Τι συμβαίνει στο Λονδίνο; Ένα μήνυμα στο Twitter το περιγράφει ως εξής: «Η νεολαία στη Μέση Ανατολή εξεγείρεται για τα θεμελιώδη δικαιώματά της. Η νεολαία στο Λονδίνο εξεγείρεται για μια τηλεόραση πλάσμα 42 ιντσών».

Αυτές τις μέρες είδαμε πολλές τρομακτικές εικόνες από τη βρετανική πρωτεύουσα: φωτογραφίες με καμένα αυτοκίνητα, βίντεο με κουκουλοφόρους νεαρούς που πετάνε πέτρες και ληστεύουν καταστήματα. Το χειρότερο βίντεο όμως δεν δείχνει ούτε φωτιά ούτε βία.

Ένας νεαρός κείτεται στο πάτωμα και αιμορραγεί. Αρκετοί συνομήλικοί του σπεύδουν να τον βοηθήσουν να σηκωθεί. Στην αρχή ο νεαρός είναι επιφυλακτικός, στη συνέχεια αφήνεται να τον βοηθήσουν. Κάνει δυο βήματα στηριγμένος στους ώμους των βοηθών, όταν ένας από αυτούς του κλέβει κάτι από το σακίδιό του. Ο νεαρός είναι πολύ αδύναμος για να αμυνθεί, οι… βοηθοί τον παρατάνε και φεύγουν.

Το βίντεο κρατάει 75 δευτερόλεπτα. Και είναι αρκετά για να δει κανείς ότι τίποτε δεν ενδιαφέρει τους πλιατσικολόγους του Λονδίνου. Ούτε ο Μαρκ Ντάγκαν, που πυροβολήθηκε την περασμένη εβδομάδα από αστυνομικούς στο Τότεναμ, αφού βεβήλωσαν τη μνήμη του. Δεν εξεγείρονται στο όνομα της φτωχής μαύρης κοινότητας, αφού τη δική τους συνοικία καίνε. Αυτό που καταστρέφουν είναι η δική τους κοινότητα, η δική τους ζωή.

Θα ήθελε κανείς να αρπάξει αυτά τα παιδιά, να τους βγάλει τις κουκούλες και να τα ρωτήσει: Γιατί τα κάνετε όλα αυτά; Γιατί είστε τόσο θυμωμένα; Γιατί έχετε χάσει κάθε ελπίδα; Και θα έπρεπε να καταπνίξει παράλληλα τη δική του οργή: Τα νιάτα είναι κι αυτά μια υπόσχεση, αλλά αυτή την υπόσχεση την πέταξαν οι πλιατσικολόγοι του Λονδίνου.

Σε τελική ανάλυση είναι πολύ ωραίο να είσαι νέος. Έχεις λίγα να χάσεις και πολλά να κερδίσεις: μια ολόκληρη ζωή. Βλέπεις ότι τα πράγματα είναι άσχημα στο παρόν και θέλεις να γίνουν καλύτερα στο μέλλον. Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να βάλουν φωτιά στον κόσμο, θέλουν να τον αλλάξουν. Κάποιοι μάλιστα τα καταφέρνουν.

Από την αρχή της χρονιάς παντού εξεγείρονται οι νέοι. Στην Τυνησία και την Αίγυπτο έριξαν δυο δικτάτορες. Στην Ελλάδα και την Ισπανία κατασκήνωσαν έξω από τα υπουργεία. Στο Ισραήλ εξέπληξαν την κυβέρνηση με τις μαζικές διαδηλώσεις τους για χαμηλότερα νοίκια. Θέλουν να σπάσουν ό,τι έχει σκουριάσει. Απαιτούν την υπόσχεσή τους.

