«Αναπόφευκτη η αναδιάρθρωση, αλλά μπορεί να γίνει χωρίς απώλειες». Με αυτό τον τίτλο η εφημερίδα «Sole 24 Ore» δημοσιεύει συνέντευξη του νομπελίστα οικονομολόγου Νουριέλ Ρουμπινί. Ο ίδιος εμφανίζεται «ρεαλιστικά αισιόδοξος» για την Ελλάδα και πεπεισμένος ότι η «αναδιάρθρωση του χρέους θα είναι αναπόφευκτη. Ωστόσο, πρότεινε κάποιες λύσεις που θα μπορούσαν να αποτρέψουν τις τραυματικές επιπτώσεις για τους επενδυτές» όπως αναφέρεται στο προλογικό μέρος της συνέντευξης.

Ads

«Κατά τη γνώμη μου, όχι. Δεν συζητάται κάτι τέτοιο μεταξύ των Ελλήνων και των υπολοίπων χωρών. Ούτε πιστεύω πως υπάρχει κάποιο μέλος της ευρωζώνης που μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Επομένως, δεν συνιστά αντικείμενο σοβαρού διαλόγου»απαντά στην ερώτηση για το αν είναι πιθανό να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη.

«Θεωρώ ότι η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας θα συμβεί το επόμενο έτος. Η χώρα εφαρμόζει το πρόγραμμα που έχει ζητηθεί από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., αλλά η ύφεση επιδεινώνεται και, ακόμα και στην περίπτωση που τα πράγματα πάνε καλύτερα, το δημόσιο χρέος θα σταθεροποιηθεί στο 160% επί του ΑΕΠ, επίπεδο που δεν είναι βιώσιμο. Τον επόμενο χρόνο, η Αθήνα θα πρέπει να βγει στις αγορές ζητώντας περίπου 40 δις και είναι σαφές πως με αυτά τα spread κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, εκτός εάν η διεθνής κοινότητα ενισχύσει το πρόγραμμα βοήθειας με άλλα 40 δις, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει, δεδομένης της πολιτικής που ακολουθεί η ευρωζώνη. Η μοναδική άλλη λύση για την Ελλάδα είναι να πραγματοποιήσει μια συντεταγμένη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κηρύξει default, αλλά μπορεί να την υλοποιήσει με τρόπο φιλικό προς την αγορά (market friendly)» υποστηρίζει ο κ. Ρουμπινί.

Μια τέτοιου είδους αναδιάρθρωση, κατά τον οικονομολόγο «δεν μπορεί να γίνει αμέσως, αλλά μετά από διάστημα έξι μηνών, διότι δεν καλύπτονται τα χρονικά περιθώρια από τεχνικής πλευράς. Εν πρώτοις, η τρόικα, το Δ.Ν.Τ., η Ε.Κ.Τ. και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να είναι πεπεισμένοι ότι το πρώτο ραντεβού θα αφορά στον έλεγχο εφαρμογής του προγράμματος τον Ιούνιο. Έπειτα, ακόμα και αν η απόφαση λαμβανόταν σήμερα, από τεχνικής πλευράς, θα χρειαστεί ένα εξάμηνο για να υλοποιηθεί η αναδιάρθρωση. Επομένως, κατά τη γνώμη μου, η απόφαση θα ληφθεί τον Ιούνιο. Είναι αλήθεια πως οι αρχές προβάλλουν αντίσταση. Όμως, στην παρούσα κατάσταση πρόκειται για κοινό μυστικό, αυτή η αναδιάρθρωση θα γίνει».

«Η ΕΚΤ αντιστέκεται όπως και οι Έλληνες που επισήμως δηλώνουν ‘δεν εξετάζουμε το ενδεχόμενο της αναδιάρθρωσης’, αλλά η αλήθεια είναι πως το εν λόγω πρόγραμμα δεν λειτουργεί, το δημόσιο χρέος θα κινηθεί σε μη βιώσιμα επίπεδα, η ύφεση συνεχίζεται. Όλοι γνωρίζουν πως η Ελλάδα δεν θα εισέλθει στις αγορές το επόμενο έτος, εκτός εάν οι επίσημες αρχές αποφασίσουν να διπλασιάσουν το ποσό των δανείων που θα δοθούν στην Ελλάδα κατά τα επόμενα χρόνια, κάτι που πολιτικά είναι αδύνατο και οικονομικά μη λογικό. Η μοναδική επιλογή, που θα καταστεί και η πιο ρεαλιστική και στην οποία θα συγκλίνουν όλες οι λύσεις, θα είναι η αναδιάρθρωση. Όλοι, οι Έλληνες, η Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ., η Ευρώπη, δηλώνουν επισήμως: ‘Δεν θα γίνει αναδιάρθρωση’, αλλά πλέον είναι κοινό μυστικό. Όσο λένε πως δεν θα γίνει, τόσο σημαίνει ότι θα γίνει τελικά» επισημαίνει.

«Προτείνω μια αναδιάρθρωση στην οποία η ονομαστική αξία του χρέους δεν θα μειωθεί, ώστε οι τράπεζες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία να μπορούν να εξακολουθούν να προσποιούνται πως η αξία ανέρχεται στα 100 σεντς ανά ευρώ, δηλαδή να διατηρηθεί η ίδια ονομαστική αξία, αλλά να δοθεί ώθηση στην ωρίμανση (maturity) κατά 10-20-30 χρόνια και να μειωθεί η αξία (coupon) στο νέο χρέος σε πολύ κατώτερα επίπεδα σε σχέση με τα τρέχοντα επιτόκια της αγοράς. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και εάν η ονομαστική αξία του χρέους δεν μειωθεί, θα υπάρξει μείωση στη βάση της net present value του χρέους. Κάτι τέτοιο έγινε και στην περίπτωση Brady Bonds, στην περίπτωση της αναδιάρθρωσης της Ουρουγουάης, του Πακιστάν, της Δομινικανής Δημοκρατίας, της Ουκρανίας. Υπάρχουν διάφορα παραδείγματα σε αυτές τις φιλικές προς την αγορά αναδιαρθρώσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά συντεταγμένο τρόπο και οδήγησαν σε μια κατάσταση κατά την οποία το χρέος κατέστη πιο βιώσιμο» καταλήγει.