Στις πραγματικά μαύρες μέρες που ζούμε  – τόσο εξ αιτίας της κρίσης και των τραγικών επιπτώσεων που είχε αυτή για ολόκληρη την κοινωνία στα χέρια της υποταγμένης κυβέρνησης αλλά και εξ αιτίας της πολιτικής, πνευματικής και ηθικής παρακμής που αυτή επέφερε – οι εκλεγμένοι άρχοντες της χώρας αλλά και όσοι ασχολούνται με την πολιτική, υπό την ευρεία έννοια, αποτελούν το επίκεντρο και το στόχαστρο της οργής και της δίκαιας αγανάκτησης όλων.

Είναι απλουστευτικό, αήθες  και επιπόλαιο να τους βάζουμε όλους στον ίδιο κορβανά βέβαια αλλά πολλές φορές ο θυμός και η απελπισία ψάχνει κάπου να στραφεί για να εκτονωθεί και έτσι συχνά τους παίρνει όλους η μπάλα, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Όμως εγώ θέλω – κατ’ εξαίρεση – να πω έναν καλό λόγο, να εκφράσω μια θετική άποψη για μια πολιτικό που έχει επισύρει συχνά την μήνιν, τα κακόγουστα σεξιστικά σχόλια των συναδέλφων της αλλά και τον θυμό και την αγανάκτηση πολλών πολιτικών αντιπάλων της. Η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου στο σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα  που έχει διατελέσει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ με έχει εντυπωσιάσει με την ευθύτητα του χαρακτήρα της και την σοβαρότητά της. Ψύχραιμη, επίμονη και επικεντρωμένη στην ουσία του κάθε θέματος που καλείται να αντιμετωπίσει δεν αφήνει περιθώρια για υπεκφυγές και δικολαβίες. Είτε πρόκειται για την εξεταστική επιτροπή για την λίστα Λαγκάρντ, είτε πρόκειται για τις παρεμβάσεις της στη Βουλή που στέλνουν συνήθως τον Πρόεδρο και τους κυβερνητικούς βουλευτές αδιάβαστους γιατί δεν έχουν συνηθίσει φαίνεται σε γυναίκες που δεν σκύβουν αμέσως το κεφάλι, είτε πρόκειται για κάθε θέμα που έχει να κάνει με τη διαφθορά, που έχουμε σε πλεόνασμα, και τη διαφάνεια, που είναι τόσο ελλειμματική, – θέμα στο οποίο εμμένει μέχρι να φτάσει στην άκρη του νήματος όπως πρέπει – η κ. Κωνσταντοπούλου είναι προσηλωμένη στον απώτερο σκοπό της που είναι η διερευνηση της αλήθειας. Καιρός ήταν κάποιος σε αυτόν τον τόπο να κυνηγάει την αλήθεια, έστω και αν εκνευρίζονται ή ενοχλούνται οι συνομιλητές της, έστω και αν τους «σηκώνεται η τρίχα» από την εμμονή της, έστω κι αν την αντιμετωπίζουν σεξιστικά και προκλητικά. Είναι τόσα πολλά τα δεινά που έχουμε υποστεί όλοι από την έλλειψη αλήθειας που ακόμα και η εμμονική αναζήτησή της είναι θετική.

Τα σεξιστικά σχόλια που συχνά κυκλοφορούν σχετικά με την κ. Κωνσταντοπούλου, τόσο από τους πολιτικούς της αντιπάλους όσο και από πολλούς «αντικειμενικούς» αναλυτές της πολιτικής ζωής του τόπου, μόνο ενισχύουν την άποψη μου ότι αυτή η νέα, δυναμική, μορφωμένη και σοβαρή «βουλεύτρια» (όπως θέλει να την αποκαλούν αν και σε αυτό δεν με βρίσκει αισθητικά και γλωσσικά σύμφωνη) έχει το θάρρος να είναι διαφορετική και να αδιαφορεί για τα βλακώδη και παιδαριώδη προσβλητικά σχόλια των «εξαιρετικών» εκείνων κυρίων που δεν αντέχουν να έχουν απέναντί τους μια γυναίκα πιο έξυπνη και πιο μορφωμένη από εκείνους (θα το έχετε προσέξει βέβαια ότι συνήθως τους άντρες εκνευρίζει η Ζωή Κωνσταντοπούλου). Και όσο πιο πολύ τους εκνευρίζει, τόσο πιο πολύ «την πάω» που είναι ψύχραιμη και ακλόνητη μέσα στο τόσο ανδροκρατούμενο Κοινοβούλιο ενώ καταφέρνει με τη στάση της να εκθέτει μοναδικά τους λακέδες και τους κόλακες της κυβέρνησης αλλά και των κομμάτων που την στηρίζουν (την κυβέρνηση εννοείται!!!).

Τώρα όμως τελευταία με την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού η Ζωή Κωνσταντοπούλου μου έδειξε και μια άλλη πλευρά του υποτιθέμενου άτεγκτου εαυτού της, μια πλευρά βαθύτατα ανθρώπινη. Το γραπτό της κείμενο που κυκλοφόρησε ευρέως στο διαδίκτυο ήταν ευαίσθητο και άμεσο, σχεδόν τρυφερό, ενώ και η ομιλία της στη Βουλή για την σχετική νομοθετική τροπολογία ήταν βγαλμένη από την ψυχή.
Η σύγχρονη ανανεωτική και αγωνιζόμενη αριστερά έχει ανάγκη από πολλούς τέτοιου είδους ανθρώπους – ευθείς, προσηλωμένους, καταρτισμένους, με έντονα δημοκρατικά και προοδευτικά αντανακλαστικά, χωρίς φαμφάρες και πυροτεχνήματα και χωρίς σωρό επικοινωνιακά τεχνάσματα. Έχει ανάγκη από «σπασίκλες» αγωνιστές προσηλωμένους στη δουλειά τους και όχι επιπόλαιους οπορτουνιστές. Εχει ανάκγη από σύγχρονους αριστερούς που διεκδικούν ένα καλύτερο και πιο καθάριο μέλλον βασισμένο σε στέρεες και ρεαλιστικές δομές. Και έχει, τέλος, ανάγκη από περισσότερες γυναίκες που θα διεκδικούν με τη στάση τους ισοτιμία από τους απανταχού σεξιστές πολιτικούς αντιπάλους ή και συντρόφους τους – αναγκαζόμαστε να υπογραμμίζουμε και τα αυτονόητα πλέον.
Ξέρω ότι πολλοί θα νιώσουν την ανάγκη να χλευάσουν ή να σχολιάσουν αρνητικά – και μάλιστα έντονα ή και χυδαία όπως γίνεται συνήθως στο διαδίκτυο – αλλά τα κακεντρεχή σχόλια και οι κακόβουλες επιθέσεις εναντίον της κ. Κωνσταντοπούλου από όσους δεν έχουν την δύναμη ή το θάρρος να δουν την αλήθεια κατάματα ή φοβούνται να το κάνουν, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει εκείνη – και πολλοί άλλοι που διεκδικούν την εξουσία – να ξέρουν που και πως βαδίζουν στους χαλεπούς αυτούς καιρούς.Ελπίζω πραγματικά ότι δεν διαψευσθώ σε αυτό που βλέπω – στη διάθεση να κρατηθεί μια διαφορετική στάση άλλο ήθος και άλλες αρχές στην πολιτική ζωή του τόπου – και ότι η πιθανή ασκηση εξουσίας δεν θα καταστρέψει και αυτήν όπως τους καταστρέφει όλους…πλην ελάχιστων, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού, εξαιρέσεων.