Στο πρώτο κύμα της πανδημίας ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε συναινετική διάθεση. Αν έκανε κάτι διαφορετικό, άλλωστε, θα πήγαινε σε μια τέλεια αυτοκαταστροφή. Το lockdown απέδωσε, οι καλές ελληνικές επιδόσεις δοξάστηκαν ακόμη και από τον Χαράρι, ενώ η εμπιστοσύνη της κοινωνίας στην κυβέρνηση, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, εκτινάχθηκε στο ζενίθ.

Αχαρη κατάσταση για οποιαδήποτε αντιπολίτευση. Ηταν η περίοδος που φτιάχτηκε το αφήγημα του Μωυσή. Ετσι κ αλλιώς, οι μεγάλες κρίσεις συσπειρώνουν γύρω από την ηγεσία και στην πραγματικότητα ο πολιτικός χρόνος παγώνει. Συμβαίνει στην Βρετανία, στην Ισπανία, ακόμη και στην Ιταλία. Καμία κυβέρνηση δεν κλυδωνίζεται παρά τον υγειονομικό εφιάλτη.

Η δήλωση του Α. Ξανθού ότι “κι εγώ αν ήμουν υπουργός Υγείας τον Τσιόδρα θα διάλεγα” συζητιέται ακόμη στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τη γνωστή αμφιθυμία.

Το πρώτο κύμα της πανδημίας άφησε τραύμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί έκανε υπεύθυνη αντιπολίτευση και παρόλα αυτά καταβαραθρώθηκε στις δημοσκοπήσεις, ενώ η κυβέρνηση και το σύστημα των ΜΜΕ που την υποστηρίζει δεν αναγνώρισε στον Αλ. Τσίπρα υπευθυνότητα. Το παράπονό τους είναι ότι η ΝΔ με τις Πρέσπες κατρακύλησε στον λαϊκισμό και δεν το πλήρωσε, “ενώ εμείς”…

Με το δεύτερο κύμα η εικόνα άλλαξε. Οι ελληνικές επιδόσεις δεν είναι πια καλές, η δυσφορία και η απογοήτευση του κόσμου είναι ορατή, η φθορά για την κυβέρνηση δεδομένη, αλλά παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει μαχητική αντιπολίτευση, δεν έχει πολιτικά κέρδη. 

Γιατί;

Ο βασικός λόγος είναι ότι το αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα που έφερε τον Κυρ. Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου παραμένει ισχυρό. Και η διάψευση των προσδοκιών δεν σημαίνει αυτόματα διάλυση της αποστροφής προς την κυβέρνηση που προηγήθηκε. Αντίθετα, υπάρχουν πρόσωπα στην κεντροαριστερά που λένε ότι απεχθάνονται ακόμη περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή τους έστρεψε υπέρ της ΝΔ και του Μητσοτάκη για « να φύγουν αυτοί »! Μοιάζει σουρεαλιστικό, αλλά δείχνει την απόσταση που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διανύσει για να τους επαναπροσεγγίσει.

Το αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα παραμένει ισχυρό γιατί οι αιτίες που το δημιούργησαν παραμένουν ενεργές. Τα ίδια πρόσωπα κάνουν την ίδια ζημιά και η ίδια νοοτροπία παράγει την ίδια αντίδραση.

Ενα παράδειγμα: Ενώ υπάρχουν επιστήμονες κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσαν να βγουν στην πρώτη γραμμή και να μιλήσουν πειστικά και υπεύθυνα για την πολιτική δημόσιας υγείας, μένουν πίσω για λόγους που ξέρουν στην Κουμουνδούρου και δεν μπορεί να κατανοήσει οποιοσδήποτε μη επαγγελματίας του κόμματος.

Ενώ υπάρχουν τεχνοκράτες κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ολοκληρωμένη πρόταση για την απορρόφηση των κονδυλίων από το Ταμείο Ανάπτυξης, για τη στήριξη του κόσμου της εργασίας που χτυπιέται ανελέητα από την κρίση, δεν τους δίνεται χώρος γιατί προηγείται η καριέρα των κομματικών στελεχών.

Οχι, δεν φταίνε μόνο τα κανάλια που δεν ανεβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Φταίει πρωτίστως η αντίληψη ότι, νομοτελειακά, θα επαναληφθεί το μοτίβο της μεταπολίτευσης, ο δεύτερος γίνεται κάποια στιγμή πρώτος, χωρίς να απαιτούνται ουσιαστικές αλλαγές. Αυτή η θεωρία λειτουργεί παράλληλα με τη νοσταλγία για το ρεσάλτο του 2012-2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε ανεβαίνοντας στο κύμα του αντιμνημονίου.

Το πρώτο φέρνει ακινησία και το δεύτερο εσωτερική υπερένταση και ανυπομονησία. Κακός συνδυασμός.

Θα ήταν πολύ πιο ωφέλιμο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να σκύψει πάνω στις αιτίες που οδήγησαν στο τόσο δυναμικό αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, να τις αναγνωρίσει, και να κάνει δημοσίως την αυτοκριτική του, όχι μόνο θεωρητικά, αλλά στην πράξη.

Βρισκόμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο.