Υποσχέθηκα την προηγούμενη εβδομάδα, στο άρθρο μου («Η Τζεμιλέ στο Πολυτεχνείο») να περιγράφω μερικές κωμικοτραγικές σκηνές, τις μέρες της ανατροπής του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον ομοϊδεάτη του Ιωαννίδη (φωτογραφία).

Την εβδομάδα που μεσολάβησε ανάμεσα στην αιματηρή καταστολή της εξέγερσης και την αλλαγή φρουράς της χούντας, την πέρασα στο κρατητήριο ενός στρατοπέδου της αεροπορίας στο Φάληρο.

Την παραμονή της εξέγερσης είχα κάνει μία από τις «βλακείες της νιότης». Ήταν τότε να απολυθώ από το στρατό, όπου μας είχε κλείσει η χούντα μαζί με άλλους 52 ακτιβιστές φοιτητές: μία φασιστοειδή αλλά και βλακώδη κίνηση, που τον Φεβρουάριο του 1973 είχε προκαλέσει την κατάληψη της Νομικής, προάγγελο του Πολυτεχνείου.

Από τις εφημερίδες που μου έφερνε ένας δημοκράτης λοχίας στο στρατόπεδο, είχα μάθει ότι οι περισσότεροι στρατευμένοι είχαν απολυθεί. Για την περίπτωση μου, ούτε φωνή ούτε σχετική διαταγή. Υποπτευόμουνα ότι το σήμα της απόλυσης είχε έρθει, αλλά ο επικεφαλής της ασφάλειας του στρατοπέδου είχε παγώσει τη δική μου απόλυση. Ήταν ένας φανατικός χουντικός, ένα γομάρι με μπλε παγωμένα μάτια, σαν γυάλινα.

Μια μέρα πριν την εισβολή του τανκ, την Πέμπτη το μεσημέρι και ενώ ο σταθμός του Πολυτεχνείου είχε αρχίσει να εκπέμπει, κατάφερα να πάρω άδεια εξόδου, αλλά στην πύλη μου την έκοψε η Ασφάλεια με το έτσι θέλω.

«Εσύ δεν βγαίνεις, στον θάλαμο σου». Πήγα κατευθείαν στο γραφείο του αρχι-Ασφαλίτη και του είπα: « αν δεν με αφήσεις να φύγω, θα πω στους φίλους μου στον σταθμό να καταγγείλουν ότι με κρατάτε παράνομα, ενώ έπρεπε να έχω απολυθεί».

Διαβάστε: Στέλιος Κούλογλου / Η Τζεμιλέ στο Πολυτεχνείο

Ηταν μεγάλη απερισκεψία, αλλά φύσει αισιόδοξος πίστευα ότι η χούντα όπου νάναι έπεφτε. Είμαστε 20 χρονών. Τα μυαλά ήταν πάνω από τα κεφάλια μας.

Δύο ώρες περίπου μετά την εισβολή του τανκ, ήρθαν στο θάλαμο τρεις Αερονόμοι (η στρατιωτική Αστυνομία της Αεροπορίας), με συνέλαβαν και με πήγαν στο γραφείο της Ασφάλειας, όπου ο γαλανομάτης επικεφαλής μου είπε: «πες μας τώρα σε ποιους φίλους σου θα έλεγες να με καταγγείλουν». Αρχισα φυσικά να λέω ότι όλοι είμαστε φίλοι, άλλωστε δεν είχα κανέναν στο μυαλό μου όταν διατύπωνα την απειλή. Με πλάκωσαν στις καρπαζιές και με έκλεισαν στη μπουρού. Περνούσαν 2-3 φορές τη μέρα και με ρωτούσαν τα ίδια, πάντα με τον μειλίχιο και ευγενικό τους τρόπο.

Μία εβδομάδα μετά την εξέγερση, ξημερώνοντας Κυριακή, περικύκλωσαν για λίγη ώρα το στρατόπεδο πεζοναύτες. Το έμαθα κατά τις 8 το πρωί, όταν με έβγαλαν από τη μπουρού και μου είπαν να γυρίσω στον θάλαμο μου.

Το κλίμα στο στρατόπεδο είχε κάπως αλλάξει. Οι χουντικοί αξιωματικοί ήταν μαζεμένοι, γιατί δεν ήξεραν ποιος βρισκόταν πίσω από την ανατροπή του Παπαδόπουλου. Κυκλοφορούσαν εκείνο τον καιρό πληροφορίες ότι κάποιοι δημοκρατικοί αξιωματικοί στη Βόρεια Ελλάδα, ήταν δυσαρεστημένοι με τη χούντα και το μακελειό στο Πολυτεχνείο και θα αναλάμβαναν δράση.

Διαβάστε: Wikileaks: Ο «χασομέρης» Παπαδόπουλος και ο «σκληρός» Ιωαννίδης

Πάντα αισιόδοξος μέχρι βλακείας, ήμουν βέβαιος ότι βρισκόμαστε μπροστά στην αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Βγήκα στην αυλή του στρατοπέδου γύρω στις 10, όπου βολτάρανε αξιωματικοί και σμηνίτες, και άρχισα να σουλατσάρω, φουσκωμένος σαν δημοκρατικός φασιανός.
Η εικόνα από τα ανθρωπάκια που είχαν λουφάξει, επιβεβαίωνε τη διαυγή πολιτική μου ανάλυση.

Ενας- δύο δημοκρατικοί φαντάροι με πλησίασαν και ρώτησαν τι πίστευα για τις εξελίξεις. Τους διαβεβαίωσα ότι οι μέρες της δικτατορίας ήταν μετρημένες.

Κάποια στιγμή πέρασε από δίπλα μου ο υποδιοικητής του στρατοπέδου, ένας εξαιρετικός δημοκρατικός αξιωματικός ονόματι Μαλτέζος. Χωρίς να κοντοσταθεί, πέταξε το σλόγκαν από την τότε πολύ δημοφιλή διαφήμιση της μπίρας Henninger: «πρόσεξε Κούλογλου, ίδια γεύση».

Γύρω στις 12 το μεσημέρι, ακούσαμε από τα μεγάφωνα το ραδιοφωνικό διάγγελμα του αρχηγού του Στρατού, νομίζω ήταν ο διαβόητος Μπονάνος. Μας διαβεβαίωσε ότι η «επανάσταση» συνεχιζόταν κανονικά. Μετά από καμιά δυό ώρες ήρθαν στο θάλαμο, με πήραν και με ξανάκλεισαν στο πειθαρχείο.