Δεν είναι ωραίο να το διαπιστώνει κανείς, αλλά έτσι που πάνε τα πράγματα στον μεγάλο έξω κόσμο οι δικές μας αδυναμίες – όχι δε μόνον οι τωρινές! – φαίνονται πταίσματα.

Τι εννοούμε; Είχαμε κι εμείς αναταραχές ανάμεσα σε εκλογικές αναμετρήσεις, είχαμε ενδοκομματικές ανατροπές, είχαμε και συμπεριφορές ηγετών στο όριο του ασόβαρου ή/και σε εμπλοκή με το ποινικό σκέλος – αλλά κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που βλέπουμε να διαδραματίζεται στην (άλλοτε Μεγάλη) Βρετανία, την μια με την ακραία περιφρόνηση Μπόρις Τζόνσον στην αλήθεια (ή και στην ζωή των εγκλεισμένων λογω Covid-19 πολιτών, όταν ο ίδιος πάρταρε στο Πρωθυπθουργικό Μέγαρο), την άλλη με την θητεία της Λιζ Τρας που διήρκεσε λιγότερο από ένα μαρούλι στο ράφι (όταν τέλειωσαν οι τελετές θλίψης λόγω βασιλικού πένθους), τώρα με το αποτυχημένο comeback Τζόνσον (που ακυρώθηκε τελευταία στιγμή), κάτι το Ελληνικό αντίστοιχο δεν είχαμε!

Αντίστοιχα, πάλι: και Πρωθυπουργούς να άγονται στο Ειδικό Δικαστήριο ζήσαμε – και «ποτέ μην λες «ποτέ ξανά» στην πολιτική – και άρνηση να υποστούν τους κανόνες που ισχύουν για τους άλλους ιδίως με την επίκληση του απορρήτου και γενικώς την raison d’ Etat είδαμε. Και άρνηση της ήττας στις κάλπες, με προσπάθεια να μην υπάρξει παραλαβή-παράδοση κατά τα κεκανονισμένα, κι αυτήν την παρακολουθήσαμε. Αλλά την κατάσταση του τέως Προέδρου Τραμπ, που προκύπτει (όχι για τους δικούς του τους πιστούς, βέβαια!) ότι σχεδόν ηγήθηκε και πάντως καθοδήγησε την έφοδο οργανωμένου όχλου για κατάληψη του Καπιτωλίου, και τώρα ως πιθανός εκ νέου υποψήφιος για την Προεδρία των ΗΠΑ κατακρατούσε επίσημα/απόρρητα έγγραφα πλανητικού ενδιαφέροντος στο σπίτι του, ε όχι κάτι αντίστοιχο δεν το έχουμε ακόμη δει!

Πολιτική ελαφρότητα, πολιτικός ετσιθελισμός – όχι ευχάριστα πράγματα. Ιδίως όταν συμβαίνουν στο κέντρο του διεθνούς συστήματος… Ωστόσο ένα άλλο που ζήσαμε με την ευκαιρία της κατάρρευσης/implosion της Κυβέρνησης Τρας, μετά την προ διμήνου κατάρρευση της Κυβέρνησης Τζόνσον, δείχνει πιο βαρύ εντέλει. Σε τι αναφερόμαστε;

Στον τρόπο με τον οποίο μια Κυβέρνηση που εδρεύει μερικά μόνο μίλια από την καρδιά του Σίτυ, με την συνδυασμένη αφέλεια και arrogance που έδειξε επιχειρώντας να υλοποιήσει συνταγή trickle-down economics (περικόπτουμε τους φόρους στα υψηλότερα και υψηλότατα εισοδήματα και στις εταιρείες, γιατί έτσι θα βοηθηθούν σταδιακά και τα κατώτερα εισοδήματα. δίνουμε όμως στήριξη λόγω κρίσης. έτσι «θα υπάρξει τελικώς μεγέθυνση της οικονομίας», άρα δανειζόμαστε και προχωράμε), βρήκε απέναντί της τις ίδιες τις αγορές. Η ιδεοληπτική ανάγνωση των πραγμάτων  δεν ήρκεσε. ΟΙ αγορές ξήλωσαν τον Κουάζι Κουαρτένγκ και τον αιθεροβάμονα προϋπολογισμό του, όπως περίπου την δημοσιονομική διαχείριση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου ή του Γιάνη (ένα «ν») Βαρουφάκη στα δικά μας.

Και … μακάρι να μην δούμε πάλι μια δυσάρεστη εξέλιξη/ανώμαλη προσγείωση πολύ πιο κοντά σ’ εμάς. Αναφερόμαστε στο ενδεχόμενο το Πρόγραμμα «Ηρακλής», με το οποίο επιχειρήθηκε μια «λύση αγοράς» με μαζικές τιτλοποιήσεις κόκκινων δανείων (με εγγύηση του Δημοσίου, όμως, στο βάθος: γνώριμη η λογική των λύσεων αγοράς με κάποιο Δημόσιο στο βάθος-βάθος…), να καταλήξει να καταλογισθεί από την Eurostat στο δημόσιο χρέος των κάπου 360 δις ευρώ κάτι σαν 18,5 δις εγγυήσεων (επί 48 δις κόκκινων δανείων που τιτλοποιήθηκαν), τώρα μάλιστα που ξανα-ξανα-μπαίνει φρένο σε πλειστηριασμούς και ρευστοποιήσεις.

Ο καημένος ο «Ηρακλής» βοήθησε να φθάσουν τα NPLs των τραπεζών σε μονοψήφια νούμερα, αλλά κινδυνεύει να αποδειχθεί fair-weather trick (πατέντα για καλούς μόνον καιρούς). Και να βυθίσει οριστικά, τώρα, την προοπτική «κατάκτησης της επενδυτικής βαθμίδας» σε χρόνο ωφέλιμο για πολιτικούς χειρισμούς, τουλάχιστον.