Η Ελλάδα βιώνει μια θλίψη ολοκληρωτική.

Το πένθος είναι πρωτόγνωρο, εθνικό. Διατρέχει όλο τον κοινωνικό ιστό.

Δεν είδα άλλοτε διάχυτο τόσο πόνο για τον άδικο χαμό νέων κυρίως ανθρώπων. Τόση οργή για την απύθμενη υποκρισία των κυβερνώντων και των κάθε λογής αρμοδίων, που κρύβονται.

Ναι, κρύβονται, γιατί κι αυτοί αντιλαμβάνονται ότι στην εποχή του 5G, όταν η επιχείρηση της γειτονιάς, με μηδαμινό κόστος, μπορεί να παρακολουθεί σε ποιο σημείο βρίσκονται τα οχήματά της, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, κανένα άλλοθι για ό,τι συνέβη σ΄ ένα δημόσιο μέσο μεταφοράς που χρηματοδοτείται, διαφημίζεται ως υπερσύγχρονο και υποτίθεται ότι ελέγχεται από τις αρμόδιες αρχές.

Χιλιάδες διαδηλώνουν στους δρόμους. Κεριά ανάβουν στη μνήμη αγαπημένων προσώπων.  Πολλαπλάσιοι είναι εκείνοι, εκείνες, που σιωπούν. Που πενθούν βουβά για αυτά τα παιδιά που δεν θα ξαναδούν τον ήλιο.

Λες και ο χρόνος πάγωσε τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Λες και η τραγωδία στα Τέμπη λειτούργησε ως καταλύτης για να αναδειχθεί η γύμνια, το πραγματικό πρόσωπο αυτού του κράτους.

Όπου πας κι όπου σταθείς, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, με όποιον μιλάς στο τηλέφωνο, με όποιον, όποια επικοινωνείς στα social media,  όλοι σού λένε για αυτό το έγκλημα στα Τέμπη.

Γιατί όλοι, όλες, ανεξαρτήτως ηλικίας και πέρα από τι ψηφίζουν, Δεξιά, Κέντρο ή Αριστερά, αντιλαμβάνονται ότι αυτή η ανείπωτη τραγωδία δεν ήταν δυστύχημα.

Ήταν ένα έγκλημα που βαραίνει τις πλάτες αυτών που θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μη λογοδοτήσουν.

Αυτών που έβαλαν την υπογραφή τους στα μνημόνια για να ξεπουληθούν αντί πινακίου φακής οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι.

Αυτών που εξυμνούν τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών.

Αυτών που έκλειναν τα αυτιά και τα μάτιά τους, που σφύριζαν αδιάφορα μπρος στις έγγραφες προειδοποιήσεις αρμοδίων, τις διαμαρτυρίες σωματείων και εργαζομένων στα τρένα. Γιατί απλά τις θεωρούσαν κατευθυνόμενες, δάκτυλο της αντιπολίτευσης.

Αυτών που διοργάνωναν φιέστες μπρος στις τηλεοπτικές κάμερες για να μας καθησυχάσουν ότι το «επιτελικό κράτος» εκσυγχρονίζει την χώρα.

Έτσι είναι. Όπως τόσα χρόνια σκόπιμα εθελοτυφλούσαν, τώρα δεν έχουν καμία διάθεση να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Μια στάση που δείχνει αν μη τι άλλο  κοινωνική αναλγησία, πολιτική απάθεια. Και μην έχοντας τι να πουν, πώς να αντιδράσουν επικοινωνιακά, φρόντισαν να κατασκευάσουν τον αποδιοπομπαίο τράγο.

Να δείξουν τον ένοχο, τον ένα και μοναδικό.

Να επηρεάσουν τη δικαιοσύνη πριν καν αρχίσει την έρευνά της. Όπως έκαναν σε τόσα και τόσα σκάνδαλα, από την Novartis μέχρι τις παράνομες παρακολουθήσεις.

Να στείλουν στο πυρ το εξώτερο έναν φουκαριάρη σταθμάρχη, που προφανώς ευθύνεται, αλλά είναι μονάχα η άκρη του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που εύχονται σύντομα να διαλυθεί, πριν ανοίξουν οι κάλπες, ώστε να χαθούν τα ίχνη του και μαζί με αυτό οι δικές τους ευθύνες, πολιτικές, ηθικές, και προφανώς οικονομικές για το κράτος.

Για πρώτη φoρά, όμως, πέρα από τον πόνο και την οργή για τους αδικοχαμένους, είδα σε άγνωστους, γνωστούς και φίλους περισυλλογή, αναστοχασμό. Ένα βουβό κοίταγμα στον καθρέφτη για αυτά που πολλοί, δεν λέω όλοι, αρνούνταν να δουν.

Για ό,τι συμβαίνει στη δημόσια σφαίρα. Όχι για τα κουτσομπολιά, που τα κανάλια τα έχουν βαφτίσει «πολιτικές εξελίξεις», όχι για την προπαγάνδα, όχι για το τι είπε ο κάθε Άδωνις στο γυαλί, αλλά για την ουσία των πραγμάτων.

Για τις χρόνιες παθογένειες που αφορούν και επηρεάζουν την καθημερινότητα του πολίτη και απέχει έτη φωτός από την εικόνα που μας παρουσιάζουν οι κυβερνώντες και τα ελεγχόμενα από αυτούς Μέσα.

Το ζητούμενο είναι εάν το συλλογικό ταρακούνημα, το σοκ που προκάλεσε αυτή η προαναγγελθείσα τραγωδία, αυτό το κοίταγμα στον συλλογικό  καθρέφτη της (δημόσιας) ζωής, θα λειτουργήσει καταλυτικά ώστε ο τόπος να αλλάξει σελίδα.

Εάν η οργή μετουσιωθεί σε διεκδίκηση του αυτονόητου και το μαχαίρι θα φτάσει πράγματι στο κόκκαλο.

Ή, εάν η λήθη, καθώς εύλογα η ζωή συνεχίζεται, θα αφήσει τους πραγματικούς υπεύθυνους των κατ΄ εξακολούθηση εγκλημάτων να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις.

Είναι πια στο χέρι του καθενός να αποφασίσει.

Να μη μείνει θεατής στο έγκλημα.