Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα πλούσια σε αγαθά, με φτωχούς όμως τους περισσότερους ανθρώπους της.

Είχε ένα κλίμα και μια φύση περιζήτητα σε όλον τον κόσμο, με το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς να έχει ήπιο καιρό, ανέφελο ουρανό και έναν πεντακάθαρο ήλιο. Το φως έλουζε τα μαγευτικά νησιά και τις παραλίες, ενώ και η ενδοχώρα είχε όμορφες πεδιάδες, πυκνά δάση, δύσβατες χαράδρες και ψηλές κορυφές.

Η χώρα αυτή δεν είχε μόνο ωραία φύση. Είχε και περιζήτητα στις διεθνείς αγορές προϊόντα όπως φρούτα, λαχανικά, λάδι, κρασί, ψάρια και θαλασσινά, που θα μπορούσαν να την συντηρήσουν για πάντα.

Κι ακόμη, η μικρή αυτή χώρα είχε μια μοναδική ιστορία, μια και έδωσε τα φώτα της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού στη δύση.

Το σπουδαιότερο, ίσως, προνόμιό της ήταν ότι διέθετε ανθρώπους με καθαρά και επινοητικά μυαλά που διακρίθηκαν στις επιστήμες, στις τέχνες και στα γράμματα.

Η μικρή αλλά προικισμένη αυτή χώρα, με την πανάρχαια ιστορία, είχε μια μεγάλη αντίφαση. Είχε μια πολύ πλούσια και ολιγαρχική άρχουσα τάξη, η οποία ανέκαθεν έλεγχε τις πηγές του πλούτου της. Κι από εκεί κι ύστερα το χάος. Οι πολλοί εργάζονταν έναντι πινακίου φακής για τα συμφέροντα αυτών των λίγων που νέμονταν την εξουσία και τον πλούτο της προνομιακής αυτής χώρας.

Η άρχουσα τάξη, όπως συνήθως συμβαίνει εκεί που διοικούν και νέμονται τον πλούτο πανίσχυρες ολιγαρχίες, τα ήθελε όλα δικά της. Ήθελε δηλαδή πολλά κέρδη με μικρή προσπάθεια.

Η κατά τα άλλα πλούσια αυτή χώρα, στα χέρια μιας παρασιτικής και κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας που απομυζούσε τον πλούτο της και που δεν επένδυσε ποτέ για να ενισχύσει τις παραγωγικές της δυνάμεις, έφτασε να δανείζεται από το εξωτερικό για να καλύψει τις ανάγκες της.

Έτσι, η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού, αντιμετωπίζοντας μια άνευ προηγουμένου κρίση χρέους.

Στη δύσκολη αυτή ώρα, η ολιγαρχία που πλούτισε σε βάρος της χώρας την εγκατέλειψε. Και την παρέδωσε στα χέρια των δανειστών της, οι οποίοι ανέλαβαν την κηδεμονία της προκειμένου να πάρουν πίσω αυτά που της είχαν δανείσει.

Εκμεταλλευόμενοι οι ξένοι δανειστές τις πλούσιες παραγωγικές πηγές, υποχρέωσαν τη χώρα, για να ξεχρεωθεί, να ξεπουλήσει τον πλούτο της σε επιχειρήσεις δικών τους συμφερόντων.

Η μικρή αλλά πλούσια χώρα λεηλατήθηκε άλλη μια φορά. Οι υποδομές της, ο δημόσιος πλούτος και οι δημόσιοι οργανισμοί της πουλήθηκαν σε εκπροσώπους των δανειστών, προκειμένου η χώρα να βρει χρήματα για να ξεχρεώσει το μεγάλο χρέος που είχε δημιουργήσει η εγχώρια ολιγαρχία. Και οι κάτοικοι υποχρεώθηκαν να συμβάλουν από το υστέρημα και τις ήδη φτωχές αμοιβές τους για την αποπληρωμή των δανείων.

Η χώρα έμεινε χωρίς τον πλούτο της και τα δημόσια αγαθά της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας και των Μεταφορών θυσιάστηκαν στον βωμό του χρέους.

Τα αποτελέσματα αυτής της κηδεμονίας από τους δανειστές ήταν τόσο οδυνηρά, που οδήγησαν τους νέους να εγκαταλείψουν τη χώρα για να βρουν καλύτερο μέλλον αλλού.

Εντωμεταξύ, ο κυρίαρχος λαός έχοντας φτάσει στα… ανείπωτα, αντιλήφθηκε το παιχνίδι που παίζονταν σε βάρος του και στράφηκε στις εκλογές προς την πλευρά της αντίπαλης πολιτικής παράταξης. Αυτής που δεν είχε εμπλακεί μέχρι τότε στη νομή της εξουσίας και του πλούτου αυτής της χώρας.

