Το 1966, όταν επιβεβαιώθηκε ότι η Δυτική Γερμανία είχε εισέλθει στην πρώτη μεταπολεμική ύφεση, επικράτησε λογική αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης που αποτυπώθηκε στη συγκρότηση κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών.

Σήμερα ινστιτούτα και αναλυτές υιοθετούν ως στάση την άρνηση της πραγματικότητας, με την κοινή γνώμη της Γερμανίας να ακούει τη διαβεβαίωση ότι η οικονομία της χώρας δεν θα εισέλθει σε περίοδο ύφεσης στη διάρκεια του 2020, αλλά θα παραμείνει σε στασιμότητα.

Μια διαβεβαίωση στα όρια του στατιστικού λάθους που επικαλούνται οι δημοσκόποι όταν καλούνται να προβλέψουν το αποτέλεσμα μιας οριακής εκλογικής αναμέτρησης.

Είναι φανερό ότι η στασιμότητα είναι περισσότερο ευχή παρά σοβαρή και θεμελιωμένη υπόθεση εργασίας, με δεδομένη τη συνολική παγκόσμια αβεβαιότητα που αναμφισβήτητα θα επιβαρύνει την οικονομική συγκυρία στη Γερμανία.

Με τον Τραμπ σε προεκλογική εκστρατεία σε ένα φορτισμένο από τη δίκη του κλίμα και τον Μπόρις Τζόνσον να έχει διαμηνύσει ότι δεν θα διστάσει να διακινδυνεύσει ένα σκληρό Brexit, η περιχαράκωση σε προβλέψεις για στασιμότητα στη Γερμανία μάλλον αποτυπώνουν τη στρατηγική αμηχανία που επικρατεί στο Βερολίνο παρά νηφαλιότητα και ψυχραιμία.

Το πρόβλημα της Γερμανίας είναι ότι αν υιοθετηθεί ως πιθανή η ύφεση, τότε εκ των πραγμάτων θα τεθεί σε αμφισβήτηση η άκαμπτη δημοσιονομική λιτότητα που έχει υιοθετήσει το Βερολίνο εδώ και μια δεκαετία και έχει επιβάλλει στους εταίρους του στην ευρωζώνη.

Η κυρίαρχη τάση στη Γερμανία σήμερα αποβλέπει να περιφρουρήσει την κληρονομιά του Σόιμπλε, να αποτρέψει το άνοιγμα συζήτησης για στροφή στη δημοσιονομική πολιτική. Την ίδια στιγμή επικρατεί συνολική πολιτική αβεβαιότητα για το κατά πόσον η Μέρκελ και η κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών θα αντέξουν μέχρι το τέλος της θητείας τους τον Σεπτέμβριο του 2021.

Το σκηνικό στη Γερμανία έχει αναλογίες και ομοιότητες με την εικονική εκπλήρωση των πεντάχρονων πλάνων στην ΕΣΣΔ στην περίοδο παρακμής του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όταν κατασκευαζόταν μια εικονική πραγματικότητα για να μην αμφισβητηθεί συνολικά ο κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών