Συνταξιοδοτήθηκε η γενιά που γεννήθηκε στα 1958. Γεννήθηκαν όταν ο Καζαντζίδης πρωτοτραγουδούσε στην Μαρινέλλα το «Είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου» κι ο Χατζηχρήστος ‘αναμετριόταν’ με τον Ρίζο στον Μπακαλόγατο. Εκείνο το πρωτάθλημα το πήρε για 5η συνεχόμενη χρονιά ο Ολυμπιακός (14ο) με πρωταγωνιστές τους Θεοδωρίδη, Ρωσσίδη, Στεφανάκο, Πολυχρονίου, Μπέμπη, Κοτρίδη, Υφαντή κά.

Ωστόσο εκείνη την χρονιά την «έκπληξη» την έκανε η ΕΔΑ και πήρε 24,42%! ΜΕ 79 έδρες εκτόπισε από την δεύτερη θέση το Κόμμα Φιλελευθέρων, που καταποντίστηκε λαμβάνοντας ποσοστό 20,67%, και πλήρωσε την ενδοπαραταξιακή διαμάχη Σοφοκλή Βενιζέλου -Γέρου Παπανδρέου. Ήταν 11 Μαϊου κι η δεξιά ήταν στα πράγματα ήδη για 5,5 χρόνια (Ελληνικός Συναγερμός κι εν συνεχεία ΕΡΕ) ενώ επρόκειτο να παραμείνει για 5,5 χρόνια ακόμη.

Ήταν η πρώτη φορά στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία που ένα αμιγώς αριστερό σχήμα γινόταν Αξιωματική Αντιπολίτευση, μόλις 9 χρόνια μετά τον Γράμμο κι ενώ σοβούσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Έπεσε πολύ βαρύ και πυροδότησε εξελίξεις! Το σχέδιο Περικλής βεβαίως, βεβαίως (καραμανλική Βία και Νοθεία του 1961) αλλά κι εντατικές παρεμβάσεις έτσι ώστε να συμπτυχθεί επιτέλους μια εναλλακτική ασφαλής κι ‘αξιοπρεπής’ σαν εκείνη της Ένωσης Κέντρου.

Το αστείο ήταν ότι ο εκλογικός νόμος, όπου οι Φιλελεύθεροι είχαν προθύμως συναινέσει, αποσκοπούσε να λεηλατήσει τον τρίτο, μόνον που αποδείχθηκε ότι ήταν αυτοί οι ίδιοι. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε το ρητό για όποιον σκάβει τον λάκκο του αλλουνού. Το Κόμμα Φιλελευθέρων ήρθε τρίτο κι έτσι ο αριθμός των εδρών του ελαχιστοποιήθηκε.

Αν κρίνουμε από το πόσο συχνά ακούγεται τόσο τα ερωτικά άσματα της εποχής όσο και πόσο συχνά ξαναπαίζεται ο Μπακαλόγατος, τότε το 1958 είναι μόλις προχθές κι ας μην το προλάβαμε καν οι περισσότεροι. Για δε τον Ολυμπιακό, ας το προσπεράσω … Μήπως όμως τα επερχόμενα εκλογικά αποτελέσματα μας επιφυλάσσουν μια αναβίωση της «έκπληξης» εκείνης που έγινε 66 χρόνια πριν;

Προγνώσεις

Το τοπίο ισορροπεί περιέργως, παρά τα θρυλούμενα. Αν όλοι οι δεξιοί πάνε από την μια κι όλοι οι υπόλοιποι από την άλλη το πράγμα ισορροπεί.

Ο Μητσοτάκης φαίνεται να διατηρεί τον πρώτο λόγο στην διελκυστίνδα κυβερνώσας και ‘διαμαρτυρόμενης’ δεξιάς κι έτσι αναμένεται ότι θα πάρει την μερίδα του λέοντος, ίσως υπερβαίνοντας το 30% και διατηρώντας τους υπόλοιπους αθροιστικά κάτω από το 20%. Χωρίς να αποκλείονται οι περαιτέρω εκπλήξεις, τα μέχρι τώρα στοιχεία εκεί κατατείνουν.

Στην απέναντι όμως πλευρά οι βαυκαλιζόμενοι ότι θα κυβερνήσουν (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) φαίνεται ν’ αθροίζουν κάτι παραπάνω από 25% ενώ η ‘διαμαρτυρόμενη’ αριστερά, όλες οι επιλογές που δεν αποσκοπούν σε άμεση κυβερνητική συμμετοχή αλλά καλούν σε ψήφο συνείδησης πλησιάζουν, ως άθροισμα, επικίνδυνα τους βαυκαλιζόμενους. Δεν είναι μόνο το ΚΚΕ που ευημερεί δημοσκοπικά (διψήφιο;) αλλά κι όλα τα άλλα εγχειρήματα.

Είναι προφανές ότι η αδυναμία κι αναξιοπιστία των δύο κυβερνητικών εκδοχών της κεντροαριστεράς, δημιουργεί δεξαμενή άρδευσης για όλους. Δεν αποκλείεται το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ+ΠΑΣΟΚ να υπολείπεται στις 9 Ιουνίου του συνόλου των δυνάμεων που αυτοχαρακτηρίζονται ως αριστερότερες (με ειδική προσοχή στους όποιους αυτοχαρακτηρισμούς για την ΠΛΕΥΣΗ).

Διαφορές

Δεν ξέρω πόσο περισσότερο συμφωνούσαν πολιτικά κι ιδεολογικά οι συστεγαζόμενοι πριν 66 χρόνια στην ΕΔΑ, ωστόσο η ιστορία έγραψε Ενιαία Αριστερά κι αυτό ήταν που σφράγισε τις εξελίξεις.

Το αίτημα της αμνηστείας , με τα ξερονήσια ακόμη ανοιχτά, δομούσε το μέτωπο ανθρώπων που αγωνιζόταν να ζήσουν (λήθη) Ήταν εξάλλου η εναλλακτική ανάγνωση Ειρήνη-Δημοκρατία-Αμνηστεία του αρκτικόλεξου ΕΔΑ και θα μπορούσε να βρει το αντίστοιχο της στην ευρύτερη προτεραιότητα των καιρών μας για προάσπιση του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους από την επέλαση των βαρβάρων.

Φαίνεται όμως ότι τα περιμένουμε όλα από την κυρία Σοφι Ιντ Βελντ, την Ολλανδή ευρωβουλευτή.. Γιατί σήμερα μυριάδες υποκειμενισμοί και ανιστόρητη μυωπία εμποδίζουν πολλούς να δουν ότι η ενότητα της προοδευτικής παράταξης είναι το πεδίο όπου θα κριθεί η προσφορά κι η διαδρομή του καθενός.

Δεν φαίνεται ν’ απασχολεί κανέναν επίσης πως μια κοινωνία που αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερή χωρίς αστερίσκους σε ποσοστό που απειλεί να υπερβεί εκείνο των κεντροαριστερών κομμάτων, παραμένει τόσο σιωπηλή κι αδρανής πέρα κι έξω από τις διάφορες κάλπες.

Τέλος, από αυτό το νέο 24,4% της σημερινής Αριστεράς ουδείς φαίνεται ούτε να ελπίζει ούτε καν να τρομάζει. Κανείς δεν το προσέχει καν.

Γιατί άραγε;