Ενοχικοί ελιγμοί…Δεν έκανε καμία αναφορά σε νεκρούς πλην εκείνων της …Χαβάης! Παρέμειναν ωστόσο οι νεκροί, ημεδαποί κι αλλοδαποί άνω των 30, όσο κι αν δεν τους πρόσεξε ο Μαγκάρετ…

Πέμπτη χρονιά διακυβέρνησης του κι όσα δεινά επισυμβαίνουν στην Χώρα επιμένουν να αποτελούν φαινόμενα ‘εντελώς πρωτοφανή’. Αν δεχθούμε κάτι τέτοιο, τότε συμπεραίνουμε ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος πρωθυπουργός κι η χώρα θα εκλείψει λόγω …ατυχίας. Είναι όμως πράγματι ένας τόσο άτυχος Πρωθυπουργός ή μήπως είναι τόσο θρασύς;

Όποιος κάνει κριτική στον κ. Μητσοτάκη ή στους υπουργούς του ενοχοποιείται πως στρέφεται εναντίον κάποιων ‘ηρώων’ εργαζομένων, τους οποίους τάχα ως πρωθυπουργός εκπροσωπεί. Λαθροπροσωπία γνωστή κι από την πανδημία με τους υγειονομικούς, τους οποίους τάχα έθιγε κάθε εύλογη κριτική προς τον Μωυσή. Η συμπάθεια προς τους ήρωες-υγειονομικούς μετρήθηκε επακριβώς από την μετέπειτα συμπεριφορά του ενώ και για τους ήρωες-πυροσβέστες μιλούν οι σκηνές του μαζικού ξυλοδαρμού όταν ζητούσαν μονιμοποιήσεις.

Η αμφίσημη στάση του απέναντι στην μισαλλοδοξία δείχνει ότι το καταφύγιο του παραμένει πάντα η πολιτική ατζέντα της ακροδεξιάς. Η ενοχοποίηση των μεταναστών για τις φωτιές και τα συνωμοσιολογικά σενάρια περί εχθρικών υπηρεσιών ευθυγραμμίζουν το κλονιζόμενο ακροατήριο του από την ανεπάρκεια του σε θέματα ασφάλειας που πλέον έχει συμπεριλάβει κρίσιμες αεροπορικές βάσεις, περιφερειακά νοσοκομεία και εισβολή παρακρατικών δολοφονικών ταγμάτων ξένης χώρας.

Μεταρρύθμιση Νερώνειος

Ίσως η λιγότερο κακή στιγμή του κ Μητσοτάκη ήταν το 2021, όταν προσπάθησε να μετατρέψει την Πολιτική Προστασία σε πεδίο εθνικής συνεννόησης https://tvxs.gr/apopseis/arthra-gnomis/o-pesmenos-akrobatis/, επιλέγοντας για επικεφαλής της καινοτομίας τον ναύαρχο Αποστολάκη ωστόσο το έκαψε λόγω της πολιτικής ιδιοτέλειας του που ήθελε να εμφανίσει τον ‘αντίπαλο’ ειδήμονα ως … πολιτικό αποστάτη.

Όπου μιλάνε τα αποτελέσματα είναι αστείο να κρύβεται κανείς ακόμη πίσω από το 112, όσο κι αν αυτό τον βολεύει γιατί εμμέσως παραπέμπει προς σύγκριση στο φονικό Μάτι. Ο ορκισμένος προστάτης της ανθρώπινης ζωής μετά τους 57 των Τεμπών, μετά τα αδικοχαμένα θύματα της εγκληματικότητας, μετά τους 30 καμένους του 2023 ξέχασε ότι πήρε την κυβέρνηση με την τυμβωρυχία στο Μάτι και την ενοχοποίηση του πολιτικού αντιπάλου. Αλλιώς θα έπρεπε να του συστήσει τους συνηγόρους της η κ Δούρου!

Το 112, ως γνωστόν, λειτούργησε μόλις είκοσι ημέρες μετά τις εκλογές του 2019. Ήταν άραγε τόσο εύκολο ή απλώς ήταν έτοιμο από τους προηγούμενους και ξέμεινε λόγω πρόωρων εκλογών; Σε κάθε περίπτωση ήταν παροιμιώδης η απρονοησία των τότε απερχομένων το να αφήσουν το μέτρο αυτό στον διάδοχο τους, ένα δώρο πολύ μεγαλύτερο από το θρυλικό ‘μαξιλάρι Τσακαλώτου’.

Δήλωσε επίσης περήφανος για την εν γένει μεταρρύθμιση στην Πολιτική Προστασία, δηλαδή για το έργο των κκ Χρυσοχοΐδη-Στυλιανίδη. Πριν όμως τον Μηταράκη και αυτοί είχαν χρησιμοποιηθεί ως ‘αυτοφωράκηδες’ προκειμένου να μείνει Εκείνος ανέγγιχτος σε προηγούμενες καταστροφές. Μέχρι πότε αυτός που επιλέγει και ελέγχει τους υπουργούς θα απεκδύεται των ευθυνών του;

Ο κ Μητσοτάκης κέρδισε τις πρόσφατες εκλογές προβάλλοντας την μονολιθικότητα στην λειτουργία του κόμματος του, τον μονοκομματικό χαρακτήρα της διακυβέρνησης του και το προσωπικό του συγκεντρωτικό στυλ. Το κίνητρο του για όλα αυτά είναι συζητήσιμο. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί τώρα να κρύβεται πίσω από συλλογικότητες που δεν σέβεται κι απαξιώνει ή να ζητάει προτάσεις εκ του ασφαλούς, προκειμένου να τις στείλει στον κάλαθο των αχρήστων.

Μοντέλο δεύτερης τετραετίας

Η θρασύτητα των επιχειρημάτων, η υβριστική άρνηση πένθους, η προσέλευση στην Βουλή μόνον μετά από την ολοκλήρωση των αυγουστιάτικων διακοπών του δείχνουν έπαρση Άνακτος που θεωρεί ανάρμοστες συμπεριφορές κάθε προσπάθεια λογοδοσίας ή κριτικής. Η κοινοβουλευτική του παντοδυναμία τροποποιεί την συμπεριφορά του δίνοντας μια εσάνς μεγαλείου.

Ο ‘ισχυρός’ είναι αυστηρός με τους συνεργάτες (Μηταράκης, Πατούλης κά), μεγαλόψυχος με αντιπάλους που τυχόν ανανήπτουν (Ζέφη Δημαδάμα), αναθέτει τα ‘τετριμμένα’ σε proxy πρωθυπουργεύοντες (Μ Βορίδης) κι ελαχιστοποιεί την δική του κοινοβουλευτική έκθεση, αποσυρόμενος σε πράγματα αποκλειστικά του επιπέδου του.

Πρόκειται για τον ασφαλή θώκο του μεγάλου ‘σιωπηλού ηγέτη’, αρκετά διαφορετικού δηλαδή από το μπιζιμποντικό ύφος που είχε μέχρι τούδε. Έτσι εξέλαβε την διπλή εντολή των Ελλήνων κι έτσι το κάνει δεδομένου ότι δύναται, σ’ ένα έρημο τοπίο με γελοία ΜΜΕ, διαλυμένα κόμματα κι απονευρωμένη κοινωνία.