Νωπό είναι ακόμα το χώμα που σκεπάζει το νέο θύμα της τυφλής βίας των γηπέδων. Νωπά και τα δάκρυα των οικείων του Κώστα Κατσούλη που έχασαν εντελώς άδικα τον άνθρωπο τους. Η Ελληνική κοινωνία ξανά απορεί. Και έρχονται πάλι στην επιφάνια τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα, οι ίδιες υποκριτικές ανακοινώσεις και δεσμεύσεις από την πολιτική και αθλητική ηγεσία καθώς και τα αφιερώματα των πάσης φύσεως Μ.Μ.Ε που μας θυμίζουν την θλιβερή λίστα των νεκρών και αναπήρων, θυμάτων του φανατισμού και της αδιαφορίας.

Ωστόσο είμαι βέβαιος ότι αν κοιταχτούμε με ειλικρίνεια στον ( νοητό ) καθρέπτη μας, αν αίφνης αποχτήσουμε πραγματικό θάρρος να πούμε την πάσα αλήθεια, τότε ίσως ανακαλύψουμε το βαθύτερο αίτιο. ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ.

Οι εκπτώσεις των καταστημάτων είναι δύο φορές το χρόνο, οι εντός μας εκπτώσεις, αυτές που συντελούνται στις πιο βαθιές και ακριβές αξίες της ζωής μας, είναι καθημερινότητα, έχουν γίνει ρούχο μας. Μία εξ αυτών : Η ΜΑΝΑ. Εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια σε κάθε αγωνιστικό χώρο όπου κυρίως υπάρχουν οπαδοί, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρίζονται εν χορό οι μάνες αντιπάλων παιχτών, φιλάθλων, διαιτητών, παραγόντων, πόλεων , γειτονιών κλπ.

Είδατε ποτέ ανακοίνωση κάποιας διοίκησης ομάδας, κάποιου φορέα αθλητών, κάποια ομοσπονδία, υπουργείο κάτι κάποιος τέλος πάντων να το καυτηριάζει, να επιβάλει ποινές; Δεν είδατε, γιατί δεν έχει συμβεί ( τυχόν εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον φρικτό κανόνα ), έχουμε συμφιλιωθεί ΚΑΙ με αυτό.Πλέον τα ΜΜΕ δεν το αναφέρουν καν, αν μετρήσετε τα εμετικά συνθήματα στα γήπεδα όπου οι φοβεροί και τρομεροί επιβήτορες που κρύβονται στον όχλο ξευτιλίζουν τις μάνες αντιπάλων, θα διαπιστώσετε πως ελάχιστες φορές φωνάζουν το όνομα της ομάδας τους και περισσότερες βρίζουν οικογένειες, αδελφια, σπίτια…

Οι διοργανωτές των αγώνων και η αστυνομία θριαμβολογούν όταν λήξει μία αναμέτρηση χωρίς να ανοίξει κεφάλι. Σιγά τώρα μην χαλάσουμε τις ‘μεγάλες ‘ ποδοσφαιρικές, μπασκετικές και άλλες γιορτές επειδή η χυδαιότητα κυριαρχεί. Σιγά μην τιμωρήσουμε ομάδες, αν είναι δυνατόν να σταματήσουμε επί τόπου έναν αγώνα γιατί βρίζονται μάνες .
Το πιο τραγικό είναι ότι οι ίδιοι οι υπεύθυνοι….. λένε: « δεν είναι εκκλησία το γήπεδο ». 

Έτσι είναι εδώ έχουμε φτάσει. Κάποτε το να σου βρίσουν την μάνα ήταν αιτία φονικού και μάλιστα είχες ελαφρυντικό ‘εν βρασμώ ψυχής’. Τώρα σπάνια θα μαλώσουν οι γονείς τα παιδιά τους αν τους ακούσουν στο γήπεδο να « τακτοποιούν » τις μάνες του…εχθρού. Ίσως να φοβούνται την αντίδραση τους που θα πουν: « δεν μου λες πατέρα, όταν το κάνεις εσύ είναι καλά;; εγώ από ποιόν το άκουσα;; » 

Μα τι λέω τώρα;; Άραγε αφορά κάποιον όλο αυτό;;