Αντίστροφη μέτρηση για το Μουντιάλ και δεν είναι λίγες οι φορές που οι κορυφαίες διοργανώσεις των εθνικών αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων κρίνονται στα πέναλτι. Τα πέναλτι έχουν άπειρες φορές αποδειχτεί η «παγίδα» ακόμη και των πιο κορυφαίων ομάδων καθώς και τα μεγαλύτερα αστέρια του ποδοσφαιρικού κόσμου έχουν δειλιάσει μπροστά στη δοκιμασία από τα 11 βήματα.

Η ιστορία των Μουντιάλ δείχνει ότι μερικές ομάδες (Ολλανδία, Γιουγκοσλαβία, Μεξικό, Ελβετία) είναι «καταραμένες», καθώς έχουν χάσει σχεδόν όλες τις αναμετρήσεις που κρίθηκαν στα πέναλτι. Αναμεσά τους η Αγγλία από την οποία μας έρχεται σχετική με την ψυχολογία των πέναλτι έρευνα. Αυτή η αρνητική προϊστορία, συχνά αποτελεί από ψυχολογικής άποψης, «βαρίδι» για τους επόμενους παίκτες και τείνει να λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για την συγκεκριμένη ομάδα.

Το παράδειγμα της Αγγλίας

Δύο χρόνια αργότερα… ή το ποδοσφαιρικό DNA

Η λύση σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι μία. Οι ποδοσφαιριστές που θα εκτελέσουν τα πέναλτι πρέπει να ξεχάσουν την ύπαρξη του τερματοφύλακα. Ο παίχτης που θέλει να βρει τα δίχτυα θα πρέπει να εστιάσει αποκλειστικά και μόνο στο σημείο που θέλει να στείλει τη μπάλα. Η σχετική μελέτη που κατέληξε στην εν λόγω συμβουλή προς τους αθλητές πραγματοποιήθηκε από τον αθλητικό ψυχολόγο, Γκρεγκ Γουντ του βρετανικού πανεπιστημίου του Έξετερ και σύμφωνα με τη Guardian αναμένεται να δημοσιευτεί στο περιοδικό «Journal of Sports Sciences»

Η μελέτη επισημαίνει ότι το άγχος των ποδοσφαιριστών συχνά «κόβει τα πόδια» γι’ αυτό τονίζεται η ανάγκη οι παίκτες να παραμένουν ήρεμοι και συγκεντρωμένοι προκειμένου να μη διασπάται η προσοχή τους από την παρουσία και τα «κόλπα» του τερματοφύλακα. Την ίδια ώρα, ο Γουντ υποστηρίζει ότι όσο περισσότερο ένας τερματοφύλακας προσπαθεί κάνοντας κινήσεις να διαταράξει τη συγκέντρωση του παίκτη, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να αποκρούσει τη μπάλα.

Τρανό παράδειγμα, ο Ντούντεκ…

«Είμαστε εκ φύσεως προγραμματισμένοι να εστιάζουμε σε εκείνα τα πράγματα του περιβάλλοντός μας που θεωρούμε απειλητικά και σε μια δοκιμασία πέναλτι το μόνο πράγμα που απειλεί την επιτυχή εκτέλεση ενός κτυπήματος, είναι ο αντίπαλος τερματοφύλακας, συνεπώς τείνουμε να εστιάζουμε σε αυτόν και να παρακολουθούμε τις κινήσεις του. Όμως, αντίθετα, θα έπρεπε να κοιτάζουμε εκεί μόνο όπου σκοπεύουμε να στείλουμε την μπάλα και να αγνοούμε τον τερματοφύλακα» εξηγεί ο Γουντ.

«Ο έλεγχος ανήκει στον παίκτη, πρέπει να το συνειδητοποιήσει, να εστιάσει τη ματιά του και να αφήσει τα μάτια του να τροφοδοτήσουν τον εγκέφαλό του με τις αναγκαίες πληροφορίες για το ακριβές χτύπημα της μπάλας» προσθέτει.

Κατά τη διάρκεια της μελέτης διαπιστώθηκε ότι όσο πιο πολύ άγχος είχε ο ποδοσφαιριστής, τόσο περισσότερο εστίαζε στην «απειλή» του, δηλαδή στον αντίπαλο τερματοφύλακα, με συνέπεια να αυξάνονται οι πιθανότητες να στείλει την μπάλα πάνω του ή κοντά του.

Από την άλλη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι τερματοφύλακες τείνουν να εστιάζουν το βλέμμα τους στην ίδια την μπάλα ή στα πόδια του παίκτη απέναντί τους και όχι στο πρόσωπο ή τα μάτια του, άρα είναι μικρή η πιθανότητα να «διαβάσουν» την πρόθεση του αντιπάλου τους για το που σκοπεύει να στείλει την μπάλα. Τα πειράματα έδειξαν ότι όταν οι παίκτες είναι αγχωμένοι, σχεδόν τα μισά (45%) από τα σουτ που έκαναν προς την αντίπαλη εστία, αποκρούσθηκαν από τον τερματοφύλακα, ενώ όταν ήσαν ήρεμοι, μόνο το 20% αποκρούστηκαν κατά μέσο όρο.