Μοιάζει απίστευτο, αλλά χρειάζεται να φτάσουμε στις 17 Δεκεμβρίου 1973, ώστε η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία να μην συμπεριλάβει, για πρώτη φορά, την ομοφυλοφιλία στον κατάλογο των ψυχικών ασθενειών, επιβεβαιώνοντας όμως παράλληλα ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν αντιμετωπιζόταν ως σεξουαλικός αυτοπροσδιορισμός, αλλά ως πάθηση που χρήζει θεραπείας, όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας αφού αποτελεί “κοινωνική μάστιγα”.

Κι αν στην Ελλάδα η απόρριψη και περιθωριοποίηση των ομοφυλοφίλων έχει θρησκευτικό πρόσημο ως αμαρτία, στο εξωτερικό αποκτά επιστημονική τεκμηρίωση, αφού, το θλιβερό είναι, ότι η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, ακολουθώντας τα κοινωνικά στερεότητα, αναζητά μεθόδους  “αποθεραπείας”, δημιουργώντας έτσι έναν ιδιότυπο εισαγόμενο επιστημονικό ρατσισμό.

Οι ελληνικές εφημερίδες δημοσιεύουν με προθυμία αυτές τις έρευνες, άλλοτε με σοβαροφάνεια και άλλοτε με γαργαλιστική διάθεση. Έτσι, το 1961 διαβάζουμε την έκθεση της αμερικανικής Ιατρικής Ακαδημίας που έχει “τελεσίδικη” απόφαση για το θέμα, αφού αναφέρει ότι “Η ομοφυλοφιλία είναι εις την πραγματικότηταν ασθένεια. Πάσα αντίθετος άποψις είναι επιστημονικώς αθεμελίωτος”. Το ευχάριστο της έρευνας αυτής είναι ότι υπάρχει θεραπεία που έχει “απόλυτον επιτυχίαν”, αφού δημοσιευμένη μελέτη του δόκτορα Ίρβινγκ υποστηρίζει  ότι το 27% των ομοφυλόφιλων “ασθενών” του, όχι μόνο “θεραπεύτηκαν”, αλλά, κυρίως, δεν υποτροπίασαν… Για να κατανοήσουμε τη “σοβαρότητα” αυτής της έκθεσης, αναφέρουμε ότι τεκμηριώνει τις απόψεις της για τα αίτια αύξησης των ομοφυλοφίλων, λέγοντας ότι σε αντίθεση με πριν 30 χρόνια που οι τελευταίοι συναντιόντουσαν δημόσια μόνο μία φορά το χρόνο, “κατά τα τελευταία έτη οι ασθενείς αυτοί ήρχισαν να έχουν τόπους συναντήσεων των, όπως ορισμένα μπαρ και νυχτερινά κέντρα που συν διασκεδάζουν καθημερινώς”…

Η πλέον συνηθισμένη προτιμώμενη “θεραπεία” είναι η ψυχανάλυση και προτείνεται ιδιαίτερα στις γυναίκες, αφού σύμφωνα με Αμερικανό γιατρό της δεκαετίας του 50:“Η αιτία της ομοφυλοφιλίας των γυναικών είναι μάλλον ψυχική παρά οργανική και επομένως μόνη ελπίς θεραπείας της είναι η ψυχανάλυσις”. Κατά τον ίδιο , συνδυάζεται με άλλες ψυχικές παθήσεις, νευρώσεις, αλκοολισμό, μαζοχισμό ή αναφροδισία, ενώ καταλήγει λέγοντας ότι η “ψυχαναλυτική τεχνική φαίνεται προσφέρουσα την μόνην ελπίδαν θεραπείας του λεσβιασμού”. 

Όσοι- ες δεν “σώζονται” από την ψυχανάλυση εναποθέτουν τις  “ελπίδες” τους σε πειράματα που γίνονται την ίδιο περίοδο, σε ποντικούς και πιθήκους, που, κατά τον ερευνητή, αποδεικνύουν ότι “εις ορισμένας περιπτώσεις, η ομοφυλοφιλία έχει οργανικήν αιτίαν”. Κατά άλλους γιατρούς αποτελεί, σχεδόν, μεταδοτική ασθένεια:“Ο ομοφυλόφιλος που δεν υποφέρει από την ανωμαλίαν του, και που λόγω της συμπεριφοράς το, δεν απειλεί να μολύνει έναν άλλον, πολύ δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ασθενής”.

Άλλοι ενοχοποιούν για την “παρεκτροπή” την οικογένεια και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού αφού “Σπάνια ένα παιδί προερχόμενο από μια οικογένεια στην οποία βασιλεύει η αρμονία μπορεί να παρασυρθεί στην ομοφυλοφιλία”. Υπάρχει η θεωρεία της κληρονομικότητας, της όχι καλής κράσης του ατόμου, ενώ άλλοι ανατρέχουν στους …μύθους :“Οι ομοφυλόφιλοι λόγω του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν, όχι μόνο επιχειρούν να υποβαθμίσουν την πάθησή τους θεωρώντας την φυσιολογική, αλλά θυμίζοντας την αλεπού των μύθων του Αισώπου, που επειδή η ίδια είχε κομμένη ουρά, παρότρυνε τις άλλες αλεπούδες να απαλλαγούν από την ουρά τους για να είναι πιο όμορφες”, προσπαθούν να πείσουν και τους άλλους να κάνουν το ίδιο…
Μπορεί σήμερα αυτά να φαίνονται αστεία και γραφικά, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι θεωρίες αυτές μεγάλωσαν γενεές επί γενεών ομοφυλοφίλων που αισθάνονταν ντροπή για την “πάθηση” τους, και αντίστοιχες ετεροφύλων που, έχοντας την αυτή την επιστημονική τεκμηρίωση, προσπαθούσαν να “κάνουν καλά” τους πρώτους…