Η αντίθετη αυτή πολιτική παράταξη έγινε κυβέρνηση και εργάστηκε σοβαρά και με εντιμότητα, καταφέρνοντας σε τέσσερα χρόνια να διευθετήσει το χρέος, να βγάλει τη χώρα από την κηδεμονία των δανειστών και να γεμίσει και τα δημόσια ταμεία.

Οι εκπρόσωποι της ολιγαρχίας όμως, οι υπεύθυνοι δηλαδή για τα δεινά της χώρας, περίμεναν στη γωνία. Σιγά που θα άφηναν τον πλούτο, μετά την αποχώρηση των δανειστών, στα χέρια εκείνων που εκπροσωπούσαν τους υπηκόους τους.

Ενώθηκαν μεταξύ τους και ελέγχοντας τον πλούτο, τα μέσα της παραγωγής και τα μέσα της ενημέρωσης, εξαπέλυσαν έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο φθοράς απέναντι στην αντίπαλη παράταξη και τον ηγέτη της, που είχαν καταφέρει να σώσουν τη χώρα από τα νύχια των δανειστών.

Με την κατάλληλη προπαγάνδα μέσα από τα ΜΜΕ που έλεγχαν, κατάφεραν και αντέστρεψαν την ιστορία. Επιβάλλοντας το δικό τους… παραμύθι.

Διέγραψαν τις δικές τους ευθύνες για την οικονομική καταστροφή της χώρας, ενοχοποιώντας ταυτόχρονα εκείνους που την έσωσαν από την ομηρία των δανειστών.

Η επίρριψη της ευθύνης για ό,τι συνέβη στα χρόνια των μνημονίων στην αντίπαλη πολιτική παράταξη, αυτήν που εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των πολλών, έπιασε τόπο.

Το «κόλπο» με το παραμύθι πέτυχε τον στόχο του και οι εκπρόσωποι της ολιγαρχίας επανήλθαν στην κυβέρνηση, αμέσως μετά την αποχώρηση των δανειστών. Για να συνεχίσουν το έργο που διέκοψαν αναγκαστικά λόγω της χρεωκοπίας που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει.

Η χώρα ξαναβρέθηκε στα χέρια εκείνων που την καταλήστευσαν και που κατασπάραξαν κάθε δημιουργική και παραγωγική της ικανότητα. Που αυτή τη φορά όμως ήταν πιο σκληροί και πιο αποφασισμένοι.

Ιδιωτικοποίησαν ό,τι είχε απομείνει μετά τη λεηλασία των δανειστών και φρόντισαν να διαιωνίσουν τους εαυτούς τους στην εξουσία, χρησιμοποιώντας τον κρατικό πλούτο, τη δύναμη της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των κρατικών μέσων παρακολούθησης που είχαν πια στον απόλυτο έλεγχό τους.

Μοιράζοντας ψίχουλα για να εξασφαλίσουν την εύνοια όσων ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί τους. Και κατηγορώντας και ενοχοποιώντας διαρκώς τους πολιτικούς αντιπάλους τους, μέχρι τελικής τους πτώσης.

Η επανάληψη της εκλογικής νίκης για τους εκπροσώπους της ολιγαρχίας, τέσσερα χρόνια μετά την επιστροφή τους στην κυβέρνηση, ήταν το επισφράγισμα της παντοδυναμίας τους. Ο δημοφιλής ηγέτης της αντίπαλης παράταξης, αυτός που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια των δανειστών στα οποία οι εκπρόσωποι της ολιγαρχίας την είχαν ρίξει, αναγκάστηκε να αποχωρήσει ηττημένος.

Η αντίπαλη παράταξη, το φόβητρο της ολιγαρχίας και των πολιτικών εκπροσώπων της, η δύναμη που εκπροσωπούσε την επιστροφή της χώρας στην οικονομική ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, ηττημένη και πληγωμένη, περιέπεσε σε βαθιά περιδίνηση.
«Μικρό χωριό, κακό χωριό», που λένε και οι κάτοικοι της μικρής αλλά πλούσιας χώρας.

Η οποία, χωρίς πλέον το αντίπαλο δέος, εγκαταλείφθηκε οριστικά στα χέρια της διαπλεκόμενης με την κυβερνητική εξουσία εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας.

Η επαναφορά της διακυβέρνησης της χώρας στα ίδια χέρια που της προκάλεσαν τόσα δεινά, δικαιολογεί απολύτως τον μοιρολατρικό χαρακτήρα που της απέδωσε η Πηνελόπη Δέλτα, έναν σχεδόν αιώνα πριν, στο γνωστό και από τη θεατρική μεταφορά του από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη αργότερα, «Παραμύθι χωρίς όνομα».

Τα παραμύθια όμως κάποτε τελειώνουν. Γιατί πιο δυνατή από αυτά αποδεικνύεται η ανάγκη που έχει πάντοτε τον τρόπο και γίνεται ιστορία.