Η ελληνική δικαιοσύνη φαίνεται να είναι σοβαρά εκτεθειμένη απέναντι στους πολίτες, επειδή για μια ακόμα φορά δεν φαίνεται να γίνονται κατανοητό το σκεπτικό ορισμένων λειτουργών της. Προφανώς η εισαγγελέας που πρότεινε την αθώωση του κατηγορούμενου Μίχου για την υπόθεση του βιασμού της 12χρονης θα έχει τους λόγους της και ένα σκεπτικό, με βάση το οποίο διαμόρφωσε τις προτάσεις της.

Όμως είναι εξίσου προφανές, ότι η πρόταση έρχεται σε σύγκρουση με το κοινό αίσθημα περί απόδοσης δικαιοσύνης για την υπόθεση αυτή και όχι άδικα:

Όταν για την υπόθεση αυτή δόθηκε άδεια μετά από σχετική παραγγελία της Εισαγγελίας για να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα των κατηγορουμένων,

όταν από πουθενά δεν αμφισβητείται ότι πράγματι η ανήλικη εκδιδόταν με πρωτοβουλίες συγκεκριμένων ενηλίκων,

όταν αυτά που έχει καταθέσει το 12χρονο παιδί δεν αμφισβητούνται,

όταν έχει γίνει σαφές και δεν αμφισβητείται επίσης, ότι υπήρξε ένα κύκλωμα προώθησης του παιδιού αυτού στην πορνεία,

όταν πρόκειται τότε που συνέβαιναν όλα αυτά ήταν εν γνώσει της μητέρας της,

όταν πρόκειται για μία πάμφτωχη οικογένεια στα όρια της εξαθλίωσης,

όταν η ελληνική κοινωνία με τα θετικά και τα αρνητικά της εξακολουθεί να θεωρεί και πολύ σωστά, ότι τα παιδιά είναι όχι μόνον άξια ειδικής προστασίας, αλλά και ότι όσοι τα κακοποιούν με όποιο τρόπο, πρέπει να έχουν τις αυστηρότερες των ποινών,

όταν πριν από λίγες μέρες μόλις ο υπουργός δικαιοσύνης διακήρυττε από το βήμα της Βουλής ότι οι τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα έχουν σκοπό να προστατέψουν τους πολίτες που θέλουν να μην γίνονται θύματα, να προστατέψουν τα ίδια τα θύματα που έχουν παραπάνω δικαιώματα από τους κατηγορούμενους και τους εγκληματίες,

τότε είναι αναμενόμενο, ότι ο κόσμος περιμένει, ότι η δικαιοσύνη θα λογοδοτήσει για το σκεπτικό και της εισαγγελέως, αλλά και για την απόφασή του δικαστηρίου, όποια και αν είναι και ότι θα εξηγήσει, πώς και γιατί κατέληξε στην «α» ή τη «β» απόφαση.

Και αν δεν το κάνει αυτό, ίσως ο κόσμος θα περιμένει να ασκηθεί ένας έλεγχος για το πώς κατέληξε η εισαγγελέας σε αυτές τις προτάσεις.

Αλλά αν δεν γίνει τίποτα από όλα αυτά, τότε εύλογα ο κόσμος θα πιστεύει, ότι κάτι δεν πάει καλά με τη δικαιοσύνη!

Διότι μετά όσα έχουν δημοσιοποιηθεί και μετά από μια συστηματική δημιουργία αιτημάτων τιμωρητικότητας που έχουν καλλιεργηθεί με άλλες πολύ λιγότερο σοβαρές υποθέσεις, είναι αναμενόμενο, ότι σε μια υπόθεση όπως αυτή της 12χρονης, ο κόσμος θα περίμενε τουλάχιστον να καταδικαστεί για βιασμό ο κατ΄ εξοχήν κατηγορούμενος! Εφόσον αυτό δεν γίνει, πρέπει κάπως να εξηγηθεί γιατί.

Διαφορετικά να μην εκπλησσόμαστε για τα περιστατικά αυτοδικίας, για την ακραία βία.

Υπάρχουν όμως δύο ακόμα ζητήματα που είναι καιρός με κάποιο τρόπο να απαντηθούν:

α) υπό αυτές τις συνθήκες εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος αν ένα τέτοιο κύκλωμα συγκροτεί ή όχι εγκληματική οργάνωση.

Δηλαδή, δεν πρέπει να εξηγηθεί δημόσια γιατί όλοι αυτοί που προωθούσαν το παιδί στη πορνεία ή διευκόλυναν, δεν είναι οργανωμένο έγκλημα ή τουλάχιστον συμμορία; Δεν πρέπει να εξηγηθεί για ποιο λόγο απαγγέλθηκαν κατηγορίες μόνον ατομικά για τους κατηγορούμενους και μόνον σε αυτούς;

β) επίσης ποια είναι τα μέτρα που έχουν ληφθεί όχι μόνον για την προστασία της 12χρονης αλλά για την υποστήριξή της ίδιας και των αδελφών της μακροπρόθεσμα από την ακραία φτώχεια; Και πώς; Και ακόμα πως θα στηριχθούν όλα αυτά τα παιδιά -θύματα που έχουν υποστεί ποικίλες κακοποιήσεις και εξευτελισμούς και σε άλλες πολύ σοβαρές υποθέσεις, που έχουν απασχολήσει;

Διότι το ζήτημα δεν είναι μόνον να καταδικαστούν αυστηρά οι υπαίτιοι. Το ζήτημα είναι να σωθούν τα παιδιά! Μόνον τότε θα υπάρξει ελπίδα.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς να μας εξηγηθούν όλα αυτά αν θέλουμε να υπάρχει εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

• Καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Αντεγκληματικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο