Είναι 4 Ιουνίου 2001 όταν φεύγει από τη ζωή μια από τις ευγενικότερες καλλιτεχνικές παρουσίες της χώρας με θεατρική παιδεία, φυσική καλλιέργεια που παραμένει κοσμοπολίτης ακόμα και όταν δεν έχει δραχμή στην τσέπη.  

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ως τρίτο παιδί μιας επταμελούς οικογένειας γεννιέται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 12 Ιουνίου 1913, αλλά μεγαλώνει στη Μασσαλία όπου και τελειώνει το σχολείο.  Ο έμπορος δερματίνων ειδών πατέρας, του παρέχει μια ανέμελη ζωή γεμάτη ευμάρεια και δραστηριότητες με τον νεαρό Ντίνο να ξεχωρίζει στο τένις συμμετέχοντας σε αρκετά τουρνουά. Η μεγάλη του αγάπη του όμως είναι το θέατρο ενώ παρακολουθώντας παραστάσεις φαντάζεται τον εαυτό του όχι στους θεατές αλλά πάνω στη σκηνή. Είναι μόλις 10 ετών όταν παθαίνει  κοιλιακό τύφο που τον καθηλώνει έξι μήνες στο κρεββάτι σε κώμα, με τους γιατρούς να είναι βέβαιοι πως δεν θα τα καταφέρει.     

Η οικονομική κατάρρευση του πατέρα του, απόρροια της παγκόσμια κρίσης μετά το αμερικάνικο κραχ του 1929, υποχρεώνει την οικογένεια να επιστρέψει εσπευσμένα στην Ελλάδα το 1935, αλλάζοντας παντελώς το οικονομικό της στάτους. Χάνοντας τον πατέρα του σε ηλικία μόλις 25 ετών, αποτυγχάνει να διασώσει την επιχείρησή του όπως άλλωστε και στις υπόλοιπες δουλειές που προσπαθεί να κάνει. 

Επιχειρεί να μπει στο χώρο του θεάτρου, αλλά όπως οι περισσότεροι σπουδαίοι ηθοποιοί της περιόδου κόβεται στις     οντισιόν ως ανεπαρκής και άχρωμος μια εκ των οποίων είναι στο Εθνικό Θέατρο πριν ακόμα ολοκληρώσει τον πρώτο στίχο από ποίημα του Κώστα Καβάφη. Όμως δεν το βάζει κάτω και τελικά περνά στις εξετάσεις της θεατρικής σχολής του σπουδαίου σκηνοθέτη Γιαννούλη Σαραντίδη, όπου αποφοιτά το 1942 για  να ξεκινήσει τη θεατρική του πορεία δύο χρόνια μετά στον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη. Το ταλέντο του ξεδιπλώνεται άμεσα και σύντομα γίνεται πρωταγωνιστής, θιασάρχης, αλλά, και πάλι, αποτυχημένος θεατρικός επιχειρηματίας όταν το 1963 αποκτά το θέατρο “Γκλόρια”. Η ανύπαρκτη σχέση του με τα χρήματα και η προσωπική και επαγγελματική του ευσυνειδησία που δεν του επιτρέπει να αφήσει απλήρωτο κανένα εργαζόμενο, τον οδηγεί σε χρεωκοπία και οικονομικό αδιέξοδο από το οποίο ξεφεύγει μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 70 μετά από μια περιοδεία ενάμιση χρόνου στις ΗΠΑ.  Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά ότι “Αισθάνομαι ότι πάντα λείπει ένα μηδενικό από την αξία μου, στο τέλος του αριθμού της αμοιβής μου”…

Παρά την σχεδόν εύθραυστη παρουσία του και την υψηλή μυωπία, είναι μέγας καρδιοκατακτητής αφού η φυσική του ευγένεια, το λεπτό χιούμορ και η φινετσάτη παρουσία του τον καθιστούν γοητευτικό στο άλλο φύλλο στο οποίο έχει μεγάλες κατακτήσεις. Σημαντικότερη από όλες είναι η αυστριακής καταγωγής σύζυγός του Χίλντεγκαρντ Βίτσερ, με την οποία αποκτά δύο κόρες και τρία εγγόνια.

Όμως ο Ντίνος Ηλιόπουλος εκτός από σπουδαίος ηθοποιός είναι και μέγας χορευτής. Παρακολουθεί όλες τις ταινίες των Τσάρλι Τσάπλιν, Χάρολοντ Λόιντ, Μπάστερ Κήτον, Φρεντ Αστέρ Τζην Κέλι κλπ τους οποίους θαυμάζει. Με τη φυσική του μετριοπάθεια,  θεωρεί αυθάδεια ότι ο ίδιος ξέρει να χορεύει, λέγοντας ότι απλά έχει κατακλέψει τους μεγάλους Αμερικανούς καλλιτέχνες, και ότι ο ίδιος ξέρει μόνο πέντε-έξι φιγούρες. Λέει χαρακτηριστικά ότι καλό είναι να αποφεύγεται η αντιγραφή και η μίμηση ενός άλλου καλλιτέχνη, αλλά η “κλοπή” επιτρέπεται. Φυσικά στην  πραγματικότητα είναι ένας εξαιρετικός αυτοδίδακτος χορευτής όλων των ειδών μουσικής, που λατρεύει τις κλακέτες, που έχει την αίσθηση του ρυθμού και πάνω στη σκηνή. Η Έλλη Λαμπέτη έλεγε χαρακτηριστικά ότι ο Ηλιόπουλος μπορούσε να γίνει ένας πολύ καλός χορευτής, αφού είχε την καλύτερη κίνηση από όλους τους ηθοποιούς που είχε παίξει.

Τις χορευτικές του ικανότητες αξιοποιούν οι περισσότεροι κινηματογραφικοί σκηνοθέτης που συνεργάζονται μαζί του, προσφέροντας μας μέχρι σήμερα εξαιρετικά δείγματα 

Έτσι τον βλέπουμε στον “Ατσίδα” να χορεύει τουίστ στο πάρτι με τη Ζωή Λάσκαρη

Στις “Κυρίες της αυλής” με την Ελένη Προκοπίου

Στο “Κοροϊδάκι της δεσποινίδας” με την Τζένη Καρέζη

Στο “Μερικοί το προτιμούν κρύο” με την Ρένα Βλαχοπούλου

Τέλος, εκτός από τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, ένα εξαιρετικό δείγμα της χορευτικής του δεινότητας βλέπουμε στο “Πορτραίτο της Πέμπτης” του Φρέντυ Γερμανού όπου χορεύει μαζί με τη Νόρα Βαλσάμη. 

Τελευταία  “σκηνοθεσία” του Ντίνου Ηλιόπουλου είναι αυτή της κηδείας του. Θέλει να φορούν όλοι λευκά, να παίζει μια τζαζ μπάντα, και αφήνει δύο επιλογές στις κόρες του για το τι θα γράφει η επιτύμβια πλάκα. Η πρώτη είναι “Δεν είμαι εδώ για κανέναν” και η δεύτερη “Με συγχωρείται κυρίες μου που δεν μπορώ να σηκωθώ”. Επιλέγεται, σωστά, η δεύτερη που υπάρχει μέχρι σήμερα, ενώ απορρίπτεται η πρώτη, αφού είναι ακόμη εδώ για όλους μας…