Ο καθηγητής Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Δημήτρης Παπανικολάου συνομιλεί με τον επιστημονικό διευθυντή του ΕΝΑ και επίκουρο καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης Νίκο Ερηνάκη αναφορικά με τον βιοπολιτικό ρεαλισμό ως πολιτική και καλλιτεχνική πρακτική, τη διασύνδεση queer θεωρίας και πρακτικής στην Ελλάδα συγκριτικά με το εξωτερικό, τη σχέση ανάμεσα σε διαφορετικότητα και ποικιλότητα, και την έννοια της διασταυρωτικότητας.

Αρχικά προσεγγίζονται πιθανοί ορισμοί του βιοπολιτικού ρεαλισμού, η νοηματοδότηση και εννοιολόγηση του, και πώς εφαρμόζεται σε επίπεδο κοινωνίας και πολιτισμού στη συγχρονία μας. Ποιες είναι οι μορφές εξουσίας που οργανώνουν τη ζωή μας, ποιοι έχουν δικαίωμα εκπαίδευσης και περίθαλψης, ποιοι αποκλείονται από τη λεγόμενη «βιοπολιτική συνθήκη» και «βιοπολιτική διακυβέρνηση»; Επίσης, αναφέρονται ενδεικτικά παραδείγματα μεταφοράς και απεικόνισης της βιοπολιτικής στο πεδίο των καλλιτεχνικών πρακτικών του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας ως σύζευξη λόγου και εικόνας.

Στη συνέχεια, αναλύεται η άρρηκτη διασύνδεση queer θεωρίας και πρακτικής. Πιο συγκεκριμένα, έμφαση δίνεται στη σύνδεση φύλου και σεξουαλικότητας, στις queer κοινωνικές και κοινοτικές πρακτικές ως χώρο διεκδίκησης της σεξουαλικής και έμφυλης διαφοράς σε όλα τα επίπεδα, ήτοι οτιδήποτε είναι σεξουαλικά και έμφυλα αντικανονιστικό και ταυτόχρονα πολιτικά διεκδικητικό και κοινωνικά ριζοσπαστικό.

Ταυτόχρονα επί τάπητος τίθενται τα επίδικα ζητήματα σε ό,τι αφορά το πρόσφατο νομοσχέδιο για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών και πόσα βήματα θα χρειάζονταν ακόμα ώστε να επαρκεί. Σε σύγκριση με το εξωτερικό όπου υπάρχουν πιο ρηξικέλευθες μορφές της queer αντιπροσώπευσης, στην Ελλάδα επικρατεί ένα έλλειμμα στη δημόσια σφαίρα, όπως διαφαίνεται από την τόσο καθυστερημένη αποδοχή του όρου «γυναικοκτονία» και το ευρύτερο ελλιπές νομικό πλαίσιο, που φανερώνουν αγκυλώσεις.

Επίσης, αναλύονται οι διαφορές ανάμεσα σε έννοιες όπως η διαφορετικότητα και η ποικιλότητα εντός του πεδίου των σπουδών φύλου και της queer θεωρίας, και πως μέσω αυτών μπορούμε να εμπλουτίσουμε το πεδίο της ανθρωπινότητάς μας. Τέλος παρουσιάζεται η καινοτόμος προσέγγιση της «διασταυρωτικότητας», αφετηρία της οποίας θεωρείται ο αποκλεισμός και οι κοινωνικές διακρίσεις, ως ένα αναλυτικό εργαλείο που μας βοηθάει να εντοπίσουμε τις μαύρες τρύπες του κοινωνικού πλαισίου και να συνειδητοποιήσουμε ότι ουσιαστικά θεωρία και πρακτική ταυτίζονται.

https://www.youtube.com/watch?v=xfBP6RMDoK0