Το εύκολο για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι να παρακολουθήσει την κατάρρευση της κυβέρνησης και το ξεγύμνωμα του πρωθυπουργού από τα ψιμύθια με τα οποία τον έχει στολίσει ο πανίσχυρος προπαγανδιστικός του μηχανισμός.

Η θεωρία του ώριμου φρούτου, με βάση την οποία ο δεύτερος κάποια στιγμή γίνεται πρώτος αρκεί να περιμένει και να μη χάσει τη θέση του από τον τρίτο, προσφέρεται για υιοθέτηση στην παρούσα συγκυρία.

Ομως οι κοινωνικές ανάγκες επιτάσσουν πιο δύσκολες επιλογές για μια προοδευτική πολιτική δύναμη που ενδιαφέρεται για τους πολλούς και όχι μόνο για την εξουσία.

Είναι τόσο κρίσιμη η καμπή στην οποία βρίσκεται η χώρα που το σημαντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν είναι να εκμεταλλευτεί την απογοήτευση των πολιτών από τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη αλλά να πείσει ότι υπάρχει λύση στα μεγάλα προβλήματα και μπορεί να την εγγυηθεί.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, με άλλα λόγια, πρέπει να εμπνεύσει ελπίδα και όχι απλώς να εκφράσει την αγανάκτηση και την απελπισία της πλειοψηφίας.

Αυτό σημαίνει συγκροτημένο και εμπνευσμένο πρόγραμμα, ηγετική ομάδα με διαχειριστικές ικανότητες, όραμα και προσήλωση στο συλλογικό καλό, διεθνείς συμμαχίες, μεταρρυθμιστική τόλμη και πολιτική βούληση για ρήξεις και συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα.

Ο Αλ. Τσίπρας από το βήμα της ΔΕΘ καλείται να παρουσιάσει όχι μόνο σχέδιο δράσης 100 ημερών αλλά και μια ολοκληρωμένη εικόνα για την Ελλάδα του ορατού μέλλοντος.

Αν δεν κινηθεί το συλλογικό φαντασιακό, η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι για πολλούς ψήφος στο λιγότερο κακό και αυτό θα υπονομεύσει την εθνική προσπάθεια για έξοδο από τον κύκλο της θεσμικής παρακμής και της συντήρησης των διαχρονικών παθογενειών.

Το άλμα στην πρόοδο προϋποθέτει αισιοδοξία και πίστη, όχι μόνο απόγνωση.