Tα βιβλία είναι αδιαμφισβήτητα από τους καλύτερους φίλους του ανθρώπου. Έχουν την δύναμη να σε ταξιδέψουν νοερά και να σε κάνουν να «χαθείς» μέσα στις σελίδες τους. Για να ξεκινήσει ευχάριστα η εβδομάδα, σας παρουσιάζουμε τα ευπώλητα λογοτεχνικά βιβλία του ΙΑΝΟΥ.
 
ΑΡΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ
ΠΑΤΡΙΔΑ,  Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

 
Η Πατρίδα, το µεγάλο µυθιστόρηµα της Χώρας των Βάσκων, είναι το µεγάλο µυθιστόρηµα της εποχής µας. Η ιστορία δύο πάλαι ποτέ στενά συνδεδεµένων οικογενειών, που κατασπαράχθηκαν µέχρι θανάτου, είναι η καρδιά της Πατρίδας του Αραµπούρου, που ανατέµνει τα γεγονότα τριάντα χρόνων στη Χώρα των Βάσκων, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έως το 2011, όταν η εθνικιστική και αυτονοµιστική οργάνωση ΕΤΑ (Euskadi Ta Askatasuna) ανακοίνωσε την οριστική παύση της ένοπλης δράσης. Την ηµέρα που η ΕΤΑ καταθέτει τα όπλα, η Μπιττόρι πηγαίνει στο νεκροταφείο για να ανακοινώσει στον άντρα της πως αποφάσισε να γυρίσει στο χωριό και στο σπίτι τους, που εκείνη εγκατέλειψε µετά τον θάνατό του. Θα καταφέρει να συµβιώσει µε όσους την παρενοχλούσαν πριν και µετά τη δολοφονική επίθεση που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή τη δική της και της οικογένειάς της; Θα καταφέρει να µάθει ποιος ήταν ο κουκουλοφόρος που µια βροχερή µέρα σκότωσε τον άντρα της, στον δρόµο για τη δουλειά του; Η παρουσία της Μπιττόρι θα διαταράξει την επιφανειακή ηρεµία του χωριού, κυρίως της γειτόνισσάς της, της Μίρεν, άλλοτε στενής φίλης της και µητέρας του Χόσε Μάρι, ενός φυλακισµένου τροµοκράτη και ύποπτου για τους χειρότερους φόβους της Μπιττόρι. Τι συνέβη ανάµεσα σ’ εκείνες τις δύο γυναίκες; Τι δηλητηρίασε τη ζωή των παιδιών και των συζύγων τους, τόσο δεµένων στο παρελθόν; Με τις συγκαλυµµένες ρήξεις και τις ακλόνητες πεποιθήσεις της, µε τις πληγές και τις παλικαριές της, η παράφορη ιστορία της ζωής τους πριν και µετά το χάσµα που άνοιξε ο θάνατος του Τσάτο µάς µιλάει για το ανέφικτο της λήθης και για την ανάγκη της συγχώρεσης σε µια κοινωνία διαιρεµένη από τον πολιτικό φανατισµό.

