Στη Γαλλία οι πρωθυπουργοί είναι σαν τα πουκάμισα: ο πρόεδρος της χώρας τα αλλάζει όταν λερώνεται ο ίδιος. Πολιτικά φθαρμένος και απομονωμένος μετά τους νόμους για το ασφαλιστικό και το μεταναστευτικό, ο Εμανουέλ Μακρόν άλλαξε για τέταρτη φορά πρωθυπουργό, διορίζοντας στη θέση του… μελλοθάνατου τον Γκαμπριέλ Ατάλ.

Ο Γάλλος πρόεδρος θέλει να δώσει μια νέα πνοή στην κυβέρνηση του. Δημοφιλής ως υπουργός Παιδείας, ο Ατάλ είναι ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία, αλλά μπορεί να αλλάξει το κλίμα όταν αποτελεί κλωνοποίηση του Μακρόν; Εφυγε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα όπως και ο Γάλλος πρόεδρος και έκτοτε τον ακολουθεί πιστά, χωρίς να διαφοροποιείται πολιτικά στο παραμικρό.

Ομως οι βαθύτερες αιτίες της καθοδικής πορείας του Μακρόν, που έχει δημοτικότητα μόλις 30% και υπολείπεται της ακροδεξιάς Μαρίν Λε Πεν δέκα ολόκληρες μονάδες, είναι τα νομοθετικά του μέτρα εναντίον του κοινωνικού κράτους και η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η Λε Πεν καλπάζει στα φτωχά στρώματα και τη βαθιά επαρχία, αλλά αντί να πάρει μέτρα υπέρ των φτωχών ο Μακρόν τους κάνει τη ζωή πιο δύσκολη και αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης.

Ύστερα πανικοβλήθηκε από την άνοδο της ακροδεξιάς και υιοθέτησε την πλατφόρμα της στο μεταναστευτικό. Τακτική που ενίσχυσε τη Λε Πεν ακόμη περισσότερο, καθώς τα αυθεντικά προϊόντα προτιμούνται από τις απομιμήσεις.

Διαβάστε: Γαλλία / Πρωθυπουργός ο Γκαμπριέλ Ατάλ – Ο νεότερος και ο πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος

Αν λοιπόν η επιλογή του «σωσία» Ατάλ δεν συνδυαστεί με αλλαγή κοινωνικής πολιτικής, εξέλιξη που δεν προκύπτει ούτε από τις δηλώσεις που έγιναν ούτε από το ίδιο το νέο πρόσωπο, ο Μακρόν θα βρεθεί μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου σε δεινή θέση.

«Στις σημερινές συνθήκες η αλλαγή πρωθυπουργού είναι ένα παιχνίδι του όλα ή τίποτα», σχολιάζει η Figaro. «Αν ο νέος ένοικος της πρωθυπουργικής κατοικίας καταφέρει να δώσει μια νέα δυναμική που φανεί στις ευρωεκλογές, τότε το στοίχημα θα κερδηθεί… Αν όμως ο νέος πρωθυπουργός δεν καταφέρει να αφήσει το στίγμα του και το ψηφοδέλτιο του Μακρόν ηττηθεί σαφώς από τη λίστα της Λε Πεν, ο αρχηγός του κράτους δεν θα έχει περιθώρια ελιγμών».

Και το κακό είναι, ότι δεν θα έχει περιθώρια ελιγμών ούτε και αυτή η κακοποιημένη δημοκρατία στην Ευρώπη..