Αυτές οι χώρες είναι διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά οι νέοι μοιράζονται εδώ και καιρό κοινές εμπειρίες: ήταν κάτω και οι γέροι ήταν πάνω. Οι Ισραηλινοί νέοι έλεγαν «κατοικία» και η κυβέρνηση έλεγε «Μεσανατολικό». Οι Αιγύπτιοι νέοι έλεγαν «δουλειά» και η κυβέρνηση έλεγε «σταθερότητα». Τα αιτήματα της υψηλής πολιτικής έπνιγαν τα αιτήματα των νέων.

Στον δυτικό κόσμο οι νέοι φοβούνται ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Στον αραβικό κόσμο οι νέοι φοβούνται ότι θα ζήσουν τόσο άσχημα όσο οι γονείς τους. Οι νέοι και οι γέροι μιλούν διαφορετικές γλώσσες. Κι αυτό ισχύει και στο Λονδίνο.

Κάποτε είχαν και οι πλιατσικολόγοι του Λονδίνου ελπίδα. Άλλωστε όλα ξεκίνησαν με μια ειρηνική διαδήλωση μπροστά στο αστυνομικό τμήμα του Τότεναμ πριν ξεσπάσουν οι νυχτερινές ταραχές στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις. Τα πώς και τα γιατί δεν έχουν ξεκαθαριστεί ακόμη, αλλά μπορεί να βρει κανείς αρκετές απαντήσεις εάν κάνει μια βόλτα στο Τότεναμ.

Όπως μπορεί να βρει και κάποια κοινά στοιχεία με την κατάσταση των νέων στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ, στην Ελλάδα, στην Ισπανία: η αίσθηση του αποκλεισμού, η βαθιά δυσπιστία στους κρατικούς θεσμούς, η δικτύωση μέσω των νέων μέσων.

Όποιος ζει στο Τότεναμ είναι στατιστικά πιο συχνά φτωχός και πιο συχνά εξαρτημένος από την κοινωνική βοήθεια. Αυτήν ακριβώς μειώνει δραστικά η συντηρητική κυβέρνηση του Λονδίνου. Τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πλήττουν κυρίως τους αδύναμους.

Επιπλέον στο Τότεναμ ζουν πολλοί μαύροι: όποιος είναι μαύρος ελέγχεται, σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης, επτά φορές συχνότερα από την αστυνομία, απ’ ό,τι αν ήταν λευκός. Η πολιτική και η αστυνομία, λοιπόν, δεν είναι φίλοι και προστάτες, είναι εχθροί -και μάλιστα από πολύ καιρό. Πριν από 16 χρόνια είχαν ξεσπάσει σοβαρές ταραχές στο Τότεναμ όταν πέθανε μια μαύρη, την ώρα που η αστυνομία ερευνούσε το σπίτι της.

Στο Λονδίνο υπάρχουν πολλά Τότεναμ. Λέγονται Μπρίξτον, Χάκνεϊ, Πέκαμ και το ίχνος της βίας τα διατρέχει όλα. Το πλιάτσικο στηρίζεται σε μια δοκιμασμένη λογική: όταν θέλει κανείς να αποκτήσει κάτι στη ζωή του, τότε θα πρέπει να το πάρει μόνος του, εν ανάγκη με τη βία. Η κοινωνία δεν παρέχει τίποτε, δεν χαρίζει τίποτε, αυτή είναι η βαθιά πεποίθηση των πλιατσικολόγων. Την ίδια πεποίθηση μοιράζονται λίγο-πολύ οι νέοι και σε άλλες χώρες.

Όποιος δεν θέλει να καταλήξουν τα πράγματα όπως στο Λονδίνο, πρέπει να μιλάει με τους νέους και πρέπει να τους ακούει. Πρέπει να τους βοηθήσει να ξαναβρούν την υπόσχεσή τους, να την πραγματώσουν. Η διαφορά μεταξύ των νέων που εξεγείρονται και των νέων που κάνουν ταραχές είναι τελικά μία: Οι μεν θέλουν ελευθερία και δικαιοσύνη, οι δε πόλεμο και τηλεόραση πλάσμα.

πηγή: Η ΑΥΓΗ