Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει και καμιά φορά γιορτάζει. Και χθες γιόρταζαν την εκκίνηση του Ράλλυ Ακρόπολις τα χαρούμενα πρόσωπα που γέμισαν το ΟΑΚΑ. Μόνο που δεν παρέλειψαν να εκφράσουν και την αποδοκιμασία τους – και μάλιστα με πρωτοφανή αυθορμητισμό και ένταση – μία και μοναδική φορά: στο άκουσμα του ονόματος της κ. Κεραμέως.

Δεκάδες χιλιάδες θεατές και 70 παρά κάτι πληρώματα – με καμιά δεκαριά από αυτά να είναι ελληνικά – βρέθηκαν χθες σε ένα ραντεβού στην Καλογρέζα, σε μία – στην κυριολεξία – παρέλαση αστέρων στο ΟΑΚΑ, με ένα θέαμα που απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως πλήρες αγωνιστικό δρώμενο, αλλά δεν παύει να είναι κάτι εντυπωσιακό. Μιλάμε για αρκετές εργοστασιακές ομάδες και ακόμα περισσότερες ανεξάρτητες συμμετοχές, με εξελιγμένα, εντυπωσιακά αυτοκίνητα και μερικούς από τους καλύτερους οδηγούς του κόσμου. Ήταν μια γιορτή για τους φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού…

Τα χειροκροτήματα που εισέπραξαν οι οδηγοί ήταν πολλά – ιδιαίτερα αυτοί που κατάφεραν να κοντράρουν ο ένας τον άλλο στα ίσα, προσφέροντας εξαιρετικό θέαμα σε ένα περιβάλλον αρκετά «σφιχτό» το οποίο, βέβαια, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια στους οδηγούς να δείξουν τις πλήρεις δυνατότητες των αυτοκινήτων τους. Όπως αυτά που αφήνουν οι «πραγματικές» χωμάτινες ειδικές διαδρομές.

Παρόλα αυτά, το θέαμα-θέαμα και το κοινό έβλεπε, έκρινε και επιβράβευε αναλόγως… Όταν δε ήρθε η ώρα να δείξει τις οδηγικές του ικανότητες ο Γάλλος πολυπρωταθλητής Σεμπαστιάν Λεμπ, αυτό που επακολούθησε απλώς δεν περιγράφεται.

Την ίδια στιγμή οι θεατές αντιμετώπιζαν απλώς αδιάφορα την αναγγελία από τα μεγάφωνα των εκπροσώπων της πολιτικής ηγεσίας που έδιναν τη «σημαία» στα ζευγάρια των αυτοκινήτων στην εκκίνηση. Μέχρι που ακούστηκε το όνομα της κυρίας Κεραμέως! Ήταν σαν κάποιος να πάτησε ένα μαγικό κουμπί δίνοντας το σήμα για μια άλλη εκκίνηση, αυτή των αποδοκιμασιών. Το πού βρέθηκε αυτό το παρατεταμένο «ου» που γέμισε – κυριολεκτικά – το ολυμπιακό στάδιο είναι κάτι που χρειάζεται ανάλυση. Όχι γιατί δεν είναι γνωστές οι αιτίες, αλλά επειδή εκφράστηκε όπως εκφράστηκε σε τόπο και χρόνο που κανείς δεν το περίμενε.

Και που προφανώς το «ου» αυτό το άκουσαν σε δεκάδες χώρες του πλανήτη μέσω των τηλεοπτικών καναλιών που κάλυπταν απευθείας στην εκδήλωση, χωρίς ενδεχομένως να κατάλαβαν που οφείλεται. Ενώ από την άλλη πλευρά έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο πρωθυπουργός μας κάτι κατάλαβε… Ίσως και να μην ήταν τυχαίο που δεν έδωσε το παρών σε αυτή την πανηγυρική έναρξη ο ίδιος αυτοπροσώπως, αλλά άφησε τους υπουργούς του να το κάνουν, ενώ ο ίδιος είχε προηγουμένως κάνει τη δική του, ιδιωτική εμφάνιση η οποία δημοσιοποιηθεί με το γνωστό τρόπο που προβάλλονται όλες οι αυτού του τύπου προστατευμένες εμφανίσεις του κυρίου Μητσοτάκη.

Ήταν ομολογουμένως κάτι που οι διοργανωτές δεν μπορούσαν να το προβλέψουν. Αυτοί σίγουρα επεδίωκαν στο να δημιουργήσουν τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις και στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό. Γιατί ήδη από πέρυσι το Ράλλυ Ακρόπολις έχει περάσει σε μια καινούρια εποχή – και η κυβέρνηση φρόντισε να το αξιοποιήσει πολιτικά στο έπακρο, μετατρέποντας κατά περίπτωση και στο μέτρο του δυνατού κάποιες εκδηλώσεις του σε πολιτικές/προεκλογικές φιέστες.