Δείτε το εδώ

ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗ ΜΑΡΙΑ
ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑΝ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Ο έως χτες άγνωστος, ο άλλος· ο όποιος άλλος, ο διαφορετικός, κάποιος µε άλλο χρώµα, άλλη θρησκεία, άλλη πατρίδα, άλλο πολιτισµό, άλλες συνήθειες, άλλη ζωή. Τέσσερις ιστορίες, όπου το ξένο εισδύει στο οικείο άλλοτε σαν επισκέπτης, άλλοτε σαν εισβολέας, συχνά ενοχλητικός, καµιά φορά προκλητικός ή αλλόκοτος, κάποτε γοητευτικός ή ερωτεύσιµος. Ένας Κούρδος µετανάστης από την Τουρκία στο Λαύριο, µια µουσουλµάνα από τον κήπο της στην Κοµοτηνή σε πολυκατοικία της Ξάνθης, ένας Ιρανός αρχαιολόγος από την Τεχεράνη στην Αθήνα, ένας πρόσφυγας από τον πόλεµο της Σοµαλίας στην πλατεία Βικτωρίας. Άνθρωποι που έφυγαν απ’ την πατρίδα, τον τόπο, την πόλη τους για να ζήσουν κάπου αλλού όσα δεν πρόλαβαν, δε θέλησαν, δεν µπόρεσαν, δε σκέφτηκαν ποτέ να ζήσουν· όλα όσα δεν έζησαν. Τέσσερις δεκαετίες της Ελλάδας στο πέρασµα από τον 20ό στον 21ο αιώνα. Τέσσερις δεκαετίες ερχοµού προσφύγων και οικονοµικών µεταναστών, κοινωνικής ανακατάταξης, επαναπροσδιορισµού των σχέσεων ανάµεσα σ’ εµάς και στους άλλους, τους άλλους που ζουν από χρόνια δίπλα µας κι αυτούς που ήρθαν κάποτε και συνέχισαν να έρχονται αλλάζοντας το ανθρώπινο τοπίο της χώρας αλλά και τη δική µας µατιά απέναντί τους. Μια αναζήτηση των ορίων ανάµεσα στο οικείο και στο ξένο στην κόψη µιας αόρατης κλωστής, που διαπερνά ρόλους ασαφείς, ρόλους που αλλάζουν κάθε µέρα, κάθε ώρα, ως τη στιγµή που θα αναρωτηθούµε πώς κι αυτός που θεωρούµε ξένο µπορεί να γίνει φίλος, ακόµα κι αδερφός, ή πώς κι εκείνος που θεωρήθηκε φίλος δείχνει στο τέλος άγνωστος, ίσως και αντίπαλος. Και τότε καταρρέουν τα στερεότυπα κι έρχεται η κάθαρση µε τη µορφή της ρήξης ή της συµφιλίωσης.

 
Δείτε το εδώ

ΜΕΓΑΡΙΤΗ ΕΛΕΝΑ
ΠΕΝΤΕ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΠΑΓΟΥ, Εκδόσεις MOMENTUM

Φοβάσαι να μάθεις την αλήθεια; “Προσκυνώ τη Θεία Δύναμη που με κατέστησε ικανό να μιλώ εξ ονόματός της. Προσκυνώ τον Μέγα Αρχιτέκτονα του κόσμου και τον Υιό Του. Υποκλίνομαι στη Βασίλισσα του κόσμου Μαρία, Μητέρα του Θεανθρώπου. Τιμώ με δόξα και συντάσσομαι στις πεποιθήσεις της νόμιμης βασιλίσσης του Αγγλικού Θρόνου, Μαρίας Τυδώρ. Είμαι εδώ εκούσια και θα πολεμήσω για τα ιδανικά που πρεσβεύω. Ορκίζομαι”. Οι φωνές που βγαίνουν από το στήθος τους είναι ψυχρές, σχεδόν παγωμένες. Προσκυνούν τον εσταυρωμένο με λαχτάρα, με μια ακατανίκητη φιλοδοξία μάχης, που είναι φωλιασμένη σαν κουλουριασμένο φίδι κάτω από τα αγαλμάτινα προσωπεία τους. Δεν υπάρχει επιλογή, μόνο μια στυφή προδιάθεση του κακού, της αδιάλλακτης πυράς που θα γιγαντώσει το άλλοθι των πράξεών τους. Η φωτιά θα θεριέψει. Ο Κύριος θα βασιλέψει. Στους αιώνες των αιώνων. Η ζωή της Νόλας Δομίνικου ανοίγεται μπροστά της σαν ένα ξέφωτο. Είναι τελειόφοιτη φοιτήτρια αρχιτεκτονικής στο Παρίσι, έχει αγαπημένους φίλους και έναν σύντροφο που τη λατρεύει. Και το τελευταίο που φαντάζεται, είναι ότι θα ερωτευτεί, πέρα από κάθε λογική και ένστικτο αυτοσυντήρησης, έναν άντρα που θα παγιδεύσει την ίδια και τη ζωή της κάτω από “πέντε στρώματα πάγου”: σε σχέδια κυριαρχίας και εκδίκησης, που πηγαίνουν αιώνες πίσω και αποβλέπουν αιώνες μπροστά, στη συνωμοσία που εξυφαίνει στις σκιές το Τάγμα της Φωτιάς… Φωτιά και Πάγος, Έρωτας και Κυριαρχία, Πίστη και Προδοσία σε ένα μυθιστόρημα φαντασίας που θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα…

Δείτε το εδώ

ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ ΘΟΔΩΡΗΣ
ΛΙΑΝΟΚΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ,  Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
 

 
Μόι μάικα… Μάνα μου…» Της σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο η Αρετή, άνοιξε η μικρή τα βλέφαρά της και την κοίταξε με μάτια μουσκεμένα. «Τη μάνα σου έβλεπες, Βάσιλκα; Τη φώναζες στον ύπνο σου…» «Τη μάνα μου δεν τη θυμάμαι, δεν τη γνώρισα ποτέ, πώς να τη δω;» της αποκρίθηκε σιγαλόφωνα, ανάκατα, μισά ελληνικά, μισά βουλγάρικα. «Εσένα έβλεπα…» συνέχισε με χειλάκια τρεμάμενα. «Εσένα έβλεπα, κυρά δασκάλα…» Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, αδυσώπητος μαίνεται ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες. Γυναίκες της μικρής πατρίδας. Δασκάλες, νοσοκόμες. Σαν την Αρετή, σαν τη Φωτεινή. Κι άγουρα βλαστάρια, με βάσανο μεγαλωμένα, με κίνδυνο αναστημένα. Σαν τη μικρούλα Βάσιλκα, που μάνα δε γνώρισε ποτέ, μια χούφτα μόνο τα χρόνια της, γιομάτα πείνα και κατατρεγμό, οχτώ χρονών παιδί και την έχουν σαρώσει τα δεινοπαθήματα όλου του κόσμου. Σαν τον Μήλιο και την Ανθή, κλωνιά απογυμνωμένα καταμεσής σε άγριο πόλεμο, με σπίτι πυρπολημένο και γονιούς χαμένους στις επιθέσεις των κομιτατζήδων. Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας. Φλόγες που τρεμοσβήνουν στο ξεροβόρι. Φύλλα σκόρπια στο άγιο χώμα της.
 
Δείτε το εδώ

ΜΠΙΟΡΚ ΣΑΜΙΟΥΕΛ
ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ, Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

Χειμώνας 1999. Ένας ηλικιωμένος άντρας επιστρέφει οδηγώντας στο σπίτι του. Ο δρόμος είναι σκοτεινός και παγωμένος και φαίνεται να είναι ο μόνος που κυκλοφορεί αυτή την ώρα. Ξαφνικά οι προβολείς του αυτοκινήτου θα φωτίσουν κάτι σε μικρή απόσταση μπροστά και θα φρενάρει μανιασμένα. Μερικά εκατοστά από το καπό, βρίσκεται ένα νεαρό αγόρι παγωμένο και σε κατάσταση σοκ. Φοράει κέρατα ελαφιού στο κεφάλι του. Απρίλιος 2013. Μια μπαλαρίνα είκοσι ενός χρόνων βρίσκεται άγρια δολοφονημένη, να επιπλέει σε μια ορεινή λίμνη. Στο κοντινό δάσος, οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν μια κάμερα σε τρίποδο, στραμμένη προς το σκηνικό του εγκλήματος. Ο φακός της κάμερας έχει χαραγμένο τον αριθμό 4. Ο ντετέκτιβ Μουνκ θα προσφερθεί να αναλάβει την υπόθεση. Αντίθετα η Μία, κορυφαία ερευνήτρια και συνεργάτιδά του, έχοντας μόλις τελειώσει με την απεξάρτηση έχει έναν και μοναδικό σκοπό: να φροντίσει τον εαυτό της. Ο δολοφόνος όμως φαίνεται να έχει άλλα σχέδια για εκείνη… Καθώς τα θύματα αυξάνονται, το σκηνικό κάθε εγκλήματος είναι λίγο διαφορετικό από το προηγούμενο. Παρουσιάζουν όμως απίστευτες ομοιότητες με παλιές υποθέσεις της Μία. Τα όρια της λογικής της θα δοκιμαστούν, όταν θα δει ένα γνώριμο πρόσωπο στο λεωφορείο. Είναι η αδελφή της η Σίγκρι. Μόνο που αυτό είναι αδύνατον. Έχει το πιστοποιητικό θανάτου που το αποδεικνύει…

Δείτε το εδώ

ΠΑΛΟΜΑΣ ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ
ΕΝΑΣ ΓΙΟΣ, Εκδόσεις OPERA

Ο μπαμπάς μ έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. “Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;” Και είπε: “Την επόμενη φορά που θα σ’ ακούσω να λες μπροστά στους θείους ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις Μαίρη Πόππινς, σου τ ορκίζομαι ότι… σου τ ορκίζομαι ότι…”.

Δείτε το εδώ

ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΑΛΚΥΟΝΗ
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ, Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
 

 
Οι ήρωες της Αλκυόνης Παπαδάκη, σαν μοναχικοί γλάροι, περπατούν μέσα στη βροχή και ζωγραφίζουν εικόνες στην ψυχή μας.
Ένα λυρικό μυθιστόρημα για την αέναη αναμέτρηση μάνας κόρης και τον προδότη έρωτα, αυτόν που διαλέγουμε εμείς…
Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.
Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…
 
Δείτε το εδώ

ΚΟΡΤΩ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΨΥΧΗ, Εκδότης: ΠΑΤΑΚΗΣ

Η Έστερ Κλάιν γεννιέται στο Βερολίνο στις 29 Φεβρουαρίου 1920. Μικροκαμωμένη, εύθραυστη, παράξενη όπως και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Μέσα της όμως κρύβει τεράστια αποθέματα δύναμης. Από νωρίς θα γνωρίσει τη σκληρότητα αλλά και τη στοργή. Η ζωή της διατρέχει τον 20ό αιώνα κάνοντας έναν τέλειο κύκλο: Βερολίνο – Μπούχενβαλντ – Νέα Υόρκη – Βερολίνο. Γνωρίζει την αθλιότητα των ναζιστικών στρατοπέδων χάνοντας ό,τι αγαπούσε περισσότερο. Θα κινδυνεύσει να χάσει μέχρι και την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή της αλλά θα βγει ζωντανή. Αυτός που θα τη σώσει δεν είναι άνθρωπος αλλά ένας σκύλος. Ένας σκύλος που κρύβει ένα μεγάλο μυστικό. Η Έστερ ξαναστήνει τη ζωή της αφιερώνοντάς την στην προστασία των ζώων. Επιτέλους νιώθει ασφαλής. Μέχρι που οι άνθρωποι θα ξαναχτυπήσουν. Θα απαντήσει στο μίσος και στην προκατάληψη με αγάπη. Από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, στην Αμερική του ΜακΚάρθυ και πίσω στο Βερολίνο του Ψυχρού Πολέμου, όπου θα γίνει μάρτυρας της ανέγερσης του Τείχους αλλά και της πτώσης του. Xαράζει τη ζωή της θυμίζοντάς μας τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Δείτε το εδώ

ΦΙΤΖΕΚ ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ, Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

 
Είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας; Δίχως μάρτυρες… H δωδεκάχρονη Γιόζι πάσχει από μια ανεξήγητη ασθένεια. Στη διάρκεια μιας επίσκεψής της στον γιατρό, εξαφανίζεται από το ιατρείο χωρίς κανένα ίχνος. Δεν θα βρεθεί ποτέ. Τέσσερα χρόνια μετά, ο πατέρας της και ψυχίατρος Βίκτορ Λάρεντς έχει αποτραβηχτεί συντετριμμένος σε ένα απομονωμένο νησί της Βόρειας Θάλασσας, προσπαθώντας να διαχειριστεί τον ακατανόητο χαμό της κόρης του… Δίχως Πτώμα… Ο Βίκτορ δέχεται στο νησί την απροσδόκητη επίσκεψη μιας όμορφης άγνωστης. Πρόκειται για μια συγγραφέα, την Άννα Σπίγκελ, η οποία πάσχει από μια σπάνια μορφή σχιζοφρένειας. όλοι οι χαρακτήρες που δημιουργεί στα βιβλία της αποκτούν –κατά τα λεγόμενά της– σάρκα και οστά και αρχίζει να επικοινωνεί μαζί τους. Στην τελευταία ιστορία της έγραψε για ένα νεαρό κορίτσι το οποίο πάσχει από μια άγνωστη ασθένεια και εξαφανίστηκε δίχως ν’ αφήσει ίχνη. Πού βρίσκεται η κόρη του; Είναι δυνατόν μέσα στις ψευδαισθήσεις της Άννα να κρύβονται στοιχεία για τις τελευταίες μέρες της Γιόζι; O Βίκτορ πείθεται να αναλάβει τη θεραπεία της σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την εξαφάνιση της κόρης του. Πολύ σύντομα όμως οι συνεδρίες θα πάρουν δραματική τροπή, καθώς το παρελθόν θα έρθει στο φως, με τρομακτικές συνέπειες. Είναι δυνατόν η απάντηση να βρίσκεται στο αδιανόητο; Η θεραπεία έχει αρχίσει…

Δείτε το εδώ 
 
ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ ΙΩΑΝΝΑ
ΧΙΛΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Κουμπί, κούτελο, τάφος, Βράχος ασκήσεις για δυνατούς λύτες. Ήταν όντως αινίγματα ή ο άγριος θάνατος την είχε κλονίσει τόσο που έχανε το νόημα του τετέλεσται και το μέτρο των τετελεσμένων; Άγγιξε το άσπρο πουκάμισο του Στέλιου, άπλυτο από το καλοκαίρι. Μύρισε λαίμαργα τις κιτρινίλες του ιδρώτα του στις μασχάλες, φίλησε τον γιακά σαν να φιλούσε τον λαιμό του. Εσένα, δεν έχω σκοπό να σε μπουγαδιάσω, ψιθύρισε κι αμέσως μετά κόλλησε στον καθρέφτη. Λαχταρούσε να βρει κατάφατσα εκεί το πρόσωπο του άντρα της, να δει τα ματόκλαδά του να παίζουν, τις φλέβες του λαιμού να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν ολοζώντανες. Θα ακουμπούσε τα δάχτυλά της στο κεφάλι του, θα μετρούσε σωστά το πλάτος του μετώπου, την απόσταση από τα φρύδια ως τις ρίζες των μαλλιών του. Περίμενε, περίμενε, στο τζάμι υπήρχε μόνο το σπασμένο μούτρο της και το θολωμένο βλέμμα της. Αυτή, η Πηγή Βογιατζή, αυτή που διάβαζε τα μάτια των άλλων, καρφώθηκε εκεί για είκοσι λεπτά και δεν μπορούσε να διαβάσει τα δικά της. Ένιωσε το στήθος και το κεφάλι της να καίνε την ίδια στιγμή που τα πόδια της είχαν ολότελα ξυλιάσει, άλλος άνθρωπος από τη μέση και πάνω, άλλος από τη μέση και κάτω. Έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε πέντε λέξεις κοφτά. Δεν ξέρω πού να είμαι.
Δείτε το εδώ