Μα τι παιδί είν’ αυτό! Τι παιδί είν’ αυτό! Μα την πίστη μου, δεν έχω ξαναματαδεί κάτι παρόμοιο. Τα ωραία και μεγάλα μεγάλα μάτια μου δεν έχουν ξαναντικρίσει κάτι τέτοιο. Τι ματάκια γελαστά είναι αυτά μωρέ; Τι φρυδάκια ανεμελιάρικα; Τι φατσούλα γλυκοπατατέ; Δεν είναι πρωθυπουργός αυτός – ο αγκαλίτσας «Γου-Τσου Γου-Τσου» που φωσφορίζει στο σκοτάδι είναι… Στο σκοτάδι, κάτω από τη μάσκα, μέσα από την κάσκα, πίσω από τη ρόμπα, γύρω απ’ τα φουστάνια, έξω από κάθε ευθύνη, πέρα από κάθε ενσυναίσθηση, πάνω από κάθε μαύρο ουρανό.

Γι’ αυτό και στα μπαλκόνια θα βγω και θα το πω, με φωνή από δω ώς το ψηλότερο βουνό: Ούρα! Ούρα! Μέχρι και αισιοδοξία είδε μωρέ «πολλών ανθρώπων στη Β. Εύβοια, οι οποίοι έσπευσαν να πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια τους». Αυτό είναι το τζιμάνι μας! Η ξουράφα η σκέτη. Ο άρχων κάθε Αρχής. Και άρχοντος παρόντος, πάσα Αρχή παυσάτω. Κι αντίο κι ελ πασάτο. Διότι, τι να φτουρήσει ο κάθε Χαρδαλιάς – πάει αυτός, ξεχαρδαλιάστηκε. Τον «έκαψαν» ή «κάηκε» από μοναχός του απ’ το πολύ το ψέμα. Και δεν αναφέρομαι στην υγεία του φυσικά (για όσους αναγνώστες σπεύσουν να μην καταλάβουν το ύφος της γραφής – που είναι και οι αγαπημένοι μου άλλωστε!). Τι να μας πει κι αυτός ο Αδωνις, που κάτι ψέλλισε για τον Τσιτσιπά τον Ανεμβολίαστο του Χάροντς (αλήθεια, αυτό να το εκλάβω ως κίνηση «πολιτικής ανυπακοής» εκ μέρους τού «κάτσε μάνα να δω τένις»;). Μπας κι έχετε δει κανέναν άλλο υπουργό της κυβέρνησης στα κανάλια ή κάπου αλλού; Αφού είναι αλλού ’ντ’ αλλού. Αλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη.

Αυτό το «Μυτιλήνη» μού ’φερε στον νου τον άλλο από «Μ». Και μόλις κατάλαβα το σφάλμα μου. Ναι, βγήκε ένας ακόμη υπουργός και μίλησε. Ο Μηταράκης. Που μπροστά του ωχριά και η φασίζουσα χρωματοβαφή της Βούλτεψη. Που αν δεν υπήρχε υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, θα έπρεπε να το εφεύρουμε για πάρτη του. Που ακόμα δεν έχει στεγνώσει το ίχνος από τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα υπήρχαν στο Αφγανιστάν, και ο ίδιος έσπευσε να «φράξει το αμπέλι» που λέγεται Ελλάδα. Βρε, τον Παναή τον αμπελοφράχτη! (για τους φίλους, «Νότης»…).

Για να μιλήσουμε σοβαρά (#ούτεκαν), αν κάτι μ’ αρέσει στη φρακτοποιημένη αυτή κυβέρνηση είναι πως δεν κρύβεται. Ειδικά ο πολυχρονεμένος μας, δεν βαστιέται. Για την άνευ προηγουμένου -να καταλαβαίνουμε όμως τι σημαίνει «άνευ προηγουμένου», ναι;- καταστροφή στην Εύβοια είπε πως «πρέπει να τη δούμε σαν ευκαιρία για μια νέα ανάπτυξη πέρα από το συνηθισμένο!».
Στο σημείο αυτό, ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για το χαμένο πράσινο του δάσους (και του ΠΑΣΟΚ – γιατί όχι;).

Πέρα από το συνηθισμένο θα μας αναπτύξει ο Ευκαιρίας και καλά θα κάνουμε να το συνηθίσουμε. Οχι γιατί δεν πρόκειται να μας ξεμπαστακωθεί, αλλά γιατί δεν πρόκειται να μας ξεμπαστακωθεί! Αλλη αριστερή παρένθεση, αγκύλη, άνω τελεία δεν θ’ ανεχθεί. Και να σου πω, το πέραν του συνηθισμένου τόσο δεν με φοβίζει, όσο το πέραν κάθε γκραν γκινιόλ φαντασίας που βλέπω να ’ρχεται… Αυτός, πάλι, να έρθει μην περιμένεις. Ακόμα τον ψάχνουνε στα Βίλια. Βρε, εδώ ο αρχηγός, εκεί ο αρχηγός, πού ’ν’ ο αρχηγός; Φτου και βγαίνω και ο χαμένος τα παίρνει κρανίο. Από το γραφείο του κάνει τις βαρυσήμαντες αυτές, έμπλεες αισιοδοξίας και χαμόγελου δηλώσεις και από το Πόρτο Χέλι συντονίζει τις ευκαιρίες του. Να δεις που στάχτη θα πιάνει και πεντοδόλαρο θα γίνεται. Κόκκος και ευρώ. Μη σου πω και γιεν, καθώς δεν ξέρω την πρόσφατη ισοτιμία. Γκλόμπαλιστ ο δικός σου!

Δεν τα βάζω μαζί του. Οχι μόνο. Εικόνα μας είναι και μας μοιάζει. Προχθές, περιμένοντας στο περίπτερο για τσιγάρα (όχι μπαμπά, δεν καπνίζω. Για μια φίλη ήταν) ακούω την κυρία μπροστά μου: «Μόνο σοκολάτα και Coca Cola θα σου πάρω. Οχι τσιγάρα!». Σε ένα πρεζάκι μιλούσε. Θεματοφύλακας της υγείας του η δικιά σου.

Τι καλή!

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών