Περιμένοντας τον ερχομό των ελεγκτών του κλιμακίου της Τρόϊκα , θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια που μας εξέταζαν στο σχολείο αν τα νύχια μας ήταν μαύρα από το χώμα των χωραφιών.

Ads

Σκέφτηκα ότι πρέπει να πάω στο αεροδρόμιο με ανθοδέσμη, να υποδεχθώ τους σωτήρες των μισθών, των συντάξεων, του έθνους. Τώρα που είναι εδώ σκέφτομαι να τους τραπεζώσω για τις τεράστιες υπηρεσίες που μας προσφέρουν.

Ακούγοντας το δελτίο του Μεγάλου καναλιού αναρωτήθηκα αν ζω στην Ελλάδα ή στο Μπομπολιστάν όταν δε άκουσα και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις της υποτέλειας, θυμήθηκα ξαφνικά το «σκυμμένο κεφάλι δεν το πιάνει γιαταγάνι» και σκέφτηκα εάν ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Παπαπακωνσταντίνου είναι οι σύγχρονοι Μαυροκορδάτοι που θα σώσουν τη χώρα.

Ταλαντεύτηκα, αλλά τα παιδικά μου βιώματα, γεννήθηκα 1000 μέτρα από την Καλύβα του Στεφανή και οι περιηγήσεις μου στα περήφανα βουνά των Αγράφων, αποκατέστησαν την ιστορική μου μνήμη και τελείωσαν τις ταλαντεύσεις μου.

Τα Άγραφα σύμφωνα με τις πιο έγκυρες ιστορικές πηγές, πήραν την ονομασίας τους τον 8ο μ.Χ. αιώνα, επί αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου ( Στρος Καν), ο οποίος ως εικονομάχος έστειλε τους «έξαρχους» , δηλ. τη νυν τρόϊκα, να εξετάσουν αν οι περήφανοι κάτοικοι κατέβασαν τις εικόνες.

Οι «έξαρχοι» δεν ξαναγύρισαν στο Βυζάντιο και οργισμένος ο αυτοκράτορας διέγραψε την περιοχή από τα κατάστιχα της αυτοκρατορίας αλλά και από τους φορολογικούς καταλόγους. Έτσι έμεινε η ονομασία «Άγραφα».

Οι περήφανοι Αγραφιώτες συνέχισαν να πολεμούν, δεν υποτάχθηκαν ποτέ και υποχρέωσαν τους Τούρκους, μετά από αλλεπάλληλες ανεπιτυχείς επιθέσεις του Μουράτ του Β’, να υπογράψουν το 1525 τη συνθήκη του Ταμασίου με την οποία η περιοχή αποκτούσε πλήρη αυτονομία και εξαιρετικά για την εποχή προνόμια.

Τα Άγραφα, ορμητήριο των κλεφτών, του Κατσαντώνη, του Καραϊσκάκη και άλλων επαναστατών, υπήρξε, με τη βοήθεια της Φιλικής Εταιρείας, το προπύργιο της επανάστασης του 1821.

Σήμερα, παρά την εγκατάλειψη του σύγχρονου ελληνικού κράτους, η περιοχή των Αγράφων, είναι μια από τις πέντε περιβαντολογικά πιο καθαρές περιοχές της Ευρώπης.

Η παραπάνω αφήγηση έγινε γιατί υπάρχουν εξαιρετικά πολλές ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση.

Στα Άγραφα δεν ήταν απλά αγωνιστές του έθνους, ήταν κοινωνικοί αγωνιστές εμπνευσμένοι από το Ρήγα και τη Φιλική Εταιρεία.

Τα Άγραφα είπαν και επέβαλαν το «δεν πληρώνω» και δικαιώθηκαν.

Πρόσφατη δημοσκόπηση της VPRC δείχνει ποσοστό 34% υπέρ της παύσης πληρωμών.

Ο ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, δεν είναι «μπαταχτσής» ούτε «τρακαδόρος».

Απλά απαιτεί να πληρώσουν αυτοί που ουσιαστικά τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο.

Απαιτεί να ανοίξουν οι λογαριασμοί στην Ελβετία και να κατασχεθούν τα δόλια υπερκέρδη.

Απαιτεί να ελεγχθεί που πήγαν τα πακέτα στήριξης. Στους μισθούς ή στην αχαλίνωτη κερδοσκοπία.

Απαιτεί εξηγήσεις γιατί στη δεκαετία 2000-2010 οι μισθοί απλά διπλασιάστηκαν ενώ τα υπερκέρδη των Τραπεζών και του κεφαλαίου ήταν 27 φορές πάνω!

Να δείξει ότι όχι απλά ενδιαφέρεται αλλά καίγεται για το μέλλον των παιδιών του και γι’ αυτό δεν πρόκειται να παραμείνει απαθής.

Σήμερα οι περιστάσεις απαιτούν μια πιο συνολική θεώρηση.

Χρειάζεται το «νέο» και πρέπει να το αναζητούμε, αλλά παράλληλα να μην ξεχνάμε και την «παλιά ηθική», αυτή που έλεγε, ίσως με υπερβολή, ότι «αν δεν είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε ο ένας για τον άλλον, τότε είμαστε κιόλας νεκροί».

Στις μεγάλες στιγμές, και να είστε σίγουροι ότι θα έρθουν μεγάλες στιγμές, απαιτείται η προσωπική στράτευση.Όχι «κλαψουρίσματα» για το τι κάνει ή δεν κάνει η Αριστερά. Χωρίς να κρύβουμε τίποτα, τα προβλήματα της αριστεράς δεν αποτελούν άλλοθι για τη μη στράτευση.

Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραφε ότι: « Εγώ πρέπει να σώσω τη γη αν δεν σωθεί, εγώ φταίω».

Άρα λαϊκές επιτροπές για τον έλεγχο του χρέους ΠΑΝΤΟΥ.

Άρα επιτροπές ενάντια στο μνημόνιο ΠΑΝΤΟΥ.

Άρα η θέση «δεν πληρώνω γιατί δε χρωστάω» πρέπει να πάρει παλλαϊκές διαστάσεις.

Άρα μας χρειάζεται ένα σύνθημα που θα ενώνει όλους τους εργαζόμενους και του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, ακόμη και τμήματα της αστικής τάξης με παραγωγικές και όχι παρασιτικές διαθέσεις.

Το σύνθημα δεν μπορεί να είναι άλλο από τη λέξη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, σε όλους τους αγώνες ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Θα ήθελα να σημειώσω ιδιαίτερα ότι το καθήκον μας, η υποχρέωσή μας στον αγώνα δεν εξαρτάται από γενιές. Είναι στάση ζωής για κάθε ευαίσθητο άνθρωπο.

Δεν αρμόζει, ιδιαίτερα στη δική μου γενιά, να επαναπαύεται με τη δικαιολογία ότι «πράξαμε το καθήκον μας στη δικτατορία, άρα πρέπει να ανταμοιφθούμε γι’ αυτό».

Αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι πρέπει να θυμόμαστε τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου, «Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ΄ τη χαρά που δίνεις».

Σήμερα οι 1.000.000 άνεργοι είναι καρφί στην ευαισθησία και την αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου και αυτό δεν διορθώνεται με ελεημοσύνη αλλά με ενωτικό μαζικό αγώνα. Ο αγώνας αυτός μπορεί να είναι νικηφόρος μόνο από μια συμπαραταγμένη αριστερά. Καλό βόλι.

Ο Θανάσης Μπαρτσώκας είναι πρώην δήμαρχος Καισαριανής