικό αίτημα για επιστροφή του Ρολφ Πόλε στα περιβόητα «λευκά κελιά» όπου το 1974 είχε πεθάνει ο Χόλγκερ Μάιντζ και 2 μήνες πριν η Ουλρίκε Μάινχοφ. Η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου υπήρξε μια μεγάλη νίκη για εμάς όλους, έτσι το νιώσαμε. Αναγνώριζε πως τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνταν ο Πόλε είχαν πολιτικό χαρακτήρα και τρεις από τους πέντε δικαστές του Εφετείου με την απόφαση αυτή αντιτάχθηκαν στην έκδοσή του στις γερμανικές αρχές.

Αρχές του Σεπτέμβρη επαναλήφθηκε η δίκη όσων είχαν συλληφθεί στις τελευταίες εκδηλώσεις συμπαράστασης στον Πόλε και αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι, άλλοι με  αναστολή κι άλλοι με αθώωση. Όμως, λίγες ημέρες μετά, ο εισαγγελέας άσκησε έφεση στην απόφαση του Εφετείου για τον Πόλε και η συζήτηση για το θέμα παραπέμφθηκε στον Άρειο Πάγο. Στους δρόμους της Αθήνας  γίνονταν καθημερινά, πορείες, ταραχές και συλλήψεις, ενώ ο  Άρειος Πάγος αποφάσισε τελικά την έκδοσή του και την 1η Οκτώβρη, δύο μέρες πριν από τις γερμανικές εκλογές του Οκτώβρη 1976, ο Πόλε παραδόθηκε στους Γερμανούς αστυνομικούς. Όλη η ιστορία φαινόταν στημένη, ακόμη και ο αστικός τύπος έγραφε για το πολιτικό δώρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή προς τον Χέλμουτ Σμιτ, που κέρδισε τελικώς τις εκλογές, και για  πιθανά πολιτικά ανταλλάγματα.

Όμως για όλους εμάς υπήρξε μια μεγάλη εμπειρία, γιατί καταλάβαμε πως παρεμβαίνοντας κινηματικά μπορούμε να αλλάξουμε λίγο ή και πολύ τον ρου της ιστορίας. Κι όπως έχει γράψει ο αγαπημένος φίλος Μιχάλης Πρωτοψάλτης: «Οι κινητοποιήσεις αυτές, παρά την τελική ατυχή τους έκβαση, υπήρξαν πολύτιμες για το αναρχικό κίνημα αφού για πρώτη φορά ήλθαν σε επαφή με την πραγματική πολιτική, αλλά και με τη ρεπλίκα της πολιτικής που τότε ήταν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, όπως σήμερα είναι τα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Κι όπως και να ‘χει, η υπόθεση Πόλε επιβεβαίωσε την πολιτική συγκρότηση του νεαρού αναρχικού κινήματος, τη δυνατότητά του να αναδεικνύει ζητήματα και να δημιουργεί γεγονότα».

Ο Πόλε μετά την έκτιση της ποινής του στη Γερμανία επέστρεψε το 1984 στην Ελλάδα, παντρεύτηκε την Κατερίνα Ιατροπούλου που υπήρξε μέλος της  «Επιτροπής για την Απελευθέρωση του Ρολφ Πόλε» και μία από τις δικηγόρος του στο Εφετείο, και έμεινε στην Ελλάδα. Το 2002 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Το όνομά μου είναι άνθρωπος» όπου μιλάει εφ’ όλης της ύλης για τη ζωή και τα πιστεύω του.

Την επόμενη χρονιά, τον Οκτώβρη του 1977, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, ποινικοποιώντας την ελευθερία του λόγου ξεκίνησαν πογκρόμ διώξεων, συλλαμβάνοντας και προφυλακίζοντας όλους τους εκδότες των αναρχικών περιοδικών της εποχής: το Νίκο Μπαλή, τον Κυριάκο Βασιλειάδη, τον Ηρώδη Μπακογιάννη, το Μιχάλη Πρωτοψάλτη και μαζί το Νικόλα Άσιμο για τα τραγούδια του καθώς και τους τροτσκιστές Γιάννη Φελέκη και Πέτρο Λινάρδο Ριλμόν, που εξέδιδαν μια τροτσκιστική εφημερίδα. Τους απέδωσαν την ηθική αυτουργία στα επεισόδια που είχαν γίνει στην Αθήνα μετά τον ομαδικό θάνατο των τελευταίων μελών της RAF, Αντρέα Μπάαντερ, Γκούντρουν Έσλιν και Γιαν Καρλ Ράσπε στα λευκά κελιά του Στάμχάιμ, ενώ απέλασαν τη γερμανίδα Σουζάνα Μπάουσινγκερ που ζούσε στην Αθήνα και είχε φυλακιστεί στη διάρκεια της χούντας για την αντιδικτατορική της δράση. Τρία χρόνια αργότερα έμελλε να συλληφθεί και ο Λεωνίδας Χρηστάκης για το Ιδεοδρόμιο και την τρομοκρατική του πέννα ως αυτουργός της τρομοκρατίας…

Κι όλους αυτούς τους αγαπημένους, φίλους που το όνομά τους είναι Άνθρωπος, με τη βαθύτερη σημασία της λέξης, προσπάθησα απόψε να τους φέρω εδώ κοντά σας για να τους μάθετε κι εσείς και να πορεύεστε πιο πλούσιοι και πιο έμπειροι…

Πηγή: romvos.wordpress.com