Βλέπετε, η μεγάλη αυτή διοργάνωση είναι και πάλι ενταγμένη στο περίφημο WRC, δηλαδή στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλλυ, προβάλλοντας την Ελλάδα στο εξωτερικό. Και αυτό καλώς ή κακώς είναι κάτι που πιστώνεται η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη.

Αυτό λοιπόν, η επάνοδος δηλαδή του Ακρόπολις στο καλεντάρι του WRC, είναι ένα ζήτημα το οποίο θα μπορούσε να έχει απασχολήσει την αριστερά όταν ήταν ακόμα κυβέρνηση – όπως θα μπορούσε να την είχε απασχολήσει και ο μηχανοκίνητος αθλητισμός συνολικά. Όπως την απασχόλησε γενικότερα και ο αθλητισμός, και ο πολιτισμός. Γιατί οι αγώνες ράλλυ είναι ένα κομμάτι του μηχανοκίνητου αθλητισμού που απ’ ότι φαίνεται είχε και έχει μια ευρύτερη επιρροή στους απλούς ανθρώπους – φιλάθλους στους οποίους δεν έχουν θέση οι χούλιγκανς…

Θα μπορούσε λοιπόν να ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση που θα έδινε την παλιά του δόξα στο Ακρόπολις – την είχε αυτή την ευκαιρία, αλλά άφησε τη Νέα Δημοκρατία να το κάνει. Η οποία, βεβαίως, γνωρίζοντας την τέχνη του… κάνω την τρίχα τριχιά – και ενίοτε πουλάω τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες – φρόντισε να διαφημίσει αυτή την επιτυχία περίπου ως αποστολή από τη Γη στη Σελήνη. Όπως άλλωστε κάνει με κάθε μεγάλο ή μικρό επίτευγμα της (με ή χωρίς εισαγωγικά η λέξη επίτευγμα, ανάλογα με την περίπτωση).

Σημειώστε στο σημείο αυτό ότι η κυβέρνηση έφτασε να διοργανώσει μέχρι και συνέδριο με φυσική παρουσία σε ξενοδοχείο της Αθήνας τον Φεβρουάριο, εν μέσω περιορισμών κορωνοϊού, προκειμένου να κάνει απολογισμό του αγώνα που είχε διοργανωθεί το προηγούμενο καλοκαίρι. Στο οποίο συνέδριο μάλιστα παρουσιάστηκε και έρευνα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου σχετικά με το βαθμό ικανοποίησης των πολιτών από το ράλλυ Ακρόπολις! Δεν είχαν ξοδέψει δηλαδή χρήματα μόνο για το συνέδριο, αλλά και για έρευνα που θα τους διευκόλυνε να πουν πόσο καλοί και ωραίοι είναι. Ήταν μία κανονικότατη κυβερνητική, νεοδημοκρατική φιέστα… Ενώ δίπλα στην φιέστα βλέπαμε να χορεύουν σε ένα δικό τους πάρτι κάποιοι που έσπευσαν να επωφεληθούν από τον σχετικό προϋπολογισμό. Η «Διαύγεια» είναι εκεί και κάποια πράγματα είναι πολύ εύκολο κανείς να τα δει.

Κλείνοντας θα θέλαμε να θέσουμε ένα ερώτημα: μήπως έχει η αριστερά προκαταλήψεις; Μήπως υπάρχουν «ιδεοληψίες»; Μήπως κάποιοι νομίζουν ότι οι αγώνες ράλλυ είναι για τη μπουρζουαζία και όχι για τον λαό; Είναι άραγε κακό να βλέπει κανείς ανθρώπους να ωθούν τις μηχανές στα όριά τους επιδεικνύοντας κάποιες δικές τους ιδιαίτερες ικανότητες; Είναι κακό το θέαμα που προσφέρουν τα αυτοκίνητα; Και μην πει κανείς ότι προβάλλονται κακά πρότυπα σε σχέση με την οδική ασφάλεια, καθώς αυτό που όλοι μας απολαμβάνουμε είναι το κυνήγι της μέγιστης ταχύτητας. Γιατί μπορείς, παράλληλα με τον αγώνα, να έχεις σε εξέλιξη δράσεις για την οδική ασφάλεια και την ανάγκη συμμόρφωσης με τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Κάτι που με σχετική επιτυχία έκανε η κυβέρνηση – τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο.